To πέναλτι που κέρδισε η Αργεντινή κόντρα στην Πολωνία ήταν ξενέρωτο. Αντιποδοσφαιρικό. Επιβεβαίωσε ότι η χρήση του VAR οδηγεί συχνά τους διαιτητές σε μια τυπολατρία η οποία δεν αποδίδει πάντα δικαιοσύνη. Ασφαλώς υπάρχει επαφή, ο Σέζνι βρίσκει τον Μέσι στο κεφάλι. Μια επαφή όμως που έρχεται ακούσια και αφότου ο Αργεντίνος έχει κάνει ήδη την κεφαλιά και έχει στείλει τη μπάλα στα πουλιά. Κοινώς ό,τι συνέβη, δεν επηρέασε ουσιωδώς την κατάληξη της φάσης. Δικαιοσύνη, λοιπόν, εν προκειμένω είναι να συνεχιστεί το ματς κανονικά. Όπως και θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε το βίντεο. Ουδείς θα μιλούσε για αδικία. Ούτε καν η Αργεντινή.
Πλην όμως το βίντεο υπάρχει. Και ο κανονισμός επιτρέπει στον διαιτητή να το δώσει. Εφόσον τα σούπερ – σλόου ριπλέι στέλνουν στις οθόνες εκατομμυρίων θεατών και το παραμικρό αγγιγματάκι σε υψηλή ανάλυση, γίνεται πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε ρέφερι να πει «έλα τώρα, δεν δίνω πέναλτι τέτοιο πράγμα» (ειδικά όταν στη θέση του θύματος είναι ο Μέσι…).
Αντιλαμβάνομαι βεβαίως ότι στην Ελλάδα όλοι ψάχνουν αναφορές και αναλογίες με φάσεις που θεωρούν ότι αδικήθηκε η ομάδα τους για να επιχειρηματολογήσουν σχετικά. Οι ΠΑΟΚτσήδες θυμήθηκαν το πέναλτι που κέρδισε ο ΠΑΟ φέτος στην Τούμπα (δεν είναι ίδιο, ο Κοτάρσκι έχει μπροστά του τον Σπόραρ και τον βλέπει), οι Ολυμπιακοί το πέναλτι του Άβιλα (αυτό έτσι κι αλλιώς δεν θα ξεχαστεί ποτέ, ο παίχτης απ’ την άλλη ξεχάστηκε ήδη) κ.λπ. Προσπερνώ τα συγκεκριμένα σχόλια, δεν έχουν και μεγάλη σημασία.
Σημασία έχει η ειλικρινής αγωνία που εκφράζουν αρκετοί ποδοσφαιρόφιλοι για την αρνητική επιρροή του VAR στο παιχνίδι συνολικά. Λένε ότι οι περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη αλλοιώνουν την εξέλιξη των αγώνων (ασχέτως αν ο Μέσι τελικά το έχασε) και την ίδια την ουσία του αθλήματος, το οποίο για να το πω απλά γίνεται φλώρικο.
Το ακούω. Και μετά ακούω και τον Στέλιο Γιαννακόπουλο στον σχολιασμό του ματς να λέει ότι ήταν «Θεία Δίκη» η απώλεια του πέναλτι. Και έρχομαι στα ίσια μου.
Βλέπετε όσοι έχουμε ζήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο από τα μέσα της δεκαετίας του 90’ έως και τις μέρες μας, θυμόμαστε τη Θεία Δίκη να κάνει τα στραβά μάτια όταν ο -πραγματικά συμπαθής και πολύ καλός ποδοσφαιριστής – Γιαννακόπουλος βουτούσε με τη χάρη του Γρεγκ Λουγκάνις και κέρδιζε αδιανόητα σφυρίγματα (και όχι μόνο ο Γιαννακόπουλος ασφαλώς). Κι επειδή τα θυμόμαστε, όσες αμφιβολίες κι αν έχουμε για το VAR, κάνουμε τον σταυρό μας που υπάρχει.
Κάνει το ποδόσφαιρο φλώρικο; Μπορεί. Το κάνει πιο δίκαιο ως προς τα σφυρίγματα του διαιτητή; Σε μεγάλο βαθμό ναι. Το κάνει και πιο δύσκολο για τους συστηματικούς «βουτηχτές», τους «θεατρίνους», τους ποδοσφαιρικούς «απατεώνες» που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κλέβουν τον ιδρώτα των άλλων παικτών, όπως δήλωσε κάποτε ο απαράμιλλος Αλέκος Αλεξανδρής; Χωρίς συζήτηση.
Άρα, ευχαριστούμε πολύ VAR.
Και ευχαριστούμε και εσένα Στέλιο που μας θύμισες την αξία του.
