Ο Ζερμέιν Λοβ ήταν από τους παίκτες που πρωταγωνίστησαν τη φετινή σεζόν με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Ο Αμερικανός γκαρντ κλήθηκε αρκετές φορές να πάρει την ομάδα επ' ώμου όταν τα πράγματα... ζόριζαν, παίρνοντας κρίσιμες αποφάσεις.
Τις δυσκολότερες αποφάσεις ωστόσο, έπρεπε να τις πάρει εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Για να αγωνιστεί φέτος στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, χρειάστηκε να αφήσει πίσω την οικογένεια του σε μια περίοδο που η πανδημία του κορωνοϊού έκανε τα πάντα να μοιάζουν εξαιρετικά αβέβαια. Μιλάει για τη δυσκολότερη στιγμή της ζωής του, τη γέννηση του γιού του από την οποία και απουσίαζε, λέγοντας χαρακτηριστικά πως ήταν η μεγαλύτερη θυσία που έχει κάνει για την καριέρα του.
Στη Θεσσαλονίκη όμως φαίνεται πως βρήκε μια... δεύτερη οικογένεια, την οικογένεια του ΠΑΟΚ. Ο 32χρονος γκαρντ μόνο καλές στιγμές θα έχει να θυμάται επιστρέφοντας στις ΗΠΑ. Μιλάει με τα καλύτερα λόγια και με μια δόση συγκίνησης για τους ανθρώπους του Δικεφάλου, τον Θανάση Χατζόπουλο, τον Άρη Λυκογιάννη, αλλά και τους συμπαίκτες του που έγιναν οι καλύτεροι φίλοι του.
Θυμάται εκείνη την ήττα που άλλαξε όλη τη σεζόν καθώς ήταν αυτή που οδήγησε στον ερχομό του Άρη Λυκογιάννη, ενός ανθρώπου που σέβεται απεριόριστα. Ακόμα αναφέρεται στην τεράστια στήριξη του κόσμου που, αν και από απόσταση, ήταν σε όλη τη διάρκεια της σεζόν στο πλάι τους, μέσω της ΑΜΚ, μέσω των μηνυμάτων και με όποιον άλλο τρόπο μπορούσε.
Τέλος δεν αποφεύγει να απαντήσει για το μέλλον του λέγοντας πως ακόμα είναι νωρίς, όμως αν επέλεγε με βάση το συναίσθημα, τότε δεν χρειάζεται να τον ρωτήσει κανείς δεύτερη φορά για να απαντήσει...
- Ζερμέιν, γνωρίζοντας πως ο ΠΑΟΚ την περσινή σεζόν είχε πολλά οικονομικά προβλήματα και αγωνιστικά δεν είχε πάει καλά, πως πήρες την απόφαση να πεις το «ναι»;
«Ήταν μια σειρά πραγμάτων. Πρώτων υπήρχε ο κορωνοϊός. Δεν ήθελα να πάω σε κάποιο μέρος με το οποίο δεν ήμουν εξοικειωμένος. Γνώριζα καλά την Ελλάδα και ανάλογα με το πως θα ήταν τα πράγματα με την πανδημία θα ήξερα πως να κινηθώ. Έπειτα μίλησα με τον πρόεδρο και με διαβεβαίωσε ότι από οικονομικής πλευράς τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αυτή τη χρονιά και φυσικά έκανα και μια κουβέντα με τον κόουτς Μέξα. Ήταν σημαντικό ότι μίλησα και με τον Μάλκομ (Γκρίφιν) και αποφασίσαμε ότι θα ήταν μια καλή επιλογή να πάμε μαζί στον ΠΑΟΚ, στην ίδια ομάδα. Όλα αυτά με οδήγησαν στην απόφαση να έρθω στην Ελλάδα για μια ακόμα φορά και να βάλω, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, ένα στοίχημα με το εαυτό μου για να κάνω μια ακόμα καλύτερη σεζόν από τις προηγούμενες».
