Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική όταν πριν από τα τωρινά παιχνίδια του Ολυμπιακού με την Φενέρ είχαμε γράψει ότι άλλο είναι τα πλέι-οφ και άλλο η ρέγκιουλαρ σίζον. Σε αυτήν οι Πειραιώτες είχαν «εξαφανίσει» την ομάδα του Ιτούδη: πως όχι άλλωστε από την στιγμή, που την είχαν κερδίσει στο ΣΕΦ με 94-67 και στην Πόλη με 93-73, ενώ μάλιστα είχαν προηγηθεί και με 46-16.
Αποδείχθηκε, λοιπόν, του λόγου το αληθές από το πρώτο παιχνίδι των πλέι-οφ. Εκεί πάλι νίκησε ο Ολυμπιακός αλλά όχι τόσο εύκολα όσο στην ρέγκιουλαρ-σίζον. Επικράτησε με 79-68, ενώ τα βρήκε σκούρα για κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο. Με «αν» δεν γράφεται η ιστορία, αλλά και στην επανάληψη οι δυσκολίες θα ήταν πολύ μεγάλες. Μετά από ένα σημείο, όμως, ο Κάνααν έβαζε το ένα τρίποντο μετά το άλλο, στο άλλο μισό του γηπέδου οι της Φενέρ (Καλάθης και σία) τα «έσπασαν» και κάπως έτσι ήρθε η δίκαιη νίκη των νταμπλούχων. Προσοχή: ο Ολυμπιακός τα κατάφερε, παίρνοντας βοήθεια από τον Κάνααν, την έδρα του, αλλά και το συμπαγές του συνόλου του. Την ίδια ώρα, όμως, η εικόνα της Φενέρ ήταν πολύ βελτιωμένη σε σχέση με τα αντίστοιχα ματς της ρέγκιουλαρ σίζον και έστελνε μηνύματα ότι δεν θα είναι εύκολο εμπόδιο.
Χθες, λοιπόν, αποδείχθηκε και πάλι του λόγου το αληθές. Με τον Ολυμπιακό αυτή τη φορά να την πατάει.
Η ουσία του πρώτου ημίχρονου χθες ήταν ίδια με την αντίστοιχη του πρώτου ματς: οι δύο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια με ελάχιστη διαφορά μεταξύ τους.
Στο δεύτερο, όμως, μέρος δεν είχαμε επανάληψη του πρώτου παιχνιδιού. Ο Ολυμπιακός έχασε ριμπάουντ, έχασε μάχες και σε γενικές γραμμές θα λέγαμε ότι έχασε και το μυαλό του. Η Φενέρ από την άλλη είχε μεγαλύτερη διάρκεια στην απόδοσή της σε σχέση με το πρώτο ματς και αυτό γιατί πήρε βοήθεια από περισσότερους παίκτες της. Π.χ. τον Κάρσεν Εντουαρντς. Ο Ιτούδης πήρε πριν από καιρό τον Ντόρσεϊ για να καλύψει την απειρία του Εντουαρντς. Ο τελευταίος, όμως, είναι χαρισματικός σκόρερ και αυτό δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς. Το επιβεβαίωσε για τα καλά χθες το βράδυ.
Ο Μάρκο Γκούντουριτς ήταν να μην παίξει στα πρώτα ματς λόγω τραυματισμού. Επαιξε, όμως, και χθες τα πήγε περίφημα στην θέση του πλέι-μέικερ, ήταν δε από τους βασικούς λόγους, που η Φενέρ έκοψε το νήμα. Οι αριθμοί του δεν συγκινούν ιδιαίτερα (8 πόντοι, 4 ασίστ), η κατεύθυνση και ο έλεγχος του παιχνιδιού από μέρους του, όμως, είναι για σεμινάριο.
Ο Νάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις τα έκανε (για μία ακόμη φορά) όλα και έδειξε γιατί ο Ιτούδης έσπευσε να τον ανανεώσει, ο Τζόναθαν Μότλεϊ στη ρούκι του χρονιά στην Ευρωλίγκα συνεχίζει να εντυπωσιάζει.
Ακόμη και ο παλιόφιλος του Ολυμπιακού, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, έδωσε πράγματα στην ομάδα του, έστω και αν δεν το έκανε με τον πρωταγωνιστικό ρόλο, που συνήθιζε να έχει. Όταν η Φενέρ είχε πάρει τον Ντόρσεϊ, είχαμε πει ότι την κάνει υποψήφια για μία θέση στο φάιναλ-φορ. Εκεί δεν ξέρουμε αν θα πάει η τουρκική ομάδα, έχει τύχη όμως.
Το πόσες πιθανότητες έχει θα το δούμε στη συνέχεια, στη πράξη. Εμείς πλέον μιλάμε για 50-50. Όχι τόσο γιατί η Φενέρ ισοφάρισε σε 1-1, όσο κυρίως γιατί ο Ολυμπιακός εδώ και ενάμιση μήνα δεν είναι αυτός, που ήταν. Δεν είναι πάρα πολύ μακριά από την ομάδα, που πέρναγε από πάνω τους περισσότερους αντιπάλους της, αλλά δεν είναι και πολύ κοντά.
Αλήθεια είναι ότι μία ομάδα δεν μπορεί να παίζει συνέχεια με πατημένο το γκάζι. Όμως ο Ολυμπιακός εδώ, που έχει φτάσει, πρέπει να πλησιάσει πολύ στο επίπεδο, που μας έχει συνηθίσει, ώστε να έχει μεγάλη τύχη να πάει στο Κάουνας και με δεδομένο μάλιστα το 1-1.
Δεν ήρθε η καταστροφή χθες, ο Ολυμπιακός έχει ανατρέψει και έχει ανατρέψει καταστάσεις, αλλά η εικόνα του πρέπει να βελτιωθεί. Και σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να ανεβάσουν την απόδοσή τους και κάποιοι παίκτες, που στα δύο πρώτα ματς έχουν μείνει (λίγο ή πολύ) πίσω.
Πέρυσι ο Ολυμπιακός έχασε τη πρόκριση στον τελικό της Ευρωλίγκας για ένα σουτ. Φέτος έχει κάνει μία τρελή πορεία και ψάχνει το ευτυχές φινάλε. Χθες η τρικλοποδιά, που έφαγε, ήταν πολύ γερή. Μένει να σηκωθεί και να πάει να δείξει την αξία του στην Πόλη. Την αξία του, εκείνη, που του έδωσε την πρώτη θέση στη κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας. Και να πάει σε ένα μέρος, την Πόλη, εκεί, όπου έγραψε ιστορία το 2012, εκεί, όπου έχει κάνει τεράστιες νίκες στο πρόσφατο (και όχι μόνο) παρελθόν.
