Είναι, όμως, μια από τις πιο «δείξε μου τη φωτογραφία σου να σου πω πού είσαι» στιγμή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Σαν το τριπλό σπάσιμο της μέσης του Νίκου Γκάλη, το βαλ’το αγόρι μου του Δημήτρη Διαμαντίδη, το πεταχτάρι του Γιώργου Πρίντεζη… Η αγκαλιά του Δημήτρη Διαμαντίδη με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς σφράγισε μια ολόκληρη εποχή. Σφράγισε το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, που δε θα ερχόταν το 2011, αλλά εντέλει ένα χρόνο μετά.
Εκείνο που ήρθε το 2011 ήταν το έκτο αστέρι, το έκτο ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού κι ενώ το 2010 ο Ολυμπιακός ήταν εκείνος που προσπάθησε να διανύσει όλη την πορεία, αλλά έπεσε ένα σκαλοπάτι πριν την κορυφή. Στην Βαρκελώνη κι αφού οι πράσινοι είχαν κατορθώσει να αποκλείσουν στη συγκλονιστική σειρά των προημιτελικών την Μπαρτσελόνα, η ιστορία έμοιαζε με λεφτά στην τράπεζα. Και λεφτά στην τράπεζα ήταν, με την αγκαλιά Διαμαντίδη-Ομπράντοβιτς να είναι μια ξεχωριστή, μοναδική ιστορία.
