Αρχή με το ματς… Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός. Ειδικά στα χαφ υπήρχε πρόβλημα, δεν «τράβηξε» κανείς. Ο Ρούμπεν σε πολύ κακό βράδυ, με την ΑΕΚ να έχει προσαρμόσει την πίεσή της πάνω του. Θέλοντας να τον ακυρώσει απ’ το παιχνίδι ουσιαστικά και τα κατάφερε. Από ευκαιρίες η Ένωση είχε ένα δοκάρι με τον Τσούμπερ, γιατί αυτό που μετρούν ως πρώτο είναι δοκάρι κι αν έμπαινε γκολ θα φαινόταν με τις γραμμές παρότι και με γυμνό μάτι είναι ξεκάθαρο. Υπήρχε η ευκαιρία με τον Γαλανόπουλο στο δεύτερο μέρος, κάποια σουτ που έκανε η Ένωση. Μέχρι εκεί. Συνολικά εικόνα αγώνα θύμισε το πρώτο εντός έδρας με τον Ολυμπιακό για τους Πράσινους.
Πρόβλημα το γεγονός πως αυτή η κακή εμφάνιση ήρθε σε αυτό το ματς. Είχαμε πει όμως, εκεί εστιάζεται η αδικία της υπόθεσης. Ένα κακό σου βράδυ και είδατε πόσο μπορεί να σου στοιχίσει. Στοίχισε δηλαδή γιατί το 0-0 είναι κακό αποτέλεσμα, νίκη ήθελε το Τριφύλλι. Κι επειδή δεν έχουμε μάθει να λέμε τα μισά, θα ήταν αντίστοιχα άδικο για την ΑΕΚ να χάσει. Όχι λόγω εμφάνισης, κυρίως λόγω των προβλημάτων που της προέκυψαν με τις ιώσεις. Στοιχείο που τη συσπείρωσε-συμβαίνει πάντα με τέτοια προβλήματα πριν από ντέρμπι-αλλά κι έδειξε το ποιοτικό ρόστερ που διαθέτει.
Πάμε στη διαιτησία… Εκεί η ΑΕΚ έχει ακόμη μεγαλύτερη «ποιότητα». Ειδικά στο να κάνει το άσπρο-μαύρο και να βαφτίζει την εύνοια αδικία. Ανακαλύπτοντας κανονισμούς και καταστάσεις. Είδαμε στο πρώτο ματς με τον Νταμπάνοβιτς βρήκαν πως όλα ήταν νορμάλ πλην του πέναλτι-ανακάλυψη! Τα ίδια και τώρα. «Βράζει» λέει η ΑΕΚ. Αν έφτασε σε αυτή την κατάσταση επειδή μέχρι κι εκείνη αγανάκτησε που δεν μπορεί να τελειώσει ένα ματς με 10 παίκτες, μαζί της. Διαφορετικά, καλύτερα να ασχοληθούμε με τη Eurovision.
Καθόμαστε και συζητάμε σοβαρά επιχειρήματα του στυλ «είχε πρόθεση ο Μπερνάρ να χτυπήσει τον Ρότα». Κάτι που κανείς στην Ελλάδα δε βλέπει, πλην της Ένωσης. Δικαίωμά τους να κάνουν πολιτική για τη συνέχεια, όλα στο παιχνίδι είναι. Μέχρι ένα σημείο όμως. Κάθε ματς τα ίδια και τα ίδια, απαγορεύεται να δει κόκκινη παίκτης τους και το… γυρνάνε υπέρ τους. Επικοινωνιακά πάντα, γιατί όσα γίνονται στο χορτάρι τα βλέπουν όλοι και κρίνουν.
Κι όση αλαζονεία κι αν συνοδεύει κάθε αναφορά πλέον, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ούτε είναι τύχη του Παναθηναϊκού η δική τους ποδοσφαιρική ανικανότητα να τελειώσουν μια φάση. Σε αυτές τις 2-3 «καθαρές» ευκαιρίες που έκαναν τέλος πάντων, γιατί τα οφσάιντ δε μετρούν ως ευκαιρίες θυμίζουμε.
