Ένα απ’ τα «κουφά» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι το γεγονός πως η Ρεάλ Μαδρίτης με τον Παναθηναϊκό μόλις πρώτη φορά θα κοντραριστούν σε τελικό. Οι δύο ομάδες οι οποίες στον αιώνα που διανύουμε είναι οι πιο επιτυχημένες στην Ευρώπη ουσιαστικά.
To mentality που κουβαλούν, είναι αυτό της κατάκτησης κι όχι… της χαράς της συμμετοχής απλά. Χωρίς αυτό να μειώνει φυσικά την επιτυχία που υπάρχει τηρουμένων των συνθηκών για τους δύο «μονομάχους». Κάτι σημαντικό σε αυτή τη σπουδαία αναμέτρηση για τον τελικό, έχει να κάνει με την ίδια τη δικαιοσύνη που αποδόθηκε.
Το άδικο του format με το Final Four έχει επισημανθεί πολλές φορές και όχι άδικα. Ειδικά με την τωρινή μορφή της regular season, της πολύμηνης και επίπονης αγωνιστικής περιόδου πριν τα πλέι οφ και το Final Four, είναι σπουδαίο να τίθενται αντιμέτωποι ο πρώτος με τον δεύτερο.
Έχοντας μάλιστα και τον ανάλογο τίτλο του φαβορί. Η πρώτη Ρεάλ Μαδρίτης μοιάζει στα… χαρτιά να έχει έστω ένα μικρό πλεονέκτημα, τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός είναι το αουτσάιντερ που κανείς δεν μπορεί να… ξεγράψει. Όση στεναχώρια, πίκρα κι αν κουβαλάνε οι αποκλεισμένοι των ημιτελικών, δεν γίνεται παρά να μην παραγνωρίζουν πως έχασαν απόλυτα δίκαια, ευκολότερα απ’ το αναμενόμενο μάλιστα, από δύο ομάδες που μόχθησαν για μήνες προκειμένου να είναι στη θέση που ήταν στη regular season.
Η μεγάλη διαφορά τώρα, ανάμεσα σε Ρεάλ Μαδρίτης και Παναθηναϊκό, είναι η ίδια η φύση των ομάδων. Για τη «βασίλισσα» συζητιέται πως πρόκειται για το… last dance μιας εποχής ολόκληρης. Ο Ρούντι σταματά, τα χρόνια περνούν και βαραίνουν για Σέρχι-Γιουλ, παίκτες όπως ο Χεζόνια, ο Πουαριέ κι όχι μόνο, είναι πολύ πιθανό να αποχωρήσουν.
Ένα σύνολο που δουλεύει μαζί για χρόνια έχοντας τον κορμό και ενισχύοντάς τον κάθε χρόνο, βρίσκεται στη δύση του. Χωρίς αυτό να μειώνει το πόσο ισχυρή είναι η Ρεάλ φυσικά.
Αντίθετα την καθιστά ακόμη πιο ισχυρή, καθώς διαθέτει λύσεις, ποιότητα, «δέσιμο» και συγχρόνως ένα έξτρα κίνητρο.
Από την άλλη ο Παναθηναϊκός είναι στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Βιώνει το δικό του… first dance. Μιας νέας εποχής που ευελπιστεί να είναι γεμάτη δόξα, στιγμές που θα μείνουν στην ιστορία και θα μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο έναν «γίγαντα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ομάδα μιας χρονιάς η οποία «ψήνεται» μέσα απ’ τις καταστάσεις που τις έρχονται στο δρόμο, καλές ή κακές. Δείχνοντας χαρακτήρα σε στιγμές δύσκολες και άκρως απαιτητικές.
Όπως η ανάγκη για 5Χ5 στο τέλος της regular season, ο αγώνας με την πλάτη στον τοίχο στο Βελιγράδι κόντρα στη Μακάμπι και φυσικά η απαίτηση ενός ημιτελικού Euroleague κόντρα στη Φενέρμπαχτσε.
Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως ο Αταμάν δουλεύει μία σεζόν με αυτό το σύνολο των 12 νεοφερμένων παικτών. Κάπου εκεί εντοπίζεται και το πραγματικό κέρδος των «πράσινων», πέρα απ’ την ίδια την πρόκριση στον τελικό και τη διεκδίκηση ενός τροπαίου τόσο βαρύτιμου. Απέδειξαν πως έχουν πλέον τον κορμό στο ρόστερ τους, ο οποίος μάλιστα κέρδισε εμπειρίες τις οποίες ως σύνολο δεν διέθετε. Ακόμη κι ατομικά δεν ήταν πολλοί αυτοί που έχουν συλλέξει στην καριέρα τους εμπειρίες τέτοιου είδους.
Ο πρώτος με τον δεύτερο της regular season, αυτός που μοιάζει να… φεύγει η εποχή του, απέναντι σε εκείνον που κάθε πτυχή της δυναμικής του φωνάζει: «είμαι στην αρχή»!
Αυτός είναι ο τελικός της Euroleague για το 2023-24. Κι ενθουσιάζει τους φίλους του μπάσκετ πανευρωπαϊκά. Γιατί πέραν όλων αυτών των στοιχείων, αναμετρώνται δύο απ’ τις πιο βαριές φανέλες της Ευρώπης, χωρίς αμφιβολία. Legacy που ξεχειλίζει.
