To φοβερό με αυτό το ξεχωριστό ζευγάρι που προέκυψε μετά την απόφαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής να δημιουργήσει μικτές ολυμπιακές κλάσεις (πλήρωμα αποτελούμενο από άνδρα και γυναίκα) είναι ότι οι απ' έξω βλέπουν να την περιβάλλει με πατρική αγάπη, ενώ η ίδια τον νιώθει σαν κολλητό.
Πασχαλίδης και Παπαδοπούλου είναι το πλήρωμα, που διεκδίκησε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, στην κλάση Nacra 17 (σαν να λέμε το WRC της ιστιοπλοΐας). Δεν τα κατάφεραν, κατάφεραν όμως να γίνουν ένα πλήρωμα που με αξιώσεις αυτή τη φορά, θα διεκδικήσει όχι απλώς την πρόκριση στο Παρίσι, αλλά ένα μετάλλιο. Αυτό είναι άλλωστε το μεγάλο απωθημένο του Ντάνι. Δεν το κρύβει, όπως δεν κρύβει τους φόβους του, τις αδυναμίες του, τις ανησυχίες του, τα όνειρα του ακόμη και την άποψη του για τους συμπατριώτες του, Θεσσαλονικείς...
Το SDNA τους συνάντησε στη Ναυταθλητική Μαρίνα Καλλιθέας και ο θαλασσόλυκος ως γνήσιος gentleman έδωσε τον λόγο πρώτα στην κυρία!
Φωνάζει πως είναι η συνεργασία σας με τον Ντάνι; Δωσ’ τον στεγνά!
Μ.Π. «Όχι, όχι! Γενικά είναι πολύ ήρεμος και μέσα και έξω από τη θάλασσα. Συνήθως εγώ φωνάζω πιο πολύ».
Περίμενα ότι θα σε δώσει στεγνά Ντάνι, αλλά βρέθηκα προ εκπλήξεως...
Ν.Π.: «Το να είμαι ήρεμος ήταν ένα μάθημα, που το έχω πάρει πολύ προτού γίνει αυτή η συνεργασία. Με τον Κώστα (Τριγκώνη) δεν ήμασταν πάντα ήρεμοι κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνουμε την αυτοσυγκέντρωση μας και να φέρνουμε άσχημα αποτελέσματα. Καταλάβαμε με τον καιρό ότι αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να το διορθώσουμε. Πράγματι το δουλέψαμε και είδαμε να λειτουργεί. Αυτό πρέπει να κάνουμε τώρα και με την Μυρτώ, γιατί φυσικά άλλαξαν οι ισορροπίες. Είναι νέα, βγάζει αυθορμητισμό, βγάζει πολύ πάθος μέσα στο σκάφος, τα οποία είναι καλά στοιχεία, αλλά πρέπει να κοντρολαριστούν».
Είσαι Αθηναία και πήγες Θεσσαλονίκη για σπουδές, αρχικά θα ήθελα να μου πεις τι σπουδάζεις και πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Μ.Π.: «Είμαι φοιτήτρια της κτηνιατρικής, είναι πολύ ενδιαφέρουσα σχολή. Από μικρή με ενδιέφερε η ιατρική επιστήμη και επειδή αγαπούσα πολύ τα ζώα, επέλεξα αυτή τη σχολή. Είναι δύσκολη αλλά χαίρομαι που τα κατάφερα.
Όσο για τη συνεργασία, μου το πρότεινε εκείνος πολύ προτού οριστικοποιηθεί ότι θα είμαι στη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή λέγαμε ότι θα πηγανοερχόμαστε Αθήνα – Θεσσαλονίκη, αλλά εν τέλει κούμπωσαν όλα τέλεια, κάνοντας το άθλημα που θέλω στη σχολή που θέλω».
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την ιστιοπλοΐα και πως έμεινες σε αυτό το άθλημα, το οποίο δεν είναι από τα πλέον δημοφιλή;
Μ.Π.: «Έκανε ο μπαμπάς μου από μικρός, εκείνος με κόλλησε με το μικρόβιο. Έκανα από την πρώτη δημοτικού, χωρίς να σταματήσω ποτέ. Μέχρι πρόσφατα έκανα ταυτοχρόνως κολύμβηση και ομολογώ ότι ήμουν διχασμένη γιατί μου άρεσαν και τα δύο πολύ, όμως με κέρδισε η ιστιοπλοΐα».