Στα σημαντικότερα τώρα… Ο αγώνας αυτός ήταν υποτίθεται τελικός για το πρωτάθλημα. Υποτίθεται επειδή η ισοπαλία αφήνει τα πάντα ανοιχτά, να ζουν οι φίλαθλοι με το άγχος μέχρι τελευταία αγωνιστική. Τελικός στη Λεωφόρο, με τον Παναθηναϊκό να μην έχει τίτλο 13 χρόνια. Ο κόσμος του διψασμένος, πεισμωμένος, το πιστεύει, το θέλει όσο τίποτα. Προφανώς και διοικητικά το ίδιο συμβαίνει, ο τελευταίος εργαζόμενος στο Τριφύλλι έχει την ίδια… ψύχωση. Όλοι αυτοί μαζί, έδωσαν μαθήματα στις υπόλοιπες ομάδες. Για το πως διεξάγονται τέτοιου είδους ματς.
Ούτε δημιούργησαν… Ριζούπολες, ούτε είχαμε καμιά ατμόσφαιρα «ζούγκλας». Ούτε κροτίδες έπεφταν στα 3 μέτρα και μετά να ανακοινώνουν πως ήταν 15.Κύριοι όπως έπρεπε ήρθαν, κύριοι έφυγαν. Κύριοι έπαιξαν το παιχνίδι τους. Όπως έπρεπε ξαναλέμε! Απλά αυτό το «έπρεπε» δεν έχει εφαρμοστεί σε καμία έδρα που παίζει ο Παναθηναϊκός ανάλογα ή λιγότερο κρίσιμα ματς.
Τέτοιας σημασίας αναμέτρηση, τέτοια σπουδαιότητα κυρίως για τον γηπεδούχο για τους λόγους που αναφέραμε, ο κόσμος σαν τα… τσαμπιά και δεν έγινε απολύτως τίποτα. Εκεί δε νίκησε απλά ο Παναθηναϊκός. Τους διέσυρε! Παρότι υπήρχαν πολλών ειδών προκλήσεις τις προηγούμενες μέρες. Παρά τη γνωστή ταλαιπωρία του κόσμου για να φτάσει μέχρι τη θύρα του.
Από εδώ και πέρα… Τρεις αγωνιστικές, υπερβολικά δύσκολες. Τρία ματς που ξέρουμε πως κανείς δε θα «χαρίσει» τίποτα στον Παναθηναϊκό. Ούτε θα έχουν οι Πράσινοι την… τύχη να τους πατάνε για κόκκινη στα πρώτα λεπτά του ματς στη σέντρα του γηπέδου. Και να γίνει δε θα υποδειχθεί ούτε φάουλ, όμως αυτό είναι άλλη ιστορία. Καλά θα κάνει ο κάθε αντίπαλος να παίξει με τα… όλα του. Αν μπορέσει ο Παναθηναϊκός να τους νικήσει, μαγκιά του. Αν δεν μπορέσει, δικό του πρόβλημα και πάλι.
Απλά έχουμε και μια απορία τεράστια. Αφού είναι τόσο μεγάλη η… κόντρα που έχουν, γιατί υπάρχει τέτοια βεβαιότητα πως η ΑΕΚ θα τον νικήσει τον Ολυμπιακό; Γιατί τέτοια σιγουριά πως θα περάσει απ’ το «Κλ. Βικελίδης» λες κι ο Άρης θα παίξει με παντόφλες; Ποδόσφαιρο είναι, τα πάντα γίνονται. Ειδικά σε τέτοια ματς. Πώς ο Παναθηναϊκός έχει παιχνίδια τεράστιας δυσκολίας με ΠΑΟΚ εντός, Ολυμπιακό εκτός και Άρη εντός, αλλά η ΑΕΚ έχει… 9 βαθμούς στο τσεπάκι, με Ολυμπιακό εντός, Άρη εκτός; Το Βόλο τελευταία αγωνιστική λόγω κινήτρου και δυναμικής δεν τον βάζουμε, είναι όντως βατό ματς για τους βαθμούς.
Απάντηση πως παίζει μπαλάρα η ΑΕΚ, δεν υπάρχει. Μπαλάρα έπαιζε κι όταν έφαγε τα τρία απ’ τον Ολυμπιακό, μπαλάρα έπαιζε και όταν ο Άρης την πήγε… στα σχοινιά στο πρόσφατο ματς στην έδρα της μάλιστα. Επίσης, είναι κι αυτή μια ομάδα επιβαρυμένη, έχοντας παίκτες να ταλαιπωρούνται με ίωση και ματς κάθε 3-4 μέρες. Βάζοντάς τα όλα στη ζυγαριά, από που προκύπτει η απίστευτη σιγουριά για τους βαθμούς της Ένωσης και η αντίστοιχη-σωστή-αβεβαιότητα για τα αποτελέσματα του Παναθηναϊκού. Οι απαντήσεις στο χορτάρι.