- Φέτος στο ξεκίνημα της σεζόν έπρεπε να πάρεις μια δύσκολη απόφαση, να είσαι εδώ και όχι στην γέννηση του γιού σου. Ήταν αυτό η μεγαλύτερη θυσία που χρειάστηκε να κάνεις ως τώρα;
«100%. Συνήθως ξέρω πόσο καιρό θα είμαι μακριά από την οικογένεια μου. Αν θα είναι δηλαδή δύο εβδομάδες ή ένας μήνας. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Ήταν πιο δύσκολο γιατί η γυναίκα μου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της είχε κάποιες επιπλοκές και εγώ δεν ήμουν εκεί να την υποστηρίξω. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί ήθελα να είμαι εκεί για τη γυναίκα μου. Ήθελα να ξέρει ότι με έχει κοντά της, όμως το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να της μιλάω από το τηλέφωνο. Με τον κορωνοϊο δεν γνωρίζαμε πότε θα ήταν εφικτό να έρθει. Όταν η κόρη μου επρόκειτο να γεννηθεί είχα απορρίψει όλες τις προτάσεις που είχα γιατί ήθελα να είμαι παρών στη γέννηση της. Έτσι και φέτος όταν συμφώνησα με τον ΠΑΟΚ είχα πει ότι θα έρθω αλλά όταν έρθει η ώρα θα πρέπει να πάω στις ΗΠΑ για τη γέννηση. Όταν όμως ήρθε η ώρα δεν μπορούσα να φύγω. Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή.
Η γυναίκα μου όμως είναι πραγματική μαχήτρια και μου είπε πήγαινε και κάνε αυτό που πρέπει για την οικογένεια μας και εγώ θα κάνω εδώ ότι πρέπει επίσης. Έχει μάθει να τα βγάζει πέρα και με υποστηρίζει, την εκτιμώ απίστευτα για όλα αυτά».
- Όταν συζητούσατε με την ομάδα, ποιοι στόχοι είχαν τεθεί για τη σεζόν; Ήταν απλά η σωτηρία ή κάτι παραπάνω;
«Στην αρχή ήταν το να αντιστρέψουμε την κατάσταση που υπήρχε την περσινή σεζόν στον ΠΑΟΚ, να κάνουμε μια καλύτερη πορεία και να δούμε αν θα μπορούσαμε να φτάσουμε ως τα πλέι οφ. Αυτός θεωρήσαμε ότι θα ήταν ένας ρεαλιστικός στόχος. Όταν όμως ξεκίνησε η χρονιά και είχαμε ρεκόρ 1-4, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει, τι δεν πήγαινε καλά. Γιατί πιστεύαμε ότι είχαμε τους παίκτες και τις δυνατότητες για να τα πάμε πολύ καλύτερα αλλά για κάποιο λόγο δεν παίρναμε τα παιχνίδια.
Όταν η σεζόν συνεχίστηκε και είχε έρθει και ο κόουτς Λυκογιάννης βλέπαμε ότι πάμε καλά και σε όσο περνούσαν οι βδομάδες είμασταν ακόμα πιο σταθερά καλοί. Κάποια στιγμή είμασταν 8οι και είπαμε ας προσπαθήσουμε να πάμε 7οι, μετά 6οι και στο τέλος φτάσαμε στην 5η θέση. Ουσιαστικά όλη τη σεζόν υπήρχε μια διαρκής εξέλιξη».
- Όταν ξεκινήσατε με αυτό το 1-4, απογοητεύτηκες; Σκέφτηκες δηλαδή ότι ίσως θα είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά σαν αυτή που είχε ο ΠΑΟΚ την περασμένη σεζόν;
«Πριν έρθουμε με τον Μάλκομ, λέγαμε πάμε να ξανανεβάσουμε την ομάδα ψηλότερα. Μέσα στο καλοκαίρι όταν βλέπαμε ποιοι παίκτες υπογράφανε στην ομάδα είμασταν ακόμα πιο αισιόδοξοι γιατί πραγματικά όλοι ήταν καλοί παίκτες. Με το κακό ξεκίνημα που κάναμε όμως καταλάβαμε ότι δεν θα ήταν τόσο απλά τα πράγματα, προσγειωθήκαμε κάπως.