Οι κλάσεις απηχούν το χαρακτήρα ενός ιστιοπλόου; Τα Nacra 17 για ποιους είναι;
Μ.Π: «Σίγουρα τον απηχούν! Όσο περνά ο καιρός τόσο πιο συναρπαστικές κατηγορίες μπαίνουν στο ολυμπιακό πρόγραμμα, όπως το Iqfoil και το Nacra 17. Kάποιος που θα επιλέξει το Nacra 17, ένα τόσο γρήγορο σκάφος σίγουρα του αρέσει η αδρεναλίνη περισσότερο από κάποιον που θα επιλέξει το laser, το οποίο είναι πολύ πιο αργό. Φυσικά υπάρχει και μεγαλύτερη επικινδυνότητα, παίρνεις σοβαρά ρίσκα. Με τόσο μεγάλες ταχύτητες αν κάτι στραβώσει θα χτυπήσεις άσχημα, γι αυτό και φοράμε εκτός από το κράνος και ρούχα προστασίας. Το κολάν που φοράμε έχει ενισχύσεις με kevlar, είναι τα ίδια με αυτά που φορούν οι αθλητές του ice skating, για να μην κόβονται από τα παγοπέδιλα, όταν έχουν ατυχήματα. Το πάνω μέρος της στολής μας μοιάζει με αυτά που φορούν οι αθλητές του motocross, φυσικά είναι ειδικά σχεδιασμένα για να έχεις και προστασία και την άνεση για να κινηθείς μέσα στο σκάφος».
Η ταχύτητα σου άρεσε από μικρή;
Μ.Π.: «Ναι έκανα και λίγο ποδήλατο, αλλά αναφορικά με την ιστιοπλοΐα όπως όλα τα παιδιά ξεκίνησα από τα optimist, 420, 470».
Ν.Π.: «Downhill Mountainbike...»
Mυρτώ ένα ένα βγαίνουν στην επιφάνεια...
M.Π.: «Εντελώς ερασιτεχνικά είχα ασχοληθεί με αυτό».
Ν.Π.: «Ναι, αλλά κολλάει, στην ερώτηση για το χαρακτήρα σου και πώς κατέληξες στα Nacra 17».
Πώς είναι να έχεις έναν εκρηκτικό χαρακτήρα και να είσαι σε θέση πληρώματος στο σκάφος;
M.Π.: «Οι σχέση πληρώματος – κυβερνήτη δεν είναι σχέση κυριαρχίας-υπακοής, αλλά σχέση συνεργασίας. Ακόμα και όταν ο άλλος κρατά το τιμόνι, τις αποφάσεις τις λαμβάνετε μαζί. Πάντα θα υπερισχύσει η γνώμη κάποιου, αλλά εν τέλει είμαστε ίσοι».
Ν.Π.: «Επειδή χρησιμοποιούμε τον όρο κυβερνήτης υπάρχει η εσφαλμένη εντύπωση, ότι συμβαίνει ό,τι και σε ένα μεγάλο πλοίο, όπου ο κυβερνήτης δίνει εντολές και το πλήρωμα υπακούει. Όπως είπε η Μυρτώ είναι όλα fifty-fifty, οι αποφάσεις που λαμβάνονται μέσα στο σκάφος, λαμβάνονται και από τους δυο, απλώς όταν το σκάφος είναι αργό έχεις περισσότερο χρόνο να πάρεις αποφάσεις, όταν είναι γρήγορο πρέπει τα δεδομένα να επεξεργάζονται άμεσα και να λαμβάνονται γρήγορα οι αποφάσεις. Όταν εκεί υπάρχει διστακτικότητα από τον έναν ή τον άλλον, κάποιος πρέπει να κάνει το call. Mπορεί να είναι ο καπετάνιος, αλλά μπορεί να είναι και το πλήρωμα.
