Αν υπάρχει κάτι που κάνει το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό γενικότερα, να γεννά ξεχωριστά συναισθήματα είναι ότι δημιουργεί ιδιαίτερες ιστορίες πολλές φορές έχοντας ως πρωταγωνιστές απρόσμενους ήρωες. Και τούτη εδώ η ιστορία είναι μια από αυτές. Διότι πως είναι δυνατόν ο μεγαλύτερος «εχθρός» σου να είναι ο… σωτήρας σου; Πως γίνεται αυτός που μισείς και σε μισεί να σου χαρίζει έναν τίτλο, όταν έχει την ευκαιρία να σου τον στερήσει;
Είναι αυτό που συνέβη την τελευταία αγωνιστική στο πρωτάθλημα της Αργεντινής. Η Μπόκα Τζούνιορς είναι η ομάδα που πήρε τον τίτλο για 35η φορά στην ιστορία της και το οφείλει στη Ρίβερ Πλέιτ, που έφυγε νικήτρια με ανατροπή στο φινάλε επί της δεύτερης Ρασίνγκ…
Απίθανο; Υπάρχει και κάτι ακόμα… καλύτερο. Ο τερματοφύλακας της Ρίβερ Πλέιτ ήταν αυτός που έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση, είχε πολλές σωτήριες επεμβάσεις και απέκρουσε και πέναλτι για να χαρίσει τον τίτλο στη Μπόκα Τζούνιορς! Και είναι σήμερα πια ίσως ο πιο αγαπητός άνθρωπος στη Λα Μπόκα του Μπουένος Άιρες.
Επειδή απλά έκανε τη δουλειά του και, μάλιστα, πολύ καλά. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως θα «χάριζε» ένα πρωτάθλημα στη… μισητή αντίπαλο της δικής του ομάδας. Όλα έδειχναν ότι αυτός ο τίτλος θα πήγαινε στη Ρασίνγκ. Όταν ο διαιτητής έδωσε πέναλτι υπέρ της Ρίβερ όλα τα βλέμματα, όλο το ενδιαφέρον ήταν πάνω στον Αρμάνι. Θα ήταν… επαγγελματικό να αφήσει τον αντίπαλό του να σκοράρει και να κριθεί έτσι ο τίτλος; Τι θα έπρεπε να κάνει;
Ένα γκολ της Ρασίνγκ θα την έστεφε πρωταθλήτρια. Μια απόκρουση του Αρμάνι θα έδινε το πρωτάθλημα στη Μπόκα. Μπορούσε αυτός να το αποτρέψει. Και απέκρουσε. Και έγινε το είδωλο της Μπόκα Τζούνιορς. Αυτός, ένας παίκτης της Ρίβερ Πλέιτ.
Στο «Μπομπονέρα» επικράτησε πανζουρλισμός. Οι οπαδοί της Μπόκα είχαν ακουστικά στα αυτιά τους και άκουγαν την περιγραφή της εκτέλεσης του πέναλτι. Μια σωτήρια επέμβαση του τερματοφύλακα της Ρίβερ πανηγυρίστηκε σαν να ήταν γκολ της ομάδας τους. Την ίδια ώρα ο Αρμάνι σχεδόν... φυγαδευόταν από το γήπεδο της Ρασίνγκ.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως ίσως αναμενόταν, υπήρξαν πολλά αρνητικά σχόλια από οπαδούς της Ρίβερ που θα προτιμούσαν να είχε δεχθεί το γκολ ο Αρμάνι. Να μην είναι τόσο επαγγελματίας, τόσο ταγμένος στο καθήκον, τόσο καλός. Μπορούσε για μια φορά, αυτή τη συγκεκριμένη φορά να… επιτρέψει στον αντίπαλο να σκοράρει. Πολλοί, μάλιστα, ζήτησαν την αποπομπή του από τη Ρίβερ. «Από σήμερα είναι παίκτης της Μπόκα» έγραψαν ειρωνικά κάποιοι.
Πριν από όσα έγιναν το βράδυ της Κυριακής, ο Αρμάνι είχε άλλη μια… ευκαιρία για να γίνει ήρωας. Εκείνη τη φορά, βέβαια, δεν ήταν για τον αντίπαλο. Η 27η Ιουνίου 2018 ήταν μια από τις ημερομηνίες που «σημάδεψαν» την καριέρα του. Στα 31 του έκανε ντεμπούτο με την εθνική ομάδα της πατρίδας του και, μάλιστα, σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου! Δεν ήταν, προφανώς, οι ιδανικές συνθήκες για τον τερματοφύλακα της Ρίβερ Πλέιτ, ο οποίος κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Βίλι Καμπαγέρο και να βοηθήσει τους συμπαίκτες του να πάρουν την πρόκριση στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας.