Θυμάμαι κάναμε τότε μια μεγάλη κουβέντα και είπαμε «παιδιά πρέπει να ανεβούμε και πρέπει να αρχίσουμε από το επόμενο παιχνίδι κιόλας». Μετά ακούσαμε ότι υπήρχαν συζητήσεις με τον κόουτς Λυκογιάννη και τους είπα ότι αν έρθει αυτός ο προπονητής να είστε σίγουροι ότι θα αλλάξει τελείως η κατάσταση».
- Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν άκουσες ότι υποψήφιος για νέος προπονητής του ΠΑΟΚ είναι ο Άρης Λυκογιάννης;
«Ήμουν πολύ χαρούμενος. Τα τελευταία δύο χρόνια που συνεργαζόμασταν «χτίσαμε» μια πολύ καλή σχέση και τρέφω απεριόριστο σεβασμό προς το πρόσωπο του. Ήξερα ότι είχα την ικανότητα να τα αλλάξει όλα. Ξέρεις, είναι δύσκολο για έναν παίκτη να νιώθει «μπερδεμένος» όταν είναι μέσα στο παιχνίδι. Χρειάζεται ξεκάθαρες οδηγίες για να ξέρει τι πρέπει να κάνει την κάθε στιγμή.
Έτσι, όταν άκουσα ότι υπήρχαν συζητήσεις κάλεσα τον κόουτς και του είπε «πρέπει να έρθεις εδώ» και θυμάμαι γέλασε. Την επόμενη μέρα ήταν εδώ, στη Θεσσαλονίκη».
- Ο κόουτς Λυκογιάννης, είναι τόσο εκρηκτικός όσο μας φαίνεται εμάς από έξω;
«Είναι πραγματικά όσο τρελός φαίνεται. Το κάνει όμως επειδή είναι πολύ ανταγωνιστικός. Είναι διαφορετικό να τον βλέπεις απ’ έξω γιατί σου φαίνεται ότι απλά τρελαίνεται, όμως εμείς ξέρουμε ότι όταν συμβαίνει αυτό σημαίνει ότι δεν έκανες κάτι που έπρεπε, δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου. Και τρελαίνεται γιατί δεν έχει δικαιολογία να μην κάνεις τη δουλειά σου. Με τον τρόπο που προπονούμαστε όλη τη βδομάδα, μας δείχνει και ξέρουμε ακριβώς πως θα κινηθεί ο αντίπαλος, ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε, πως πρέπει να κινηθούμε και πως να πετύχουμε καλάθι. Οπότε όταν δεν κάνουμε αυτά που πρέπει είναι λογικό να σου πει «τι είναι αυτά που κάνεις;». Απλά δεν το λέει τόσο ήρεμα (σ.σ γέλια)!».
-Ήταν ένα σημαντικό συστατικό της φετινής πορείας ότι ο κόουτς Λυκογιάννης δεν σας περιόρισε; Φαινόταν σαν να παίζετε ακριβώς με τον τρόπο που σας αρέσει, σαν να το διασκεδάζετε.
«Στην Ευρώπη είναι δύσκολο σε μια ομάδα να υπάρχουν πολλοί παίκτες που να μην είναι «εγωιστές» στο παιχνίδι τους. Στον φετινό ΠΑΟΚ όμως δεν ήταν έτσι. Εγώ πιστεύω ότι στην ομάδα μας υπήρχαν τουλάχιστον εννέα παίκτες που θα μπορούσαν να είναι βασικοί σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα του πρωταθλήματος. Όλοι αυτοί οι παίκτες είχαν έναν κοινό στόχο, να κερδίζει η ομάδα, να πετύχει η ομάδα ως σύνολο. Δεν σκεφτόταν κανείς να βάλει 30 πόντους και ας χάσουμε.