Με τον Κώστα που είχαμε τεράστια εμπειρία, όταν εγώ δεν ήμουν σε καλή κατάσταση, όλα τα calls τα έπαιρνε εκείνος. Εγώ απλώς κρατούσα το τιμόνι να πηγαίνει το σκάφος ίσια. Έκανα την άχαρη δουλειά. Γιατί όταν τιμονεύεις ένα σκάφος που πάει με 40 χλμ./ώρα, φυσικά δεν μπορείς να κοιτάζεις έξω στον στίβο, γιατί εκεί αν κάνεις ένα λάθος, τελειώνεις. Γι' αυτό στις μεγάλες ομάδες θα δεις άλλον τα τιμονεύει στα πρίμα, άλλον στα όρτσα, άλλον στην εκκίνηση, άλλος κάνει την στραγική του αγώνα και άλλος δίνει τα calls στο close action των σκαφών. Υπάρχουν πολλοί ρόλοι. Δεν υπάρχει το: Εγώ δίνω εντολές και ακούτε όλοι γιατί αλλιώς σας κρεμώ στον μπαλαούρο ή σας πετώ στη θάλασσα».
Ομολογώ ότι είχα αποκομίσει αυτήν την αίσθηση από μία παλαιότερη συνέντευξη που είχα κάνει στους Μάντη-Καγιαλή, όπου είχα καταλάβει ότι όλες τις αποφάσεις τις έπαιρνε ο Παναγιώτης.
Ν.Π.: «Πράγματι μπορεί να συνέβαινε σε κάποιες συνθήκες, διότι το 470 έχει γίνει πολύ αθλητικό. Τα πληρώματα ανεβάζουν 200-220 σφιγμούς σε κάποιες πλεύσεις και είναι πολύ πιθανό το πλήρωμα να έχει σε κάποιες φάσεις σκοταδισμό και να μην μπορεί να πάρει αποφάσεις. Εκεί έρχεται ο τιμονιέρος που θα πάρει μία απόφαση πιο καθαρά».
Στις δικές σας κούρσες που κυμαίνονται οι παλμοί αλήθεια;
Ν.Π.: «Εγώ είμαι υψηλόστροφος, ανεβάζω πολλούς παλμούς».
Μ.Π.: «Εντάξει σίγουρα και στη δική μας κατηγορία το πλήρωμα έχει το μεγαλύτερο φόρτο, αλλά και ο κυβερνήτης σε αυτή την κατηγορία, ανεβάζει πολλές σφίξεις».
Το γεγονός ότι με τον Ντάνι έχετε μεγάλη διαφορά ηλικίας, πως επηρεάζει τη σχέση σας μέσα στο σκάφος;
Μ.Π.: «Νομίζω δεν έχει να κάνει τόσο με την ηλικία, όσο με την εμπειρία. Επίσης έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, στην περίπτωση του Ντάνι είναι τόσο ανοικτός και φιλικός, πώς να το πω... είναι παιδί στην ψυχή κι έχουμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι. Σίγουρα σε κάποια θέματα τον βλέπω σαν πατέρα, αλλά στα περισσότερα είναι ο κολλητός μου».
Διστάζεις να πεις την άποψη σου, νιώθοντας ελαφρώς μειονεκτικά λόγω της τεράστιας εμπειρίας που έχει;
Μ.Π.: «Στην αρχή σίγουρα αυτό ήταν πολύ πιο έντονο, αλλά όσο περνά ο καιρός και μαθαίνω από τις κοινές μας εμπειρίες, έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση».
Ντάνι το να είσαι σταθερά στο τιμόνι και όχι πλήρωμα είναι θέμα χαρακτήρα; Τι πρέπει να έχει ένας ιστιοπλόος για να είναι καπετάνιος;
Ν.Π: «Στην ιστιοπλοΐα το σκάφος και τη θέση τη διαλέγεις ανάλογα με τον σωματότυπο σου, εγώ δεν είμαι ψηλός και δεν ήμουν και ιδιαίτερα βαρύς. Ο σωματότυπος μου λοιπόν, ταίριαζε στο πόστο του καπετάνιου. Στα 470 που πρέπει να είσαι πιο ελαφρύς καταφέραμε με τον Θανάση τον Παχούμα να φτάσουμε στις κορυφαίες θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ να πάμε Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί ήμουν βαρύς. Στο καταμαράν ωστόσο μου ταίριαξε, λόγω σωματότυπου να είμαι καπετάνιος.
