Νέα εποχή στην Εθνική ομάδα με τον Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο της. Νέα εποχή και συνολικά στο μπάσκετ, με καλύτερη συνεννόηση FIBA-Euroleague αναφορικά με τα «παράθυρα» των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων. Παρ' όλα αυτά, η επιβάρυνση των παικτών που αγωνίζονται στο κορυφαίο επίπεδο, είναι αδιαμφισβήτητη.
Πολλοί επιλέγουν να μην πάνε στις Εθνικές τους για να ξεκουραστούν. Άλλοι παίζουν σε ένα απ’ τα δύο ματς ή υπάρχει ειδική διαχείριση με περιορισμένο χρόνο συμμετοχής. Για αυτό βλέπουμε και τις μεγάλες εκπλήξεις στη διαδικασία των προκριματικών.
Μέσα σε όλους αυτούς, υπάρχει ένα ξεχωριστό παράδειγμα και αφορά τη δική μας Εθνική. Ο Γιώργος Παπαγιάννης. Ο Έλληνας σέντερ αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα συμπεριφοράς και στάσης απέναντι στην «επίσημη αγαπημένη». Με έμπρακτη λατρεία για αυτή, μόνιμη διάθεση για να θυσιάσει ακόμη και τον εαυτό του για να είναι εκεί μέχρι και σε ένα ματς με την Ολλανδία.
Ο Παπαγιάννης μαζί με τον Κώστα Αντετοκούνμπο και τον Νίκο Ρογκαβόπουλο, ήταν οι μόνοι Ευρωλιγκάτοι παίκτες ρόλου που ήταν στην αποστολή και στα δύο παιχνίδια της Ελλάδας με Τσεχία και Ολλανδία. Με τη διαφορά πως ο «Big Papa» ακολουθεί αυτό τον δρόμο τα τελευταία χρόνια κι όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση.
Αγωνίστηκε και στις δύο αναμετρήσεις χωρίς να εκφράζει το παραμικρό παράπονο και χωρίς να μειώνει την προσπάθεια που κατέβαλε. Είτε ήταν καλός είτε δεν του βγήκαν τα ματς, κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει πως δεν προσπάθησε ή πως ήταν αδιάφορος.
Το δεύτερο παίρνει απάντηση απ’ τις δηλώσεις που έκανε μετά το ματς της Χάγης. Όπου άσκησε αυτοκριτική, λέγοντας ευθέως πως δεν βοήθησε την ομάδα στο βαθμό που θα ήθελε και θα έπρεπε. Αθλητισμός είναι όμως, αυτά γίνονται. Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός συνέχεια, ειδικά όταν έχει επιβαρυνθεί σε τέτοιο βαθμό μέσα στη σεζόν.
Κάλλιστα θα μπορούσε να σκεφτεί τις κρίσιμες υποχρεώσεις του με τη Φενέρμπαχτσε. Να καθίσει να ξεκουραστεί και να δουλέψει καλά για μέρες, ενώ η Εθνική θα έδινε τους αγώνες της. Όμως αν κάτι πρέπει να του αναγνωρίζεται και να του πιστώνεται στο μέγιστο βαθμό, είναι το πόσο... στρατιώτης της «επίσημης αγαπημένης» αισθάνεται. Βάζοντας τον εαυτό του κάτω απ’ την όποια ανάγκη της Γαλανόλευκης.
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τι είχε κάνει πριν δύο χρόνια άλλωστε. Όταν έπαιξε στα Λιόσια με την Εθνική κόντρα στην Τουρκία κι έφυγε με ταξί για να πάει στο ΟΑΚΑ, προκειμένου να είναι στην 12άδα του Παναθηναϊκού απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, επειδή ο τότε σύλλογός του είχε πολλά προβλήματα απουσιών. Παρ’ όλα αυτά, δεν άφησε την Ελλάδα για να κοιτάξει την ομάδα που τον πλήρωνε.
Αυτή ακριβώς η αυταπάρνηση του Παπαγιάννη, είναι η νοοτροπία που χρειάζεται η Εθνική ομάδα. Παιδιά που αμείβονται με εκατομμύρια, παίζουν στην κορυφαία διοργάνωση του μπάσκετ μετά το ΝΒΑ, είναι γεμάτα φιλοδοξία και υπάρχουν απαιτήσεις από αυτά. Αλλά όταν έρθει η ώρα για το εθνικό κάλεσμα, ποτέ δεν θα έρθει δεύτερη σκέψη πέρα από το να σπεύσουν να βοηθήσουν, χωρίς να σκέφτονται κούραση, ταλαιπωρία, ταξίδια, αλλαγή συνθηκών προπόνησης, μέχρι και πιθανούς τραυματισμούς την στιγμή που η Euroleague μπαίνει σε εβδομάδες «φωτιά» για την τελική κατάταξη.
Μπορεί σε κάποιον να αρέσει σαν παίκτης ο Παπαγιάννης, μπορεί και όχι. Όμως δεν μπορείς παρά να του βγάλεις το καπέλο για τη νοοτροπία που έχει αναφορικά με την αντιμετώπιση της Εθνικής ομάδας. Κι όλα αυτά από ένα παιδί που δεν μεγάλωσε κατακτώντας μετάλλια και γουστάρει τη γεύση της επιτυχίας. Το αντίθετο έχει συμβεί.
Θυσιάζοντας τον ίδιο του τον εαυτό, για να μη λείψει κάτι από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Όσοι νομίζετε πως υπερβάλουμε, θυμηθείτε πως πήγε τραυματίας και ρίσκαρε πολλά στο προηγούμενο Eurobasket. Χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση έτοιμος να αγωνιστεί, δεν έλειψε ούτε σε εκείνο το κάλεσμα.
Όσο περισσότεροι ακολουθήσουν το παράδειγμα του Παπαγιάννη, τόσο ευκολότερα θα ξαναδούμε την Εθνική εκεί που πραγματικά θέλουμε.