Ο προπονητής μας μας έλεγε πάντα να κάνουμε τη δουλειά μας αμυντικά και επιθετικά μπορούμε μετά να πάρουμε τις ευκαιρίες μας, μπορούμε να σουτάρουμε όταν νιώθουμε ότι το έχουμε, τηρώντας φυσικά το πλάνο. Αυτό υποστήριζε και εμείς με τη σειρά μας κάναμε τη δουλειά μας στην άμυνα για να κερδίζουμε την «ελευθερία» μας στην επίθεση.
Είναι σημαντικό ότι είχαμε αυτό το προνόμιο, γιατί ακόμα και αν χάναμε θέλαμε να χάσουμε παίζοντας το μπάσκετ που ξέρουμε και μπορούμε, παίζοντας με τον δικό μας τρόπο. Δεν θέλαμε να παίζουμε φοβισμένοι ή νευρικοί».
- Ήταν σημαντική και η στήριξη που είχατε από τον προπονητή και τη διοίκηση; Σε μια συνέντευξη Τύπου ο κ. Λυκογιάννης είχε πει ότι «έχουμε τους καλύτερους παίκτες του κόσμου»…
«Ο κόουτς είναι ένα ξεχωριστό είδος ανθρώπου. Αυτό που είπε στη συνέντευξη Τύπου δεν θα το έλεγε ποτέ σε εμάς. Θα έλεγε πιθανόν «ήσουν απαίσιος» ή «είσαι ο χειρότερος παίκτης του κόσμου» αλλά ξέρεις ότι το λέει για πλάκα. Όταν όμως έρχεται η ώρα του παιχνιδιού είναι ο δίπλα στους παίκτες και την ομάδα του με κάθε τρόπο. Παθιάζεται, δεν… βλέπει καν την αντίπαλη ομάδα και τους αντίπαλους παίκτες.
Είναι πρώτη φορά που ακούω ότι έχει πει τέτοια λόγια και πραγματικά νιώθω πολύ ωραία γνωρίζοντας τον τρόπο που μας υποστήριζε».
- Ήσασταν μεταξύ σας οι παίκτες τόσο δεμένοι όσο φαινόταν;
«Μέσα στην ομάδα ήμασταν πραγματικά πολύ κοντά, πολύ δεμένοι. Είμασταν φίλοι και εκτός γηπέδου. Πηγαίναμε σχεδόν συνέχεια για φαγητό, πηγαίναμε ο ένας στο σπίτι του άλλου απλά για να κάνουμε παρέα και να μιλήσουμε. Ακόμα και αφού ήμασταν έτσι κι αλλιώς όλοι μαζί, όλη μέρα στις προπονήσεις και τους αγώνες. Δεν έχω ξαναυπάρξει ποτέ σε κάτι τέτοιο. Αυτή ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή χρονιά για εμένα».
- Ο κύριος Χατζόπουλος, φέτος ανέλαβε να φέρει εις πέρας μια δύσκολη αποστολή. Μαζί σας πως ήταν; Γιατί υπάρχουν πολλά στιγμιότυπα που τον έχουμε δει να σαν αγκαλιάζει και να σας υποστηρίζει σαν παιδιά του...
«Είναι μοναδικός άνθρωπος. Είναι δύσκολο να μιλήσω για τον κύριο Χατζόπουλο γιατί είναι πραγματικά τόσο σπάνιος άνθρωπος. Δεν λέει ψέματα ποτέ. Ήταν παρών σε κάθε προπόνηση, κάθε μέρα, δεν έχανε ούτε μια. Συνήθως έχεις έναν πρόεδρο που πιθανόν να σου πει κάποια ψέματα ή να μη σου πει όλη την αλήθεια. Τις περισσότερες φορές δεν νιώθεις ότι ο πρόεδρος είναι απαραίτητος στις προπονήσεις, δεν νιώθεις συχνά ότι υπάρχει κάποιου είδους σχέση με τον πρόεδρο της ομάδας, πολλές φορές θα τύχει να μην ξέρεις καν πως είναι, να μην τον έχεις δει ποτέ.
