Κομπιουτεράκια, αναλύσεις, ισοβαθμίες ποια ευνοεί ποιον, μόνο νίκες, αν έρθει στραβοπάτημα τι θες στα ματς των υπόλοιπων. Ένας χαμός στην Euroleague στα τρία τελευταία βήματα πριν καθοριστούν οι θέσεις και οι διασταυρώσεις στα πλέι οφ. Η Ελλάδα έχει την τύχη να διαθέτει δύο ομάδες που λογικά αμφότερες θα είναι στην εξάδα και διεκδικούν πλεονέκτημα για τα καλά.
Κυνήγι ίδιου στόχου, σημαίνει αυτόματα αυξημένη πίεση και αγωνία. Όσο καλό κι αν είναι για το μπάσκετ, η κάθε πλευρά έχει το δικό της χτυποκάρδι. Γιατί δεν είναι μόνο ο φόβος της αποτυχίας, αλλά και ο φόβος της επιτυχίας του άλλου.
Ας... παγώσουμε λίγο τον χρόνο όμως. Για να σκεφτούμε λογικά. Στην αρχή λέγαμε να περάσει ένας μήνας, μετά να περάσει μια σειρά 5-10 αγώνων, φτάσαμε στο να πάμε τον Δεκέμβριο και μετά να κρίνουμε τις ομάδες. Πλέον είμαστε τέλη Μαρτίου. Έχοντας διανύσει 31 από τα 34 ματς. Άρα γιατί πρέπει να περιμένουμε κι άλλο πριν πούμε το αυτονόητο;
Σαφώς και τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Αλλιώς θα είναι η σεζόν με τον Παναθηναϊκό δεύτερο και τον Ολυμπιακό έκτο, αλλιώς με τον Ολυμπιακό στο πλεονέκτημα και τον Παναθηναϊκό εκτός αυτού. Ή μήπως όχι; Οι «πράσινοι» ως μια νέα ομάδα, «χτυπημένη» από προβλήματα πολλά κατά τη διάρκεια της σεζόν, υπάρχει το σενάριο να ισοβαθμίσουν στο τέλος με τον Ολυμπιακό και να θεωρηθούν... αποτυχημένοι.
Η ίδια ομάδα που προφανώς δεν μπορεί να συγκριθεί με το προτελευταίο σύνολο της περασμένης σεζόν, όμως συγκεντρώνει μια μακρά λίστα ελαφρυντικών. Στο ξεκίνημα της χρονιάς όταν ο Αταμάν μιλούσε υπεραισιόδοξα για Final Four, οι πιο... ρεαλιστές έθεταν ως στόχο επιτυχίας τα πλέι οφ και ως καλή παρουσία την δεκάδα και τα play in!
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη λέει κι ο λαός μας, όμως είναι και λίγο άδικο το ανέβασμα του στόχου απ’ την ίδια την ομάδα να θεωρείται ως προαπαιτούμενο και να μην πιστώνεται αυτό που κανείς δεν λέει: Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη πετύχει με τις 20 νίκες που έχει κάνει. Ακόμη και όταν τέθηκε θέμα πλεονεκτήματος, γινόταν λόγος για επιτυχία 21 νικών. Τώρα ήδη είμαστε στο οι 22 δεν φτάνουν!
Αυτόματη επιτυχία του Παναθηναϊκού είναι πως έπαιρνε διαρκώς το φετινό του ταβάνι και το ανέβαζε όλο και ψηλότερα. Κάνοντας τις ατάκες Αταμάν που έμοιαζαν ίσως και υπερφίαλες, αυτή τη στιγμή να μοιάζουν απόλυτα ρεαλιστικές. Όπως είχε κάνει τέλη Ιανουαρίου όταν είπε «στην έδρα μας είμαστε ανίκητοι» και για να αποδειχθεί απόλυτα σωστός, πρέπει απλά να νικήσει την Άλμπα Βερολίνου.
Στην αντίπερα όχθη τώρα, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κριθεί με τον ίδιο τρόπο. Ακόμη κι αν έχασε τα δύο σημαντικότερα «γρανάζια» του. Το ένα δηλαδή, γιατί το δεύτερο επικοινωνιακά περάστηκε πως... πανηγύριζαν κιόλας που γλίτωσαν (Σλούκας).
Η ομάδα του λιμανιού είναι αυτή που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να τερματίσει στο σημείο που ήταν την περασμένη σεζόν. Το αν θα μπει στις θέσεις πλεονεκτήματος ή όχι, θα κρίνει απλά το μέγεθος του βήματος προς τα πίσω. Εκτός αν στο λιμάνι είχαν... όνειρο αυτή τη σεζόν να εύχονται να τερματίσουν ισόβαθμοι με τον Παναθηναϊκό στην regular season.
Είναι φυσικά και το ίδιο το μπάσκετ που βλέπει ο κόσμος. Προσοχή, από ένα σύνολο με τον ίδιο προπονητή εδώ και τέσσερα χρόνια. Τεράστιο πλεονέκτημα σε οποιοδήποτε ομαδικό σπορ. Στην τελευταία ήττα επί της Εφές, κρίθηκε ως... τυχερός ο τρόπος που νίκησαν οι Τούρκοι γιατί έβαλαν τα σουτ. Κάτι που δεν θα έπρεπε, γιατί ο Ολυμπιακός έχει εξαιρετική άμυνα.
Κανείς δεν εστίασε στους πόσους πόντους έβαλε ο Ολυμπιακός. Έπαψαν όλοι να ασχολούνται με την δημιουργία ενός συνόλου που δουλεύει τόσα χρόνια με τον ίδιο προπονητή και οι αυτοματισμοί έπρεπε να είναι το Α και το Ω. Παραδόξως, αντί να επικριθεί το γεγονός, παρουσιάζεται κι ως επιτυχία το να είναι ο Ολυμπιακός απλά σκληρός, παίζοντας διαρκώς στα όρια του φάουλ για να κατεβάσει τους επιθετικούς μέσους όρους του κάθε αντιπάλου. Όταν αυτό δεν μπορεί να συμβεί, οι «ερυθρόλευκοι» απλά δεν μπορούν να ακολουθήσουν.
Μέσα σε τρεις αγωνιστικές, μπορούν να αλλάξουν τα συμπεράσματα; Προφανώς και όχι. Ούτε μια νίκη ή μια ήττα θα καθορίσει την μεγάλη εικόνα, ακόμη και αν καθορίζει την ουσία που είναι η τελική θέση. Μεσομακροπρόθεσμα όμως, αυτό που μετρά είναι η προοπτική του καθενός. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός λοιπόν, αυτή τη στιγμή είναι σαν να μην έχουν... διαφορά για να καλύψουν αγωνιστικά. Ο πρώτος της περασμένης σεζόν και ο προτελευταίος της Euroleague. Ποιος λοιπόν είναι επιτυχημένος και ποιος αποτυχημένος;