Αρχικά ξεκίνησα με τον Χρήστο Γαρέφη, ο οποίος ήταν ψηλός βαρύς κι εγώ κοντός κι αδύνατος. Το πόστο μου ήταν για καπετάνιος. Άσχετα με τον σωματότυπο μου αρέσει να ταξιδεύω τα σκάφη και μάλιστα να τα ταξιδεύω γρήγορα. Μου αρέσει να πάρω ένα οποιοδήποτε σκάφος ιστιοπλοϊκό, να νιώσω στα χέρια μου τη δύναμη του αέρα και να βγάλω από αυτό το σκάφος το καλύτερο, το γρηγορότερο. Γι αυτό κάθομαι καπετάνιος, για κανέναν άλλο λόγο. Θα μου άρεσε να είμαι πλήρωμα αλλά δεν μπορούσα, γιατί μικρότερος είχα και έναν άσχημο τραυματισμό στον αστράγαλο και δεν άντεχε μεγάλες επιβαρύνσεις».
Ξεκίνησες ιστιοπλοΐα στα 11 και αδιαλείπτως αρμενίζεις 43 χρόνια. Τι είναι η θάλασσα για σένα;
Ν.Π: «Είναι το οξυγόνο. Η υγεία. Οποιοδήποτε πρόβλημα έχω, οποιαδήποτε σκοτούρα, όταν βρεθώ στη θάλασσα αν πρέπει να την ξεχάσω, την ξεχνάω, αν πρέπει να βρω λύση, θα τη βρω εκεί μέσα. Θα καθαρίσει το μυαλό μου, θα πάρω τις ανάσες μου και θα γίνω άλλος άνθρωπος».
Θυμώνεις με τη θάλασσα;
Ν.Π: «Όχι, πια. Θυμώνω με τον εαυτό μου. Με το να μην μπορώ να κάνω κάτι που κάποτε μπορούσα επειδή δεν με υπακούει το σώμα μου. Βέβαια, έχω συνειδητοποιήσει ότι όλα μπορούν να γίνουν απλώς θέλει παραπάνω χρόνο. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που θυμώνω».
Είσαι πρώτη φορά πλήρωμα με γυναίκα, πως είμαι αυτή αλλάγή από τη δική σου πλευρά; Τη φώναξες καμιά φορά Κώστα φερ' ειπείν;
Ν.Π: «Όχι, την μπερδεύω με την γυναίκα μου. Πολλές φορές την λέω Μισέλ, ή φωναζω τη Μισέλ, Μυρτώ. Νομίζω το πιο δύσκολο ήταν το θέμα της ηλικίας, εκεί λίγο προβληματίστηκα για το πώς θα αντιμετωπίσω την κατάσταση. Προσπάθησα να αποφύγω την πατρική φιγούρα, του έμπειρου ιστιοπλόου, την είδα ως συναθλήτρια μου, από την οποία έχω να μάθω πάρα πολλά. Και αυτό που της ζήτησα από την αρχή ήταν να μου λέει ό,τι έχει να μου πει. “Θα μάθεις κι εσύ από εμένα αλλά θέλω κι εγώ να μάθω από εσένα. Όταν κάνω λάθη και λάθος επιλογές θέλω να τα επισημαίνεις”, αυτό της είπα. Επομένως έχουμε αναπτύξει μία ισορροπία και έναν αμοιβαίο σεβασμό στο σκάφος.
Από την άλλη η Μυρτώ είναι κόρη φίλου μου, με τον μπαμπά της κάναμε μαζί ιστιοπλοΐα παλιά και την ήξερα από πολύ μικρούλα, οπότε ήταν εύκολη η συναναστροφή και το ξεκίνημα. Ωστόσο, έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε, αφού στα διθέσια σκάφη, δουλεύεις σαν ομάδα κι εμείς, ομάδα γινόμαστε τώρα. Δεν έχουμε πέσει ακόμα στα βαθιά. Μπορεί να κάναμε 3-4 αγώνες αλλά δεν είχαμε πολύ χρόνο λόγω της πανδημίας. Μαθαίνουμε ο ένας τον άλλον. Αντιμετωπίζουμε πολλές δυσκολίες αλλά προχωράμε».
Είχες πει σχετικά πρόσφατα ότι είχες νιώσει φόβο στον αγώνα διάπλου του Ατλαντικού το 1992, όπου συναντήσατε πολύ μεγάλα κύματα και ανέμους μακριά από στεριές. Τι άλλο μπορεί να σε φοβίσει;
Ν.Π: «Τον τελευταίο καιρό λόγω του σκάφους φοβάμαι οποιοδήποτε ατύχημα. Σε οποιοδήποτε τούμπα ή σκληρή προσγείωση τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην χτυπήσει κάποιος από τους δυο μας. Η Μυρτώ έχει ήδη δύο ατυχήματα με αυτό το σκάφος. Η πρώτη ήταν τα επτά ράμματα στη Νέα Ζηλανδία, όταν πήγαμε πρωτάρηδες με πολύ λίγη προπόνηση, χωρίς να ξέρουμε τι θα αντιμετωπίσουμε με το σκάφος και πρόπερσι με πολύ αέρα, που σε μία άσχημη προσγείωση έσπασε το δάκτυλο της.