Όμως αυτός ήταν εκεί. Σε κάθε προπόνηση. Μας μιλούσε, μας αγκάλιαζε, μας έδειχνε πόσο μας εκτιμούσε όλους αυτούς τους εννέα μήνες. Αυτό είναι κάτι ανήκουστο. Πιστεύω ότι είναι ένας ακόμα λόγος που είμασταν όλοι τόσο δεμένοι. Όλοι, από τους παίκτες, τους προπονητές, τη διοίκηση, τους ανθρώπους στα γραφεία, γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Πάντα όλοι όταν με έβλεπαν με ρωτούσαν «πως είσαι σήμερα;». Αυτό είναι πολύ σημαντικό και φυσικά όλο αυτό ξεκινάει από τον πρόεδρο. Από το ότι ήταν πάντα εκεί, πάντα παθιασμένος με την ομάδα, όχι μόνο στα παιχνίδια αλλά και στην καθημερινότητα. Θα ερχόταν να μου πει «δεν σε είδα σήμερα στην προπόνηση να έχει κέφι, είσαι εντάξει;». Αυτό είναι πραγματικά πολύ σημαντικό».
- Φέτος κλήθηκες να πάρεις σημαντικές και δύσκολες αποφάσεις σε κάποια παιχνίδια και μάλιστα με ελάχιστο χρόνο να απομένει, όμως πάντα φαινόσουν άνετος με αυτό. Δεν υπήρξε κάποια στιγμή που να αγχώθηκες;
«Έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση πολλές φορές και πλέον το βλέπω σαν κάτι που είναι λογικό και φυσικό να το κάνω. Σε τέτοιες στιγμές το μυαλό μου τρέχει πίσω στην προπόνηση. Πιστεύω στον εαυτό μου επειδή σκέφτομαι πόσο καλά έχω προπονηθεί, πόση εμπιστοσύνη έχω στον εαυτό μου και μπορώ να πω ότι νιώθω όπως όταν ήμασταν παιδιά και μετρούσαμε αντίστροφα σαν να τελειώνει ο χρόνος για να βάλουμε το μεγάλο σουτ. Νιώθω απλά σαν παιδί που κάνει αυτό που του αρέσει χωρίς να αγχώνεται. Σκέφτομαι ότι είναι να γίνει, θα γίνει.
Στην ομάδα όμως φέτος είχε και άλλους παίκτες που επίσης μπορούσαν με την ίδια άνεση να πάρουν το τελευταίο σουτ. Ήταν ο Κάρτερ, ο Μπιτς και ο Γκρίφιν, οπότε ακόμα και αν δεν το έπαιρνα εγώ, ήμουν σίγουρος και είχα την αυτοπεποίθηση ότι κάποιος από αυτούς θα καταφέρει να το βάλει».
- Ποιο είναι το παιχνίδι που θα θυμάσαι από τη φετινή σεζόν;
«Είναι πολλά τα παιχνίδια που θα θυμάμαι. Το ΠΑΟΚ – ΑΕΚ στην κανονική διάρκεια, την εβδομάδα που παίξαμε με τον Ηρακλή για Κύπελλο και πρωτάθλημα. Θυμάμαι τη νίκη με το Περιστέρι. Το παιχνίδι όμως που θεωρώ το σημαντικότερο είναι η ήττα από τη Λάρισα. Αυτό ήταν το παιχνίδι που τα άλλαξε όλα. Είναι το παιχνίδι που οδήγησε στην απόφαση να έρθει ο κόουτς Λυκογιάννης. Οπότε αυτό είναι το παιχνίδι που θα θυμάμαι. Όλη τη σεζόν μιλάμε για αυτό το παιχνίδι. Λέμε ότι θα μπορούσαν να είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα αν κερδίζαμε. Μπορεί να μην είχα έρθει ποτέ ο κόουτς, μπορεί να μην είχαμε «ξυπνήσει». Για μένα ήταν μια ήττα που οδήγησε σε πολλές νίκες».
