MENU

Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, είναι επαγγελματικός αθλητισμός. Έχουν ιδιοκτήτες, χρηματοδότες. Αν αυτοί βάλουν χρήματα και τα χειριστούν σωστά, ίσως υπάρξει επιτυχία. Αν αυτό δε συμβεί, θα υπάρχει αποτυχία. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, υποτίθεται πως διαφέρει. Θεωρητικά πρεσβεύει πολλά περισσότερα από το στυγνό πρωταθλητισμό. 

Το ευ αγωνίζεσθαι, η ανάπτυξη ταλέντων, φέρνοντας παιδιά πιο κοντά στον αθλητισμό. Διότι είναι ευκολότερο να το πράξεις έχοντας το έμβλημα και το όνομα ενός μεγάλου σωματείου, με κόσμο πίσω του. Η ανάπτυξη του ήθους του ίδιου του συλλόγου με λίγα λόγια, είναι κυρίως καθήκον του ερασιτεχνικού σωματείου. 

Ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός για πολλοστή φορά δείχνει πόσο λάθος αντιμετωπίζει τα πράγματα. Γι’ αυτό και έχει φτάσει στο σημείο να αγωνίζεται το μπάσκετ γυναικών σε ευρωπαϊκή αναμέτρηση, δίχως καλά-καλά να μαζεύονται οι οικογένειες και οι φίλοι των αθλητριών. Κόσμος γυρίζει την πλάτη, φίλαθλοι που ποτέ δεν αγάπησαν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. 

Η κίνηση να ζητηθεί οικονομική συμβολή του κόσμου ύψους 300.000 ευρώ για να μείνουν «ζωντανά» τρία ιστορικά τμήματα, δεν είναι πρόβλημα. Να ζητούν λεφτά απ’ τους φιλάθλους, αυτό είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. 

Η ντροπή έχει να κάνει με το σκεπτικό διαχείρισης των τμημάτων. Κολύμβηση, στίβος και πινγκ πονγκ είναι τρία ιστορικά τμήματα για τον Ολυμπιακό. Με τίτλους και παράδοση για το σύλλογο. Έχουν όμως ένα… κακό. Δεν υπάρχει αντιπαλότητα. Δεν βοηθούν την πόλωση, το promo, τις φωτογραφίσεις μπροστά από κούπες. Άρα δεν μπορεί να πουληθεί η εκεί επιτυχία ως «μαγκιά». 

Οπότε προτιμήθηκε για πολλοστή φορά, να πάνε τα χρήματα που υπάρχουν στο σωματείο, σε «αγορασμένα» τμήματα που υπάρχει ανταγωνισμός και αντιπαλότητα. Μπάσκετ γυναικών, βόλεϊ ανδρών-γυναικών, χάντμπολ. Τμήματα μερικών χρόνων, που προήλθαν μέσω εξαγοράς έτοιμων ομάδων ουσιαστικά. 

Κάλλιστα αν είχε «κοπεί» το 10% του μπάτζετ αυτών των τμημάτων, θα είχαν σωθεί με άνεση η κολύμβηση, το πινγκ πονγκ, ο στίβος. Και μαζί και οι δεκάδες αθλητές τους που σήμερα περιμένουν το αποτέλεσμα του εράνου για να δουν αν θα επιβιώσουν. 

Όμως ο Ολυμπιακός ως σωματείο, δεν πρεσβεύει το βασικό στοιχείο της ανάπτυξης του ερασιτεχνικού αθλητισμού, ζει και αναπνέει για να «αγοράζει» πρωταθλήματα. Αγοράζοντας με κάθε κόστος αθλητές ή και ΑΦΜ με έτοιμες ομάδες. Η ανάπτυξη των ίδιων των σπορ, δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητές του. 

Η σούπερ σταρ στο μπάσκετ, Μέγκαν Γκούσταφσον κόστισε πάνω από 100.000 ευρώ στον Ολυμπιακό. Η Σάλας στο βόλεϊ γυναικών το ίδιο. Ο Στερν στο βόλεϊ ανδρών πάνω από 150.000. Αν ο Ολυμπιακός δεν είχε την ψύχωση της επιβεβαίωσης και της πώλωσης, θα έβρισκε φθηνότερες παίκτριες και παίκτες ώστε να ζήσουν και τα υπόλοιπα τμήματα. Όπως πράττουν όλοι οι αθλητικοί σύλλογοι: Ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης που φτάνουν μέχρι εκεί που μπορούν οικονομικά προκειμένου να μπορούν να επιβιώσουν όλα τα τμήματα τους. Κι όπου μπορούν διεκδικούν και τίτλους, άλλος σε περισσότερα κι άλλος σε λιγότερα τμήματα 

300.000 ίσως να μαζευτούν τελικά. Το μήνυμα που στέλνει για πολλοστή φορά το σωματείο του λιμανιού, είναι ακριβώς αυτό που δε θα έπρεπε. Γι’ αυτό οι τόσες χιλιάδες Ολυμπιακών ούτε που δίνουν σημασία στα παιχνίδια του Ερασιτέχνη. Γίνονται μέλη αυστηρά και μόνο επειδή είναι υποχρεωτικό για να αποκτήσουν πρόσβαση στο Καραϊσκάκη.

Η «ψύχωση» δείχνει τον λάθος δρόμο που έχουν πάρει