Ε, ναι λοιπόν! Οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες! Σας έλειψε; Σας έλειψε η πιο κενή περιεχομένου φράση που έγινε σήμα κατατεθέν της εποχής Covid; Λες και οι δύο προηγούμενες ή οι δύο επόμενες δεν ήταν κρίσιμες.
Σας έλειψε η μειλίχια μορφή του Σωτήρη Τσιόδρα; Σας έλειψε η μάτσο φιγούρα του Νίκου Χαρδαλιά; Σας έλειψε η καθημερινή ενημέρωση κρουσμάτων, θετικότητας, ο αριθμός εισαγωγών και εξαγωγών σε νοσοκομεία; Είμαι σίγουρος, πως όχι. Είμαι σίγουρος πως όλοι έχετε φροντίσει να παρκάρετε σε κάποιο καταγώγι της μυαλού σας, οτιδήποτε θυμίζει πανδημία, lock-down, μηνύματα στο κινητό για μία απλή βόλτα για να ξεμουδιάσουν τα πόδια, εμβόλιο pass για να μπεις οπουδήποτε.
Και εκεί που ο Π.Ο.Υ. έρχεται μετά από σχεδόν 3,5 χρόνια να βάλει τέλος στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να μιλήσει επίσημα για το τέλος της πανδημίας στον βαθμό που ξέραμε, έρχεται το ελληνικό ποδόσφαιρο να υπενθυμίσει ότι υπάρχει ένα άλλο μικρόβιο πολύ πιο ισχυρό από αυτό που γεννήθηκε από ένα σάντουιτς με παγκολίνο στην μακρινή Wuhan: αυτό της υποκρισίας.
Η αναβολή της 9ης αγωνιστικής των πλέι-οφ για την Super League θα ήταν κωμική, αν δεν ήταν πρώτιστα τραγική. Διότι υπενθυμίζει ότι στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία, τα πρωτόκολλα, οι νόμοι δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν το ίδιον συμφέρον, όχι το πρέπον, το σωστό, το ανθρώπινο.
Στα 3,5 χρόνια που ζούμε με το μικρόβιο του Covid-19, ακόμα και στις πιο σκληρές εποχές της εξάπλωσης του, ελάχιστοι αθλητικοί φορείς, σε οποιαδήποτε χώρα, σε οποιοδήποτε σπορ, βρέθηκαν με την μαζικότητα των κρουσμάτων που εμφάνισε αίφνης ο Παναθηναϊκός.
Η τελευταία καταμέτρηση έδειξε 30 κι αν μετρήσει κανείς τους ανθρώπους που συγχρωτίζονται καθημερινά γύρω από το γκρουπ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς (παίκτες, τεχνικό επιτελείο, φροντιστές, γυμναστές, επικοινωνιακό επιτελείο) οριακά θα τους αθροίσει καμιά 60αριά. Ένας στους δύο κόλλησε. Το πως δεν έχει σημασία (εκτός αν έχει). Κόλλησε. Βγάζει θετικό τεστ. Εκτός πια αν το αμφισβητούμε κι αυτό -τότε ας σταματήσουμε την κουβέντα κάπου εδώ.
Δεν είναι μία απλή ίωση. Ποτέ δεν ήταν και πιθανότατα, ποτέ δεν θα είναι. Μάνι-μάνι στον ποδοσφαιρικό μας μικρόκοσμο που είναι γεμάτος από νεαρά, γυμνασμένα παλικάρια ο Κρίστιαν Γκάνεα παλεύει ακόμα με τα απομεινάρια του long-Covid και τις επιπλοκές που άφησε σε ζωτικά του όργανα, 504 χιλιόμετρα πιο βόρια ο Κάλεντ Νάρεϊ εμφάνισε μικροθρομβώσεις σε αγγεία του πνεύμονα από το ίδιο μικρόβιο!
Δεν παίζεις με αυτό. Και κυριολεκτικά, μα και μεταφορικά. Δεν μπορείς να τον πάρεις αψήφιστα. Μα, ούτε και πρέπει να μπεις να παίξεις σε επαγγελματικό επίπεδο, ως φορέας. Όχι, μόνο λόγω προσωπικού ρίσκου, αλλά και λόγω πιθανής μεταδοτικότητας. Ας μην επιστρέφουμε στην Day 1, που εξηγούσαμε τι είναι και πως κολλάει.
Μέσα σε αυτά τα 3,5 χρόνια, όλοι γίναμε μικροί γιατροί από την προσωπική μας τριβή με το μικρόβιο. Μάθαμε άριστα την συμπτωματολογία, την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή, μάθαμε τα οξύμετρα, εντρυφήσαμε σε πόσο καιρό βγάζεις αρνητικό τεστ. Αυτό που μάλλον δεν καταλάβαμε μετά από περίπου 37.500 νεκρούς στην χώρα μας είναι πως οτιδήποτε άλλο πρέπει μπαίνει στην άκρη.