- Η χρονιά δεν έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς στο παιχνίδι με την ΑΕΚ πρωταγωνίστησες σε μια φάση που αδικήθηκες τόσο εσύ όσο και η ομάδα σου. Αυτό το «αν» είναι κάτι που θα σε ενοχλεί;
«Έχει μείνει η φάση στο μυαλό μου γιατί έλεγα από μέσα μου ότι όλο το παιχνίδι δεν είχα πάει να κλέψω τη μπάλα παρότι θα μπορούσα και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι θα την κλέψω και θα φύγω στον αιφνιδιασμό, όπως και έγινε.
Καταρχήν είχα εκνευριστεί πολύ. Ήξερα μόλις έγινε η φάση, ότι είχα ακουμπήσει την μπάλα στο ταμπλό. Αν ήταν κάποια λεπτά νωρίτερα θα είχα καρφώσει, όμως σε εκείνο το σημείο ένιωθα τα πόδια μου βαριά και προτίμησα να πάω στο λέι απ. Επειδή είδα τον Μέικον να έρχεται και ξέρω ότι είναι ένα πολύ αθλητικός παίκτης αποφάσισα να το κάνω έτσι και σκέφτηκα ότι είτε θα μπει είτε θα διώξει τη μπάλα και θα μετρήσει το καλάθι.
Όταν λοιπόν το έκανε, αν δεις το βίντεο φώναξα αμέσως ότι μετράει. Μόλις σταμάτησε ο χρόνος πήγα στον διαιτητή και του είπα να δει το βίντεο και με αγνοούσε. Οπότε εκείνη τη στιγμή θόλωσα και άρχισα να του λέω ότι μας έκλεβε. Τότε όλοι οι παίκτες στο παρκέ μου έλεγαν πως ο Μέικον απλά είχε κάνει τάπα όμως εγώ τους έλεγα πως ξέρω ότι ήταν αντικανονικό το κόψιμο, ήξερα τι είχα κάνει.
Μετά το παιχνίδι, όσο πήγαινα προς τα αποδυτήρια άρχισα να σκέφτομαι μήπως όντως είχε κάνει τάπα αλλά θυμόμουν καθαρά τη φάση. Μόλις έπιασα το κινητό μου στα χέρια χτυπούσε ασταμάτητα είχα πάρα πολλά μηνύματα που έλεγαν αυτό για το οποίο φώναζα. Όταν είδα το βίντεο είπα στα παιδιά «το ήξερα»! Είναι μια πικρή γεύση που μου έχει μείνει. Τις πρώτες δύο μέρες ήμουν πραγματικά πολύ στεναχωρημένος όμως μετά είπα «Ζερμέιν φτάνει, τελείωσε».
- Ζερμέιν δεν είσαι μεγάλος, όμως δεν είσαι και… ρουκι. Σκέφτεσαι ποτέ μέχρι πότε θα παίζεις;
«Δεν νιώθω μεγάλος, νιώθω πολύ μικρός. Προσέχω πολύ το σώμα μου επειδή ξέρω ότι είναι σημαντικό για τη δουλειά μου. Μιλούσε πριν κάποιες μέρες με τον αδερφό μου και μου είπε να παίξω όσο περισσότερο μπορώ γιατί όταν σταματήσω τότε θα καταλάβω πόσο πολύ μου λείπει το μπάσκετ. Συμφωνώ εν μέρη αλλά εγώ θέλω να σταματήσω με τον δικό μου τρόπο. Δεν θέλω να σταματήσω όταν θα αναγκαστώ επειδή δεν θα αντέχω σωματικά. Θέλω να φύγω όταν θα είμαι ακόμα σε καλή κατάσταση. Θέλω να σταματήσω όταν ακόμα θα μετράω σε αυτό το παιχνίδι. Φυσικά και μπορώ να παίξω μέχρι τα 40, θέλω όμως;».