Μέχρι τότε, για τους Ευρωπαίους ο Αρμάνι ήταν (και για αρκετούς παραμένει ακόμα) ένας άγνωστος πορτιέρο. Στους Λατινοαμερικάνους ήταν σαφώς γνωστός και μάλιστα αρκετοί συμπατριώτες του εξέφραζαν την άποψη ότι ο Χόρχε Σαμπάολι θα έπρεπε να είχε εμπιστευτεί εξαρχής σε αυτόν την υπεράσπιση της εστίας κατά τη διάρκεια του τουρνουά του 2018.
Τελικά τα πράγματα ήρθαν τότε έτσι για τον Αρμάνι, ώστε έκανε το όνειρό του πραγματικότητα σε μια αναμέτρηση ειδικών συνθηκών, ελπίζοντας ότι δεν θα ζήσει έναν εφιάλτη. Και δεν τον έζησε, καθώς η Αργεντινή νίκησε με 2-1 τη Νιγηρία και πήρε την πολυπόθητη πρόκριση για τη συνέχεια της διοργάνωσης. Στο γήπεδο της Αγίας Πετρούπολης, στάθηκε δίπλα στον Μέσι, στον Μαστσεράνο, στον Αγουέρο και ήταν πιθανότατα ο πιο... άγνωστος από τους έντεκα της Αργεντινής.
Γεννήθηκε στη Σάντα Φε, αγωνίστηκε πρώτα στην Φέρο Καρίλ Οέστε, κατόπιν στην Ντεπορτίβο Μέρλο, έμεινε οκτώ χρόνια στην Ατλέτικο Νασιονάλ της Κολομβίας (έγινε ο παίκτης με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του συλλόγου, ενώ οι Κολομβιανοί του ζητούσαν να... αλλάξει πατρίδα και να φορέσει τη φανέλα της εθνικής ομάδας της χώρας τους) και τον Ιανουάριο του 2018 πήγε στην Ρίβερ Πλέιτ.
Η απόφασή του να γυρίσει στην πατρίδα του, μετά την οκταετία στην Κολομβία, είχε άμεση συνάρτηση με την επιθυμία του να φορέσει επιτέλους την φανέλα της «μπιανκοσελέστε». Ίσως και ο ίδιος δεν περίμενε ότι μέσα σε έξι μήνες θα κατάφερνε να... μπει στο μάτι του Σαμπάολι, ο οποίος τον συμπεριέλαβε στην αποστολή για το Μουντιάλ της Ρωσίας, παρά το γεγονός ότι δεν είχε ποτέ χριστεί διεθνής.
Έμενε στο ίδιο δωμάτιο με τον Καμπαγέρο και γνώριζε πολύ καλά τις δύσκολες στιγμές που είχε περάσει ο συμπαίκτης του, ο οποίος είχε επικριθεί πολύ για την απόδοση του στις δύο πρώτες αγωνιστικές, κόντρα στην Ισλανδία και στην Κροατία.
«Είναι μια κατάσταση στην οποία θα μπορούσε να βρεθεί καθένας από εμάς. Αυτό που έκανα εγώ ήταν να στηρίζω τον Βίλι και να του δίνω κουράγιο. Έχω περάσει κι εγώ παρόμοιες καταστάσεις, όσοι είμαστε τερματοφύλακες γνωρίζουμε πόσο δύσκολα μπορεί να είναι. Είναι ένας σπουδαίος παίκτης, φοβερός επαγγελματίας και υπέροχος άνθρωπος. Θα πρέπει να αφήσει πίσω του ό,τι συνέβη» είπε τότε ο Αρμάνι αναφερόμενος στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Καμπαγέρο.
Τέσσερα χρόνια μετά, στα 36 του τώρα, ο Αρμάνι θέλει να βρεθεί για άλλη μια φορά σε ένα Μουντιάλ και πολλοί είναι αυτοί στην πατρίδα του που πιστεύουν πως αξίζει να είναι στην αποστολή της εθνικής ομάδας της Αργεντινής. Ακόμα κι αν δεν είναι αυτός ο βασικός, όπως δεν ήταν το 2018. Ποιος ξέρει… Ίσως και τώρα να έχει άλλη μια ευκαιρία… Για να γίνει ήρωας; Για να τον μισήσουν κάποιοι; Ίσως δεν έχει σημασία.
