Ο συγκεκριμένος τίτλος έχει χρησιμοποιηθεί άλλες τρεις φορές από τη στήλη αυτή κατά το παρελθόν. Δυο φορές στην προηγούμενη -προ Μαρτίνς- τραγική σεζόν του (η πρώτη εδώ και η δεύτερη εδώ) και ακόμη μία (εδώ) το καλοκαίρι που μας πέρασε, όσον αφορά στο τελείωμα της περσινής και το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς. Μετά το οριστικό πια «φινάλε» της σεμνής τελετής της αγωνιστικής περιόδου 2022-23 λόγω της εντός έδρας ήττας από την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, είναι καιρός να ξαναβγεί από το ντουλάπι. Στο φινάλε, το ποδόσφαιρο επιβραβεύει πάντα αυτούς που το σέβονται. Ο φετινός Ολυμπιακός, αντίθετα, παραμένει με ελάχιστες εξαιρέσεις μια διαρκής, ολοκληρωτική ασέβεια προς το σπορ, τους «νόμους» και τις λογικές που το διέπουν. Όλα όσα έχουν προηγηθεί από την αρχή του καλοκαιριού μέχρι και σήμερα, έχουν αναλυθεί σε όλα τα προηγούμενα κείμενα και δεν χρειάζεται άλλη επανάληψη. Οπότε, ας κάνουμε απλά μια αναφορά στην τελευταία ασέβεια, αυτή της συνολικής εικόνας στο 1-3 από την ΑΕΚ.
Η Ένωση είναι φέτος μια θαυμάσια ομάδα και όποιος δεν το βλέπει αυτό και μένει σε οτιδήποτε άλλο εξωαγωνιστικό, παρασκηνιακό ή μη, στο τέλος κακό του κεφαλιού του κάνει. Ο Ματίας Αλμέιδα ήταν ένας υπέροχος χαφ, με τεράστια καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο, μέλος ομάδων που άφησαν εποχή (σ.σ. Λάτσιο, Πάρμα) και η συγκεκριμένη ομάδα είναι φτιαγμένη κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του. Είναι μια ομάδα που κάνει όλα όσα θέλει να βλέπει ο οπαδός από αυτή. Δίνει πάντα το 100%, βγάζει τα πνευμόνια του αντιπάλου, πιέζει, επιτίθεται κατά κύματα, αξιοποιεί το επιθετικό ταλέντο της. Σίγουρα δεν της βγαίνουν όλα τα ματς, όμως ας μην ξεχνάμε ότι βρίσκεται μόλις στην πρώτη του χρονιά. Ο Αργεντινός έχει δημιουργήσει ένα ποδοσφαιρικό σύνολο με ένα πλάνο που προσπαθεί να το εκτελεί πάντα, ανεξαρτήτως αντιπάλου, έδρας και συνθηκών. Ό,τι ακριβώς έκανε και ο επιτυχημένος Ολυμπιακός του Μαρτίνς και ό,τι επιτάσσουν οι σύγχρονοι κανόνες προπονητικής: πρώτα μαθαίνεις να παίζεις το σωστό ποδόσφαιρο και μόνο μέσω αυτού κυνηγάς το αποτέλεσμα.
Προφανώς όταν δεν συμβαίνει αυτό, έχεις προβλήματα, όμως στο τέλος της ημέρας, το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ΑΕΚ -και οποιαδήποτε άλλη ομάδα- αντιμετωπίζει το σπορ με σεβασμό στις αρχές του, συνήθως τη δικαιώνει. Αυτό ακριβώς έγινε και στο τελευταίο ματς του Καραϊσκάκη. Η Ένωση έκανε όλα όσα πρέπει να κάνει μια ομάδα που θέλει να θεωρεί τον εαυτό της διεκδικητή τίτλων. Οι «ερυθρόλευκοι» πάλι, παρέμειναν ένα σύνολο που δεν σέβεται ούτε το σπορ, ούτε τον εαυτό του, ούτε την ιστορία του, ούτε τον κόσμο του. Μιλάμε για μια ομάδα που χτίστηκε στην τύχη και όπως έγραψα και μετά την εύκολη ήττα στη Λεωφόρο, παίζει βδομάδα παρά βδομάδα στηριζόμενη μονάχα στη φανέλα της. Αυτή μπορεί να προσφέρει κάποιες μεγάλες βραδιές και νίκες, όμως συνήθως δεν είναι καλή ιδέα να έχεις ένα σύνολο με μεγαλύτερο ατού τη φανέλα, όσο βαριά κι αν είναι αυτή...
Κάπου εκεί, αρχίζουν οι απορίες...
Είναι να απορείς για το τι ετοίμασε σε τακτικό επίπεδο ο Ζοσέ Ανιγκό για το ματς της χρονιάς, την τελευταία ευκαιρία της ομάδας να ξαναμπεί στη μάχη του τίτλου. Απολύτως ακίνδυνος από τη μέση και μπροστά ο Ολυμπιακός, με τα τρία δεκάρια να προσφέρουν μονάχα στην... ΑΕΚ, αφού η έλλειψη έντασης, πίεσης και τρεξιμάτων απέναντι σε μια ομάδα που αυτά τα τρία στοιχεία τα έχει στο μάξιμουμ, ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή.
Είναι να απορείς για το πώς γίνεται να σου βγάζει ο αντίπαλος τρία τετ-α-τετ σε 7 λεπτά με τους πιο απλούς ποδοσφαιρικούς συνδυασμούς που υπάρχουν. Είναι να απορείς εδώ και μήνες με την μαύρη τρύπα στο κέντρο της άμυνας η οποία «ρουφάει» τις τελικές του αντιπάλου κατά δεκάδες, σε νούμερα που συνήθως κάποιος τα βρίσκει σε ομάδες που παλεύουν για την παραμονή τους στην κατηγορία.
Είναι να απορείς για την πνευματική ετοιμότητα των ερυθρόλευκων που ξεκίνησαν το παιχνίδι και το πώς γίνεται να είναι τόσο πολλοί παίκτες τόσο αδιάφοροι, τόσο ράθυμοι, τόσο soft και τελικά να συνθέτουν και την ίδια εικόνα συνολικά σαν ομάδα.
Είναι να απορείς με το δίδυμο Μπα-Σισέ που 1-2 χρόνια πίσω συζητούσαμε ότι αν πουληθούν θα φέρουν σίγουρα οκταψήφιο νούμερο στα ταμεία της ομάδας και τώρα -ειδικά ο πρώτος- προκαλούν θλίψη. Είναι να απορείς με τον ποδοσφαιριστή (;) Πεπ Μπιέλ, ο οποίος συνεχίζει να περιφέρεται φορώντας την ερυθρόλευκη παριστάνοντας τον επαγγελματία αθλητή.
Είναι να απορείς με τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη και τη μυθική σεζόν που κάνει! Ο Έλληνας γκολκίπερ κρατάει μόνος του όλη την άμυνα της ομάδας σε επαρκώς ανταγωνιστικά επίπεδα και είναι δεδομένο πως χωρίς αυτόν η βαθμολογική θέση του Ολυμπιακού θα πλησίαζε επικίνδυνα επίπεδα... Σαλιαρέλη.
Είναι να απορείς με το τι ακριβώς προσφέρει το ντου στον αγωνιστικό χώρο στο φινάλε ενός αγώνα, αλλά ποιος είμαι εγώ να κρίνω το μαζικό, αυθόρμητο (;) συναίσθημα;
Τώρα που τελείωσαν όλα επί της ουσίας στη σεζόν, είναι να απορείς για το αν θα ακουστεί κάποια στιγμή από επίσημα χείλη γιατί ο Ολυμπιακός εμφάνισε φέτος αυτή την ομάδα-καρικατούρα του εαυτού της. Γιατί ο σχεδιασμός έγινε με ρίψη ζαριών και ανάλυση καρτών ταρώ, γιατί άλλαξαν 2-3 ρόστερ, γιατί άλλαξαν 4 προπονητές, γιατί εμφανίστηκαν καμιά 50αριά διαφορετικές ενδεκάδες, γιατί όλη η σταθερή ποιότητα της ομάδας εξαντλείται σε έναν 30χρονο Κώστα Φορτούνη με δύο κομμένους χιαστούς, έναν Νοτιοκορεάτη που ήρθε επίσης κατά τύχη, έναν Χάμες που ήδη αποτελεί παρελθόν και ορισμένους ακόμη αθλητές που πλησιάζουν τα... 40.
Απορίες και ερωτήματα που υποψιάζομαι πως δεν θα απαντηθούν ποτέ, αλλά όπως λέει και ένας αγαπημένος Έλληνας συγγραφέας -ο Λένος Χρηστίδης- τουλάχιστον διατυπώνονται και αυτό είναι κάτι. Δεν είναι;