- Δεν γνωρίζουμε ακόμα αν ο ΠΑΟΚ θα παίξει του χρόνου σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση, όμως για σένα προσωπικά είναι ένα δέλεαρ η Ευρώπη;
«Σίγουρα θέλω να παίξω σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση. ‘Ήταν ένας λόγος που θέλαμε να τα πάμε όσο καλύτερα γίνεται φέτος για να μπορέσει ο ΠΑΟΚ να επιστρέψει στο BCL. Τώρα δεν είμαι σίγουρος για το τι θα γίνει υπάρχουν πολλά ερωτηματικά, έχουμε δρόμο μπροστά μας και αρκετό χρόνο για να μιλήσουμε και να δούμε τι θα γίνει».
- Έχεις θέσει κάποιους προσωπικούς στόχους για την επόμενη σεζόν. Δηλαδή πως θα ήθελες να είναι για εσένα η νέα αγωνιστική περίοδος;
«Θα ήθελα να παίξω στην Ευρώπη. Δεν με νοιάζουν τόσο τα νούμερα μου, με νοιάζει να είμαι σε μια ομάδα που να κερδίζει και να είμαι ένας σημαντικός παράγοντας για αυτή την ομάδα, να προσφέρω ότι μπορώ. Ένα πράγμα που μπορώ να πω είναι ότι φέτος σούταρα χάλια από τα 6.75 οπότε την επόμενη χρονιά θα ήθελα σίγουρα να είμαι πολύ καλύτερος σε αυτό το κομμάτι. Είμαι συνήθως πολύ καλύτερος σουτέρ, οπότε θέλω να επανέλθω του χρόνου».
- Αν θα έπρεπε να αφήσεις στην άκρη τη λογική και αποφάσιζες με συναισθηματικά κριτήρια, θα ήθελες να μείνεις του χρόνου στον ΠΑΟΚ;
«Ναι. Μου κάνουν αυτή την ερώτηση πολύ συχνά και τώρα που τελείωσε η σεζόν λαμβάνω τέτοια μηνύματα ακόμα συχνότερα. Χωρίς λοιπόν να σκεφτώ όλες τις παραμέτρους αν θα έπρεπε να απαντήσω αποκλειστικά με το συναίσθημα θα έλεγα ναι οπωσδήποτε».
- Φέτος καταφέρατε με την όλη προσπάθεια που κάνατε να ξαναφέρετε τον κόσμο κοντά στην ομάδα. Είδαμε μεγάλη στήριξη των φιλάθλων μέσω της ΑΜΚ αλλά και τα σχόλια που διαβάζαμε στα social media έδειχναν ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να είναι και πάλι «ζεστός» αναφορικά με το μπάσκετ.
«Νομίζω ότι αυτή ήταν πιθανόν το καλύτερο κομμάτι της σεζόν. Εξ΄αρχής ο κόσμος του ΠΑΟΚ είχε παίξει μεγάλο ρόλο στην απόφαση μου να έρθω εδώ. Πάντα έπαιζα αντίπαλος με τον ΠΑΟΚ και όταν έμπαινα στο γήπεδο έλεγα ότι αυτοί οι οπαδοί είναι τρελοί! Πάντα σε όποια χώρα και να έπαιζα θυμόμουν την ατμόσφαιρα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ. Οπότε μόλις σκέφτηκα ότι έχω τη δυνατότητα να παίξω γι’ αυτόν τον κόσμο ενθουσιάστηκα. Έχω λάβει πολλά μηνύματα από οπαδούς που μου λένε ότι τους δώσαμε λόγους να υποστηρίξουν και πάλι την ομάδα. Αυτά τα μηνύματα ήταν το καλύτερο κίνητρο που θα μπορούσα να έχω. Έβλεπαν σε εμάς τους εαυτούς τους πιστεύω. Γιατί παλεύαμε για την ομάδα σε κάθε παιχνίδι μέχρι το τελευταίο λεπτό».
Μετά τα δύο πρώτα παιχνίδια με τον κόουτς Λυκογιάννη, ο κόσμος άρχισε να μου στέλνει μηνύματα στήριξης και πιστεύω ότι αυτό έγινε γιατί είδαν ότι παίζαμε διαφορετικά και κατάλαβαν ότι έχουμε τις δυνατότητες για να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω».