Όσοι τον ξέρουν καλά, γνωρίζουν ότι οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα του. Κι όταν βγαίνουν, δύσκολα μπαίνουν σε μία σειρά για να σχηματίσουν μία αλληλουχία από πολλές συνεχόμενες προτάσεις. Έχει μία έμφυτη συστολή, δεν τα πάει καλά με τα λόγια, εμπιστεύεται περισσότερο το πόδια του, παρά το στόμα του. Ξέρει ότι δεν έλαβε κάποια υψηλή ακαδημαϊκή μόρφωση, χρειάστηκε μεγάλος αγώνας για να ξεπεράσει τον φόβο του προς τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Άφηνε πάντα τις εμψυχωτικές ομιλίες για τους άλλους, εκείνος επέλεγε πάντα να παραμένει σιωπηλός από επιλογή.
Αυτή τη φορά όμως κάτι είχε αλλάξει. Στο περσινό Κόπα Αμέρικα, οι συμπαίκτες του είδαν έναν διαφορετικό Λιονέλ Μέσι. Πριν από κάθε παιχνίδι ήταν αυτός που έβγαινε μπροστά για να πει τις τελευταίες κουβέντες. Λίγο πριν από τον τελικό με την Βραζιλία, οι παίκτες της «μπιανκοσελέστε» βίωσαν κάτι που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους. Οι περισσότεροι γούρλωσαν τα μάτια και άρχισαν να αναρωτιούνται αν αυτός ήταν ο πραγματικός «Λίο» ή κάποιος… σωσίας του: «Ήδη ξέρουμε τι σημαίνει Αργεντινή εναντίον Βραζιλίας. Δεν θέλω να πω κάτι σήμερα. Μόνο ένα ευχαριστώ σε εσάς.
Σας ευχαριστώ πολύ για αυτές τις 45 ημέρες. Σας είπα και στα γενέθλιά μου ότι είμαστε ένα σπουδαίο σύνολο και το απολαμβάνω πολύ. Σας ευχαριστώ για αυτές τις 45 ημέρες που ταξιδέψαμε, που φάγαμε, που κλειδωθήκαμε στα ξενοδοχεία, που δεν είδαμε τις οικογένειες μας, τα παιδιά μας. Ο Ντιμπού (Εμιλιάνο Μαρτίνεζ) έγινε πατέρας και δεν μπόρεσε να δει την κόρη του, να την πάρει στην αγκαλιά του. Ο "Τσίνο" απέκτησε γιο και τον είδε για πολύ λίγο. Όλα αυτά γιατί; Για αυτή τη στιγμή. Επειδή είχαμε έναν στόχο και τώρα είμαστε πολύ κοντά στο να τον πετύχουμε. Και ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο; Ότι εξαρτάται από εμάς».
Ο Λιονέλ Μέσι βρισκόταν σε έναν παραληρηματικό οίστρο. Ο τόνος της φωνής του ήταν αλλιώτικος. Ευθύς, κοφτός, αποφασιστικός. Για πρώτη φορά ήταν απόλυτα ηγετικός κι εκτός γηπέδου: «Για αυτό λοιπόν, θα βγούμε σήμερα στο γήπεδο και θα σηκώσουμε το κύπελλο. Θα το πάρουμε μαζί μας στην Αργεντινή για να το απολαύσουμε μαζί με την οικογένεια και τους φίλους μας και με αυτούς που πάντα μας υποστήριξαν. Θα τελειώσω με αυτό. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις παιδιά. Αυτό το Κύπελλο θα παιζόταν στην Αργεντινή αλλά ο Θεός ήθελε να παιχτεί στη Βραζιλία για να το κερδίσουμε μέσα στο Μαρακανά. Για να είναι πιο όμορφο για όλους μας. Βγείτε στο γήπεδο με αυτοπεποίθηση και ηρεμία και θα πάρουμε το κύπελλο σπίτι μας».
Αυτό που ακολούθησε είναι γνωστό. Οι συμπαίκτες του, τον άκουσαν και τήρησαν όσα ζήτησε κατά γράμμα. Βγήκαν στο γήπεδο με αυτοπεποίθηση, ηρεμία και πήραν το κύπελλο σπίτι τους. Ήταν αυτό που στην Αμερική λένε turning point. Εκείνη η ρωγμή του χρόνου, που ξεχωρίζει το πριν από το μετά.
Λίγο πριν την σέντρα του Μουντιάλ, ο Λιονέλ Σκαλόνι είχε μόνο μία συμβουλή να δώσει για τον κορυφαίο όλων: «Το μήνυμα μου προς τον Μέσι είναι το ίδιο με τους υπόλοιπους. Να διασκεδάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πρώτιστα να περάσει καλά στο γήπεδο και όλα τα άλλα θα έρθουν, ξέρουμε πως μπορεί να παίξει. Δεν έχω να του πω τίποτα άλλο, παρά μόνο να το απολαύσει».
Σε όλες τις αποστολές της Αργεντινής από τις αρχές του αιώνα, όταν «τακίμιασε» με τον Σέρχιο Αγουέρο στις μικρές εθνικές, όλοι ήξεραν από την αρχή το πιο σιωπηλό δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ήταν το δικό τους. Λίγα, ελάχιστα λόγια, σχεδόν όλα ψιθυριστά.
Για πρώτη φορά, ο «Λίο» έχασε τον συγκάτοικο του, ο Κουν δεν παίζει πια ποδόσφαιρο. Μένει πια μόνος του -από επιλογή- στο δωμάτιο Β-201, μία μικρή σουίτα, με δύο κρεβάτια με υπέρδιπλα στρώματα και ένα σαλόνι στο οποίο μπορείς να παίξεις μπάλα. Ο «παλιός Μέσι» θα έμενε εκεί με τις ώρες κλεισμένος μέσα, χωρίς να θέλει να δει άνθρωπο.
Ο «νέος Μέσι» είναι ένας πολύ πιο εξωστρεφής και κοινωνικός τύπος, ο οποίος πηγαίνει από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν να βρίσκεται σε πενθήμερη εκδρομή (στο διπλανό μένουν Ντε Πολ-Οταμέντι κι ακριβώς απέναντι Ντι Μαρία-Πάπου Γκόμες) και δεν διστάζει να βρει live σε εκπομπή του Κουν Αγκουέρο στο κανάλι του στο Twitch για να κάνει χαβαλέ μεσούσης της διοργάνωσης.
Ο «νέος Μέσι» έπαψε να είναι μουγγός. Έχει γωνίες. Τσαλακώνεται. Βγαίνει μπροστά. Τσακώνεται. Θυμώνει. Είναι αθυρόστομος. Στα 35 του, έμαθε να είναι μπροστάρης παντού, να μην αφήνει τίποτα να πέσει χάμω, να απαντά σε όλες τις προκλήσεις, να εκτίθεται, να οργίζεται, να τα βάζει με όλους και με όλα.
Ο Λιονέλ Μέσι του 2022 είναι ότι πιο κοντινό στον Ντιέγκο Μαραντόνα εκτός γηπέδου, είναι αυτό που περίμενε να δει η Αργεντινή μια ζωή.
Λίγο μετά το 2-0 απέναντι στην Ολλανδία, πήγε κι έκανε «αυτάκια» στον Λουίς Φαν Χάαλ, ο οποίος είχε δηλώσει πως είναι σχεδόν… άχρηστος στο γήπεδο, όταν δεν έχει την μπάλα στα πόδια.
Λίγο μετά την πρόκριση όρμησε ξανά κάτω πάνω του για το… encore, χρειάστηκε ο πυροσβεστικός ρόλος του Έντγκαρ Ντάβιντς για να αποφευχθεί μία μάχη στα… γαλλικά.
Στην μεικτή ζώνη, σε ζωντανή μετάδοση είπε το θρυλικό «que miras bobo?» (τι κοιτάς ρε… μπόμο) ψάχνοντας για μανούρα με τον δίμετρο Βόουτ Βέγκχορστ.
Ήταν αυτός που μες το ματς κιτρινίστηκε από τον Ματέου Λαόθ, όταν πήγε να του τα χώσει για την διαιτησία του και αυτός που μετά το τέλος της αναμέτρησης τον «τελείωσε» από το υπόλοιπο Μουντιάλ με τις υποτιμητικές δηλώσεις για την διαιτησία του.
Ο «παλιός Μέσι» δεν θα έκανε τίποτα από όλα αυτά. Όλα αυτά είναι… Μαραντονισμοί. Είναι το παιχνίδι me against all που ο πίμπε ντ' όρο ήξερε να το παίζει καλύτερα κι από το ποδόσφαιρο.
O Ντιέγκο από εκεί ψηλά θα (τον) καμαρώνει...
