Μέρες «φωτιά». Final Four με ελληνικές ομάδες. Πρώτη φορά μετά το 2012. Μετά από 12 χρόνια, τα οποία για την ποιότητα και τη δυναμική του ελληνικού μπάσκετ απ’ τη δεκαετία του ’80 και μετά, φαντάζουν πολλά. Στο Βερολίνο η αγωνία είναι μεγάλη, ημιτελικοί με ανοιχτό κάθε αποτέλεσμα. Πιθανό σενάριο ένας ελληνικός τελικός, πιθανό κι ο μικρός τελικός για τις ομάδες μας. Τα πάντα «παίζουν».
Αυτό που δεν «παίζει», δεν αποτελεί άποψη αλλά γεγονός, είναι η ολοκληρωτική επιστροφή του μπάσκετ της χώρας μας. Λόγω ιδιωτικής πρωτοβουλίας προφανώς, καθώς οι επιτυχίες ανήκουν στους συλλόγους κι όχι σε κάποια Ομοσπονδία ή σε κάποια λίγκα. Ίσα-ίσα εκεί δεν αξίζει να πηγαίνουν «πόντοι», απ’ τη στιγμή που η επιτυχία έχει συγκεκριμένα χρώματα.
Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να αλλάξει φιλοσοφία εδώ και πολλά χρόνια, βασιζόμενος σε ένα πλάνο και στην εξέλιξη παικτών. Ο Παναθηναϊκός πριν τα δύσκολα χρόνια του, είχε ομάδες που θα μπορούσαν να βρεθούν στο Final Four, αλλά έπεσε πάνω σε μεγαθήρια και κατά συνέπεια σε… τοίχο.
Η διαφορά του τότε με το τώρα λοιπόν, είναι η ίδια η προοπτική των ομάδων μας. Η δυναμική τους. Βρίσκονται στο Βερολίνο, η ελληνική γλώσσα θα είναι η μητρική για τους περισσότερους φιλάθλους στην Uber Arena. Το ενδιαφέρον από τη συνέντευξη Τύπου και σε κάθε event της διοργάνωσης, στρέφεται κυρίως γύρω από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Επισκιάζοντας ουσιαστικά το ίδιο το Final Four.
Θέλετε επειδή αυτή η αιώνια κόντρα είναι τέτοια που συγκλονίζει τους ευρωπαίους, λόγω του κόσμου που ακολουθεί τις ομάδες και θα ήθελε να είναι κοντά τους αλλά δεν μπόρεσε. Συν το ίδιο το ενδιαφέρον φυσικά. Εμπορικά οι ομάδες μας… πουλάνε. Αποτελούν το αλατοπίπερο της ίδιας της Euroleague.
Στα… δικά μας τώρα, το σπουδαίο είναι πως μιλάμε για μπασκετικά σύνολα τα οποία με όποιον αντίπαλο κι αν τα βάλεις να αγωνιστούν, δεν τα «ξεγράφεις». Ο Ολυμπιακός της συνέχειας, της σταθερότητας, της σκληράδας, ως ομάδα προπονητή, ενώ ο Παναθηναϊκός της ποιότητας και του θεάματος, της πρωτοβουλίας, των προσωπικοτήτων από τον πάγκο μέχρι το παρκέ.
Ακόμη και η τελευταία λαμπρή τριετία του ελληνικού μπάσκετ (2011-2013) με τις τρεις κατακτήσεις των ομάδων μας, δεν έχει σχέση με το σήμερα. Ο Παναθηναϊκός το 2011 έκανε έκπληξη αποκλείοντας την Μπαρτσελόνα. Ο Ολυμπιακός το 2012 πήρε το τρόπαιο ενώ ήταν το φαβορί για την τέταρτη θέση σύμφωνα με πολλούς. Παράλληλα δεν ήταν φαβορί ούτε το 2013, παρότι ήταν πρωταθλητής Ευρώπης.
Η οικονομική κρίση, η πανδημία, η φορολόγηση που έγινε «θηλιά» στο λαιμό των ομάδων, οι χορηγοί που πήγαν… περίπατο, ήταν λογικό να διαφοροποιήσουν όσα γνωρίζαμε. Η οπισθοχώρηση λοιπόν ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Κι αυτό αύξησε την εσωτερική ένταση, την τοξικότητα για τους εγχώριους τίτλους.
Στο Βερολίνο με τις χειραψίες, τον τρόπο που μιλάνε όλοι για όλους, η συνύπαρξη, τα πάντα βγάζουν έναν άλλο αέρα. Ο οποίος θα «καθαρίσει» πολλά απ’ τα σύννεφα που δε χρειάζεται το ελληνικό μπάσκετ και το μέγεθος που έχουν Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός.
Κυρίως επειδή είναι προφανές πως ακόμη και να μην πάνε καλά τα πράγματα για τις ομάδες μας, την επόμενη σεζόν θα έχουν πολλές πιθανότητες να είναι ξανά εκεί. Άρα μιλάμε για κορυφαία σύνολα. Με δυναμική. Ομάδες που εξελίσσονται και βελτιώνονται. Σκαρφαλώνοντας εκεί που αξίζουν να βρίσκονται. Από ομάδες που θα παίζουν για τα πλέι οφ, σε ομάδες που κοιτούν το πλεονέκτημα έδρας, σύλλογοι που ο στόχος είναι το Final Four κάθε χρόνο, άρα η προοπτική της κατάκτησης.
Ισπανοί και Τούρκοι έμοιαζαν να έχουν ομάδες που έπρεπε να γίνει υπέρβαση για να τις «λυγίσουν» οι εκπρόσωποι της χώρας μας. Πλέον εκείνοι πρέπει να το σκέφτονται αυτό για τη χώρα που έχει διπλή εκπροσώπηση στο Final Four. Και θα είναι εκεί γύρω μέσω της εξέλιξης και των δυνατοτήτων που πλέον υπάρχουν.
Λογικό το άγχος για τα χρώματα που αγαπά ο καθένας. Όμως είναι πραγματικά μια γιορτή για το ελληνικό μπάσκετ, καθώς στο Βερολίνο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός… κόβουν την κορδέλα-γιατί όχι-στη νέα εποχή κυριαρχίας τους στην Ευρώπη.
