Καλά του έκαναν και του Λεσόρ και του Αταμάν. Μια χαρά τους… τα είπαν οι Τουρκοκανίβαλοι –γιατί κανονικοί άνθρωποι δεν είναι οι συγκεκριμένοι που την έπεσαν σε έναν προπονητή και έναν αθλητή.
Κατ’ αρχάς από χθες και με όσα έγιναν, αυτό που φάνηκε δια γυμνού οφθαλμού είναι η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τη διοργάνωση οι Γερμανοί οικοδεσπότες και φυσικά αμέτοχη δε μπορεί να είναι η Euroleague.
Γερμανοί και Εuroleague όχι μόνο δεν θα έπρεπε να αφήνουν οπαδούς να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής, αλλά ούτε καν την οπτική επαφή κάφρων με τις αποστολές δεν θα έπρεπε να επιτρέπουν, πολύ περισσότερο την ώρα του check in.
Αν αυτά γίνονταν στο ΣΕΦ ή στο ΟΑΚΑ, όλοι ξέρουμε τι θα γραφόταν για τις ελληνικές Αρχές. Και το… κερασάκι στο γλυκό που επεφύλασσαν οι Γερμανοί στην αποστολή του Παναθηναϊκού ήταν η επίθεση του αστυνομικού στον Εργκίν Αταμάν. Αδιανόητα πράγματα γι’ αυτό το επίπεδο.
Όπως και να έχει, το θέμα έληξε (και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει) και ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό μπαίνουν στην τελική ευθεία για τον υπέρτατο στόχο: το 7ο ο ένας, την «εκδίκηση» για τα περσινά ο δεύτερος.
Κακά τα ψέματα, στους ημιτελικούς η ομάδα του Μπαρτζώκα έχει πιο δύσκολο έργο. Η Ρεάλ είναι η πιο πλήρης ομάδα από τους τέσσερις. Αν βρει ρυθμό, δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Από την περιφέρεια; Κάτω από το καλάθι; Άστο…
Για τον Παναθηναϊκό ο βαθμός δυσκολίας ήταν ούτως ή άλλως λίγο μικρότερος, αλλά ημιτελικός είναι, Φενέρ είναι, όλα γίνονται ή τουλάχιστον αυτό λέει –κι έχει αποδείξει έως τώρα- η θεωρία και μην ξεχνάμε ότι στη σεζόν κόντρα στους Τούρκους το «σκορ» είναι 1-1.
Μόνο που τώρα ο Παναθηναϊκός πήρε ένα «ψυχολογικό δώρο». Τα καφριλίκια των Τούρκων εναντίον της πράσινης αποστολής, μόνο θετικά μπορούν να (και θα) λειτουργήσουν για τον Λεσόρ, τους συμπαίκτες του και κυρίως τον Αταμάν που δικαιολογημένα έγινε έξαλλος .
Αυτό χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για να αποκτήσει κίνητρο τελικού και κούπας; Όχι, βέβαια. Η μεγάλη επιστροφή είναι γεγονός και εκτυλίσσεται μπροστά μας εδώ και μήνες. Με σχέδιο και επένδυση στο ρόστερ. Το final-4, όμως, είναι κι άλλα πράγματα.
Η «φύση» του είναι do or die. Θέλει «πείνα» και ορμή, σχεδόν… οργή για κάθε μπάλα. Θέλει eye of the tiger. Αυτό που από χθες έγινε ακόμα πιο έντονο στα πρόσωπα των «πρασίνων». Αυτό που θα αποκλείσει τους Τούρκους.