Πριν από τρεις εβδομάδες τρέξαμε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα tornado, αλλάζοντας ρόλους, με την Μυρτώ στη θέση του κυβερνήτη και εγώ πλήρωμα. Το έκανα για να μάθει συνολικά πώς αρμενίζει ένα σκάφος. Όταν λοιπόν βρεθήκαμε με τον Κώστα στην κόντρα δίπλα δίπλα, βούλιαξε το ένα σκάφος πάνω στο άλλο και εγκλωβίστηκα άσχημα. Εκεί φοβήθηκα. Είναι όπως με τους αγώνες ταχύτητας με αυτοκίνητα ή μηχανές. Ο κίνδυνος παραμονεύει όσο έμπειρος και να είσαι. Στη θάλασσα κάθε φορά συμβαίνουν πράγματα καινούρια. Αυτό με φοβίζει».
Το 2011 μαζί με τον Κώστα Τριγκώνη πραγματοποιήσατε τον διάπλου του Αιγαίου, έναν άθλο 72 ωρών (κουνάει το κεφάλι και αναπολεί σημειώνοντας: «Τι ωραία...»). Τι προσφέρουν αυτές οι προκλήσεις και αν ετοιμάζεις καμιά καινούρια ή τελικά από μόνο του αυτό το σκάφος είναι μία νέα πρόκληση κάθε μέρα;
Ν.Π: «Το εγχείρημα που κάναμε με τον Κώστα να πάμε στην Κρήτη ήταν προσωπικά μεράκια. Όσο και αν φαίνεται αστείο στις ελληνικές θάλασσες δεν έχουμε αρμενίσει και δη στο Αιγαίο. Δεν κάνουμε πολύ ανοικτή θάλασσα με τον Κώστα, στη Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει τόσο μεγάλη δραστηριότητα, οπότε είπαμε πάμε να δούμε το Αιγαίο μας, από τη δική μας ματιά με σκάφος μικρό. Με τον Κώστα έχουμε ένα όνειρο να ξεκινήσουμε από το ανατολικό σύνορο της χώρας, στην Αλεξανδρούπολη και να περιπλεύσουμε την Ελλάδα φτάνοντας έως το δυτικό σύνορο στην Αλβανία. Τώρα για το αν θα το κάνουμε με σκάφος συμβατικό ή πλεούμενο θα δούμε.
Βεβαίως, με τα ηλεκτρονικά μέσα καταγραφής, κάθε μέρα είναι μία νέα πρόκληση με αυτό το σκάφος. Μετά από κάθε προπόνηση έχουμε καταγεγραμμένη την επίδοση μας, την οποία την επομένη θέλουμε να βελτιώσουμε. Όταν μαθαίνεις να αρμενίζεις ένα τόσο γρήγορο εργαλείο τέλεια, βγαίνεις με μεγάλη ικανοποίηση από τη θάλασσα».
Στα κόκκινα η αδρεναλίνη δηλαδή κάθε μέρα;
Ν.Π: «Ναι, και τα κόκκινα πάνε ολοένα και ψηλότερα και αυτό σημαίνει ότι κάτι μαθαίνεις, ότι βελτιώνεσαι. Με τις νέες ολυμπιακές κλάσεις ανενωνόμαστε και βελτιωνόμαστε».
Έκατσα να μετρήσω τα μετάλλια αλλά έχασα τον λογαριασμό, τελικά κατέληξα να μετρήσω τα 7 χρυσά σε παγκόσμια (6 στα tornado και ένα σε F18) και 6 σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (4 στα tornado και ακόμα 2 στα 470). Έχεις μετρήσει πόσα μετάλλια έχεις συνολικά, που τα βάζεις και ποια βρίσκονται σε περίοπτη θέση;
Ν.Π: (Κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι) ...Είναι μεγάλο πρόβλημα. Εχω μετρήσει τα παγκόσμια και τα ευρωπαϊκά, το καθένα είναι ξεχωριστό και έχω υπέροχες αναμνήσεις από τον κάθε αγώνα. Είναι πολλά... και αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα τώρα γιατί πρέπει να πάρω κάποια πράγματα από το πατρικό μου και δεν ξέρω που να μπούνε.