Δεν ξέρω ποιος εγκέφαλος είχε την ιδέα πως την Κυριακή ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αγωνιστεί, αλλά την Δευτέρα, μια μέρα μετά, μπορεί. Ο ίδιος συνεταιρισμός που δέχθηκε παμψηφεί με ανθρωπιά το αίτημα του τριφυλλιού για αναβολή της αγωνιστικής, λόγω έκτακτης ανάγκης, είναι ο ίδιος που αποφάσισε ότι μια μέρα μετά όλα θα γίνουν εντάξει, όλοι θα γιάνουν. Πως; Με κάποιο μαγικό φίλτρο; Εκτός αν υπονοούν με την ψήφο τους κάτι άλλο. Ο ορισμός της υποκρισίας…
Και κάπου εδώ ερχόμαστε σε ακόμα μεγαλύτερα ζητήματα. Τι θα κάνει πια ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Δευτέρας; Θα χρησιμοποιήσει παίκτες, οι οποίοι είναι θετικοί; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, αν και η Λίγκα είναι σαν να του λέει: «κάνε ότι θέλεις, βάλε μέσα ακόμα και θετικούς. Δεν υπάρχει πρωτόκολλο, δεν υπάρχει τίποτα, δεν μας απασχολεί η δημόσια υγεία».
Αν το κάνει, θα έχει ήδη ακυρώσει το αίτημα του για αναβολή, θα μπει στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους που κατηγορεί, θα θέσει σε κίνδυνο την υγεία των παικτών του. Θα βάλει όσους είναι αρνητικοί; Πόσοι είναι αυτοί; Θα βάλει παίκτες της Β’ ομάδας και της ομάδας νέων; Δεν θα κατέβει ως ένδειξη διαμαρτυρίας;
Είναι και κάτι άλλο που το μικρό μυαλό μου δεν μπορεί να καταλάβει. Πως γίνεται ο πρόεδρος του συνεταιρισμού που τυγχάνει και πρόεδρος του επόμενου αντιπάλου του Παναθηναϊκού, ο οποίος φλέγεται από κρούσματα, να συναινεί στην διεξαγωγή της αναμέτρησης την Δευτέρα; Δεν φοβάται το ενδεχόμενο να βρεθούν στο γήπεδο άνθρωποι που μπορεί να διασπείρουν τον ιό και στην δική του ομάδα, μερικές ημέρες πριν το καθοριστικό για τον Ολυμπιακό ματς της Τούμπας; Διότι είτε κερδίσει, είτε χάσει, είτε φέρει ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός θα βγει τρίτος μόνο αν δεν χάσει από τον ΠΑΟΚ. Κι αν το παιχνίδι της Δευτέρας, υποδαυλίσει αυτό της Κυριακής; Ο ιός θέλει περίπου πέντε μέρες μέχρι να επωαστεί και να δώσει συμπτώματα, έτσι δεν μας έμαθαν οι ειδικοί;
Μπορώ να καταλάβω το στριμωγμένο πρόγραμμα που γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό σε έλλειψη ημερομηνιών από τον τελικό κυπέλλου και τις επερχόμενες εκλογές. Δέχομαι πως σε μία τέτοια συνθήκη δεν γίνεται να είναι ικανοποιημένοι όλοι από οποιαδήποτε απόφαση. Αυτό που δείχνει η συγκεκριμένη διαχείριση αυτής της κρίσης δείχνει ότι η υγεία μπαίνει τελευταίο από όλα. Προέχει η βόλεψη. Κι αυτό αρκεί για να γίνεις σοφότερος για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΥΓ: Την πρώτη μεγάλη κρίση την διαχειρίστηκε η ΑΕΚ, με τα απανωτά κρούσματα γαστρεντερίτιδας και παιδικών ιώσεων που την έπληξαν λίγο πριν από το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Ο πρεσβύτερος όλων εντός των αποδυτηρίων εμφανίστηκε ενδεχομένως ο πιο ανεύθυνος από όλους. Λίγο πριν την σέντρα ο Ματίας Αλμέιδα, ο οποίος βρισκόταν σε αποδυτήρια γεμάτα ιούς, περιχαρής και χωρίς μάσκα, ήταν φιλιά και αγκαλιές με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, όπως αποδεικνύει ο φωτογραφικός φακός. Από το ημίχρονο και μετά εμφανίστηκε παντού με μάσκα, ακόμα και μπροστά στο τηλεοπτικό μικρόφωνο. Τι άλλαξε;
