Τρελάθηκαν; Είναι η πρώτη ερώτηση που θα ακούσεις για την απόφαση των Αγγελόπουλων από όποιον βρίσκεται έξω από τον χορό. Κάπου εκεί στα πέριξ, χωρίς συναισθηματισμούς και συμφέροντα, χωρίς να είναι μέλος της «7» ή της «13», όποιος μάθαινε ότι η απόφαση είναι «υποβιβασμός» αυτόματα έψαχνε τους βαθύτερους λόγους. Όπως ακριβώς συνέβη και πέρυσι, τέτοια εποχή, όταν ο Γιαννακόπουλος έλεγε «δημοψήφισμα: φεύγουμε από την Ευρωλίγκα ή όχι;».
Μια τρέλα της στιγμής που ευτυχώς για όλους έμεινε εκεί. Κι ο Ολυμπιακός, θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι στο ημίχρονο της 13ης Φεβρουαρίου τρελάθηκε. Πήρε μια απόφαση της στιγμής, που τελικά τον οδήγησε στο αδιέξοδο. Είχε τη δυνατότητα να κάνει αναστροφή, αλλά επέλεξε να πατάει γκάζι και να περάσει μέσα από τα ντουβάρια. Μια επανάσταση καταδικασμένη να πνιγεί στο αίμα, χωρίς καθαρό μυαλό, χωρίς σχέδιο, χωρίς συμμάχους.
Ένας εναντίον όλων. Ο συμπαθής Ολυμπιακός, ο Ολυμπιακός που ήταν «ξένο σώμα» στη φιλοσοφία του κλαμπ, και οι ευρωπαικές νίκες του πανηγυρίζονταν από πολλούς ουδέτερους έγινε ένα με τον υπόλοιπο οργανισμό. Ταυτίστηκε και απομονώθηκε σε καραντίνα, στο πρώτο υπόγειο, πληγωμένος από την ανίατη νόσο της λουδοβίκειας νοοτροπίας "L’ etat c’est moi"-«το κράτος είμαι εγώ» με το οποίο έχει κυριευθεί ο ερυθρόλευκος οργανισμός εδώ και δύο δεκαετίες.
Είχε κάθε δικαίωμα να το εκφράζει από τη στιγμή που συνέπειες για οτιδήποτε έπραξε δεν είχε παρά μόνο κέρδη. Ο Κόκκαλης, η Siemens στη φανέλα και οι Χριστοφοράκοι, οι Τσιρώνηδες, οι Μπαλόκες, η Φιλαδέλφεια που έγινε Καραϊσκάκη σε ένα βράδυ στον φάκελο 2004, ένα γήπεδο, η Εγκληματική/Συμμορία, οι ξυλοδαρμοί στα αποδυτήρια, στα σπίτια, ένα ολόκληρο σύστημα που δούλευε για έναν επί χρόνια, γιγάντωσαν την πεποίθηση «νικάμε εμείς ή κανείς». Αν συμβεί το λάθος... βλέπουμε.
Ήταν μια νοοτροπία από την οποία το BC κρατούσε αποστάσεις, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε με αποτυχία. Ο αντίπαλος ποτέ δεν κέρδιζε γιατί ήταν καλύτερος, οι διαιτητές ήταν πιασμάν, ο Χάινς λούζερ, η Φενέρ είχε μεγάλο μπάτζετ. Αλλά αυτά συμβαίνουν σε όλους, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο δεν αποδέχονται ποτέ ότι χάνουν.
Το μείγμα έγινε εκρηκτικό όταν τα προβλήματα συσσωρεύτηκαν. Οικονομικό, «απόσταση» με την κερκίδα, απόσταση με τους παίκτες, θολό μέλλον. Ο Αναστόπουλος κι ο Παναγιώτου ήταν μια κάποια λύση...
Στις 15/02, δυο μέρες μετά τον ημιτελικό Κυπέλλου, σε όλα τα Μέσα καταγράφεται μια είδηση που σχεδόν πέρασε στα ψιλά. Ο Αγγελόπουλος συναντήθηκε με τον Κουντούρη. Ο Αγγελόπουλος με τον Κουντούρη. «Υπήρξε απόλυτη στήριξη του Ερασιτέχνη στις θέσεις της ΚΑΕ», ανέφερε η επίσημη ανακοίνωση. Και γιατί χρειαζόταν ο Αγγελόπουλος τη στήριξη από κάτι με το οποίο μέχρι... προχθές από τη συνάντηση, απείχε χιλιόμετρα ιδεολογικά;
Ήταν μια συνάντηση που έγινε μπροστά στα μάτια όλων, μόνο που άπαντες είδαν το δέντρο, αλλά κανείς το δάσος. Ήταν μια σκηνή από το τελευταίο «Βλέπω τον θάνατό σου». Ό,τι άλλο ακολούθησε αποδείχθηκε χρονικό μίας προδιαγεγραμμένης αυτοχειρίας. Συναντήσεις, συσκέψεις, προσφυγές, όλες μέρος ενός σεναρίου.
Ενώ η θρησκεία επιτάσσει τον εξαγνισμό των αμαρτιών, οι Αγγελόπουλοι βούτηξαν το πιο αμόλυντο κομμάτι του συλλόγου στην κολυμπήθρα της αμαρτίας. Πλάι στην πολιτική και τους μπερλουσκονισμούς που ελέγχουν μίντια και εξέδρες, έβαλαν και την ΚΑΕ. Καθιστώντας απωθητικό τον μέχρι χθες συμπαθή.
Έγιναν ένα με το θανάσιμο αμάρτημα της αλαζονείας. Πίστεψαν ότι το κράτος είναι ο Ολυμπιακός. Είχαν δει κι εκείνοι το δέντρο αλλά όχι το δάσος. Είχαν διαβάσει το βιβλίο με τα θανάσιμα αμαρτήματα αλλά όχι σε ποιον αριθμό κατατάσσεται το θανάσιμο αμάρτημα της αλαζονείας.
ΥΓ1. Το «κατόρθωμα» του Ολυμπιακού να αυτοπυροβοληθεί είναι τέτοιων διαστάσεων, ώστε ξεχάστηκε το βασικό, χρόνιο και δίκαιο αίτημά του. Να τελειώσει αυτή η ΚΕΔ. Μια άρρωστη κατάσταση. Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται η αυτοχειρία. Σχεδόν όλες οι ομάδες, συμφωνούσαν ότι υπάρχει πρόβλημα σοβαρό στην διαιτησία. Το πώς τα κατάφερε ο Ολυμπιακός, ενώ και οι 12 ομάδες είναι ΑΥΤΟΦΩΤΕΣ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ από «γραμμές» και «μπλοκ», να έχουν έρθει απέναντί του σε όλες τις ψηφοφορίες, είναι κάτι που δείχνει ξεκάθαρα τους κραυγαλέα λανθασμένους χειρισμούς της ΚΑΕ ΟΣΦΠ. Κι αποδεικνύει ότι πιθανότατα τα αίτια να είναι πολύ βαθύτερα, από το επιφανειακό και ιντριγκαδόρικο θέμα της διαιτησίας. Η ιστορία και το άμεσο μέλλον θα δώσουν απαντήσεις…
ΥΓ2. «Διαλύεται το ελληνικό μπάσκετ», γράφεται και λέγεται από τους «τσουβαλιαστές». Κανένα ελληνικό μπάσκετ δεν διαλύεται φυσικά. Έχει πολύ γερές βάσεις κι είναι τόσο πολύ στο DNA του Έλληνα που κανένας Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός δε μπορεί να το κουνήσει επειδή αποφάσισε να πέσει στην Α2. Ουδείς αναντικατάστατος. Ουδείς! Κανείς δε μπορεί να σε σώσει, αν δεν θέλεις ο ίδιος να σωθείς...