Σε περίοπτη θέση βρίσκονται τα μετάλλια που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Σε αυτά είναι η 6η θέση με τον Θανάση Παχούμα στον Καναδά το 1995, ένας δύσκολος αγώνας που είχαμε καταφέρει πολλά, το προολυμπιακό της ίδιας χρονιάς στην Σαβάνα, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα tornado του 2008, στην Θεσσαλονίκη. Eκείνο ήταν το κάτι άλλο ήταν υψηλού επιπέδου αγώνας, με τα κορυφαία ονόματα εκείνης της εποχής, στην έδρα μας. Ο τερματισμός με όλους τους φίλους στα σκάφη μέσα, να κορνάρουν και να πανηγυρίζουν και να μας αγκαλιάζουν ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Είναι ωραίο που πια γίνονται διεθνείς διοργανώσεις στη χώρα μας».
Η πιο τρελή ιστορία από έναν αγώνα;
Ν.Π: «Θεωρώ ότι το πιο τρελό πράγμα που κάναμε, ήταν με τον Κώστα στο Αιγαίο. Είχαμε μεγάλη δόση άγνοιας. Διότι μπορεί να έχει πολλά νησιά για να προφυλαχτείς, αλλά ταυτόχρονα είναι από τις πιο δύσκολες θάλασσες. Δεν το λέμε εμείς, το λένε όσοι έχουν αρμενίσει παγκοσμίως και έχουν έρθει και στο Αιγαίο. Αυτό διότι έχει τα σουρώματα μέσα στα νησιά, έχει τα κύματα που αλλάζουν διεύθυνση και μπορεί να τύχεις με πολύ άνεμο και να μην μπορείς να προφυλαχτείς. Το είχαμε αυτό στο νου μας, αλλά μόνο σαν διήγημα και ήμασταν τυχεροί που δεν το ζήσαμε. Το ταξίδι βγήκε με αρκετή μπουνάτσα και μόνο στο τέλος είχαμε αέρα και επειδή ήμασταν κουρασμένοι θα μπορούν τα πράγματα να γίνουν πολύ δύσκολα».
Οικογένεια και ιστιοπλοΐα... Πώς σε αντέχει η γυναίκα σου όλα αυτά τα χρόνια;
Ν.Π: «Είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Η γυναίκα μου καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνω μου δίνει ζωή, καταλαβαίνει ότι είμαι ήρεμος και σε ισορροπία όταν είμαι στη θάλασσα. Από την άλλη κι εγώ παλιότερα ακόμα και όταν δεν είχαμε αγώνες ή προετοιμασία πάλι με την ιστιοπλοΐα ασχολούμουν. Ερχόμασταν πίσω προγραμματίζαμε γυμναστήρια, ιστιοραφεία, τα υλικά μας, τώρα προσπαθώ να τα ξεχωρίσω. Όταν δεν κάνουμε προπόνηση ή όταν είμαστε εκτός προετοιμασίας, ο χρόνος μου αφιερώνεται στη γυναίκα μου. Όσο μπορεί να με ακολουθεί το κάνει, αν και αυτό πια δεν το θέλει γιατί ξέρει ότι όταν βρίσκομαι σε αγώνες είμαι αλλού».
Έχεις μετανιώσει για κάτι, αναφορικά με πληρώματα ή κλάσεις;
Ν.Π.: «Για το μόνο που μετανιώνω είναι ότι ο Κώστας είχε δίκιο, όπως πάντα, στο ότι έπρεπε να ξεκινήσω νωρίτερα την προετοιμασία στα Nacra 17. Eλεγε: “Ξεκίνα, ξεκίνα μην καθυστερείς, θα το καταφέρεις”, εγώ δίσταζα γιατί δεν ήξερα με ποιον θα ξεκινήσω. Βέβαια, δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες στη ελληνική ιστιοπλοΐα για να επιλέξεις ένα πλήρωμα. Δεν ήξερα ότι υπήρχε η Μυρτώ, φίλος μου την συνέστησε, οπότε καθυστέρησα λίγο. Αν είχαμε ξεκινήσει 2-3 νωρίτερα ενδεχομένως να είχαμε καταφέρει να πάμε στο Τόκιο, αν και δεν ήταν στην αρχή στόχος, προέκυψε όταν αποφασίστηκε η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε κάθε περίπτωση κάθε εμπόδιο για καλό είναι.
Οπότε ναι, μετανιώνω γιατί πολλές φορές δεν ακούω τον Κώστα»!
Τη Θεσσαλονίκη δεν την απαρνήθηκες ποτέ, παρότι τα κέντρα των αποφάσεων είναι στην Αθήνα.
Ν.Π.: «Είναι λανθασμένη αυτή η επιλογή που κάνει ο κόσμος, γιατί στον αθλητισμό τα πάντα είναι μετρήσιμα. Αν φέρνεις αποτελέσματα είσαι στην εθνική ομάδα, αν όχι είσαι εκτός, τα πράγματα είναι απλά. Δουλεύεις και κυνηγάς τα αποτελέσματα δεν χρειάζεται να κοντά σε κέντρα αποφάσεων. Υπάρχει βέβαια αυτό το παράπονο της Θεσσαλονίκης και των Θεσσαλονικέων, μπορεί να είναι και λίγο...»
Μην πεις κόμπλεξ, πες το κάπως αλλιώς θα σε κυνηγάνε...
Ν.Π.: «Γιατί να μην το πω; Μπορεί να είναι και λίγο κόμπλεξ».
Το ολυμπιακό μετάλλιο είναι ένα απωθημένο;
Ν.Π.: «Ναι είναι απωθημένο. Έτσι όπως τελείωσε ο τελικός του 2008 στο Πεκίνο με τον Κώστα, που μας σκίστηκε το πανί στην κούρσα μεταλλίων, ομολογώ ότι πέρασε ένα μεγάλο διάστημα που κάθε φορά που έβλεπα πανί με έπιανε το στομάχι μου και ήθελα να απέχω τελείως».
Το είχες πάρει τόσο βαριά;
Ν.Π.: «Ήταν ο τρόπος που έγινε... Δεν μπορούσαμε να παλέψουμε για το μετάλλιο, στον τελικό. Σκίστηκε το πανί δέκα δευτερόλεπτα μετά την εκκίνηση και τελείωσε. Μένεις άγαλμα, λες εγώ τι κάνω; Τέλος πάντων πέρασε αυτό».
Πέρασε; Το έχεις ξεπεράσει;
Ν.Π.: «Λίγο μου ανακατεύει το στομάχι όταν το σκέφτομαι ακόμα. Είναι απωθημένο. Θα ήθελα ένα ολυμπιακό μετάλλιο, παρότι ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο».
Σιγά που δεν θα τα καταφέρεις...
Ν.Π.: «Είναι πολύ δύσκολο. Ξέρω ακριβώς τι χρειάζεται για να πάρεις ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Χρειάζεται πολλή δουλειά και χρήματα».
Αυτήν την περίοδο υπάρχει κάποιος χορηγός που σας στηρίζει;
Ν.Π.: «Δυστυχώς, φέτος λήγει η χορηγία που είχαμε με την RedBull. Η βοήθεια τους ήταν καθοριστική όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δυστυχώς δεν θα συνεχιστεί».
Τί μπάτζετ χρειάζεται για έναν ολυμπιακό κύκλο;
Ν.Π.: «Θα σου πω ότι για τα τρία χρόνια, ήταν 280.000 ευρώ. Μέσα περιλαμβάνονται τα πάντα, ταξίδια, διαμονές, υλικά και οι κατάλληλοι άνθρωποι για να σε βοηθήσουν και το τεχνολογικός εξοπλισμός, πια η ιστιοπλοΐα γίνεται με τεχνολογικά μέσα. Συλλογή και ανάλυση δεδομένων με τον κατάλληλο άνθρωπο, ώστε να μπορέσεις να διορθώσεις λάθη, να φτιάξεις το σκάφος σε ειδικό εργαστήριο και. Είναι φόρμουλα 1... Για μία αποστολή στο εξωτερικό το κράτος πληρώνει 10.000 ευρώ. Επομένως βρισκόμαστε σε διαδικασία αναζήτησης βοήθειας ώστε να μπορέσουμε να κυνηγήσουμε το στόχο μας».
