Μεγάλωσα με Μεσατζέρο Ραβένα και Σίσλεϊ Τρεβίζο. Με Μαξικόνο Πάρμα και Ντεϊτόνα Μόντενα. Με Ματσεράτα και αργότερα Τρεντίνο. Ομάδες με ονοματεπώνυμο. Οι χορηγοί τους με άφηναν αδιάφορο, αυτό που με ιντρίγκαρε πάντα ήταν να μάθω που εδρεύουν. Σε ποιες πόλεις ανθούν. Τι είδους πόλεις είναι αυτές. Τι πληθυσμό έχουν, τι παράγουν, που βρίσκονται γεωγραφικά;
Οι ομάδες από την Ιταλία που κυριάρχησαν στο ευρωπαϊκό βόλεϊ τα τελευταία 30 χρόνια μπορεί να μην κατάφεραν να με μάθουν την δαιδαλώδη τακτική του αθλήματος, αλλά τουλάχιστον με έμαθαν γεωγραφία. Όλες αυτές μαζί με την νέα υπερδύναμη των τελευταίων ετών, την Λούμπε Τσιβιτανόβα έχουν ένα κοινό σημείο. Καμιά τους δεν εδρεύει σε πόλη άνω των 150.000 κατοίκων, κάποιες εξ’ αυτών είναι το μοναδικό σημείο αναφοράς για όλη την τοπική κοινωνία. Αυτό που εντελώς λανθασμένα περάσαμε στην Ελλάδα ως «μία πόλη, μία ομάδα», στην Ιταλία βρήκε την σωστή, πολυεπίπεδη διάσταση.
Ως εκ τούτου διαφωνώ οριζόντια, κάθετα και διαγώνια με την ανάγκη του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ, να έχουν / συντηρούν (και) ομάδες βόλεϊ, μόνο και μόνο για να μεταφέρουν κι εκεί το επίπεδο της ποδοσφαιρικής ή της μπασκετικής τοξικότητας. Θα προτιμούσα να μην είχαν καθόλου.
Το αποκεντρωμένο ιταλικό μοντέλο θα ήταν το ιδανικό στα δικά μου γούστα για το ελληνικό βόλεϊ, όμως στο υδροκεφαλικό ελληνικό αθλητικό σύστημα δεν χωράνε τέτοιοι ρομαντισμοί. Σιγά μην άφηναν οι αχόρταγοι «μεγάλοι» έστω και ένα ψίχουλο στις πόλεις που ζούσαν κι ανέπνεαν για το άθλημα όπως η Ορεστιάδα, η Αλεξανδρούπολη, η Πάτρα, η Σύρος ακόμα και το Βραχάτι..
Δεν το ήξερα, το έψαξα και το βρήκα. Από το 1965 ως το 1996 το πρωτάθλημα το έπαιρνε είτε ο Παναθηναϊκός είτε ο Ολυμπιακός! Αν δεν υπήρχε η «χρυσή δεκαετία» του Ηρακλή, με 5 πρωταθλήματα από το 2002 ως το 2012, τα τρία σερί του ΠΑΟΚ (2015-17) κι ένα του Άρη, οι αιώνιοι θα είχαν κάτι σαν... 55 κούπες σερί! Δεν το λες και πολύ δημοκρατικό.
Βλέπετε, μερικές κούπες -έστω- και στο βόλεϊ είναι πάντα ευπρόσδεκτες, όταν υπάρχουν πέτρινα χρόνια στο ποδόσφαιρο ή περίοδος νηστείας στο μπάσκετ. Ας είμαστε ειλικρινείς, το κοινό (κυρίως των μεγάλων) που καταλαβαίνει και ξέρει τι βλέπει όταν παρακολουθεί βόλεϊ είναι μικρό, πολύ μικροί. Οι υπόλοιποι απλώς πανηγυρίζουν όταν η μπάλα πέφτει στο αντίπαλο τερέν κι αυτό είναι όλο.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει ένα μοναδικό χάρισμα να πιάνει τον πράσινο σφυγμό. Ο χαρακτήρας του, οι πρακτικές του, η ρητορική του, το ύφος του έχουν όλα κάτι το αιρετικό πάνω τους, αυτό που δεν χωράει αντίλογο είναι η… παναθηναϊκόφροσύνη του. Το βίντεο που ανέβασε μετά τον τελευταίο πόντο στο κλειστό Μελίνα Μερκούρη έβγαλε το συναίσθημα του μέσου Παναθηναϊκού. Μία έκρηξη συναισθημάτων, μία αγανάκτηση μαζί με αγαλλίαση. Ένα ξέσπασμα, που έβγαλε απωθημένα ετών. Μία ηφαιστειογενής έκρηξη λάβας, ένα… «επιτέλους», μια χαρά.
Προσέξτε. Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει υπέρτατες στιγμές με τον Παναθηναϊκό, έξι ευρωπαϊκά, αμέτρητους εγχώριους τίτλους, απίθανες νίκες σε κάθε έδρα, πανηγύρισε έντονα, έξαλλα την νίκη στον πρώτο τελικό του Λιγκ Καπ στο βόλεϊ! Μία νίκη που δεν δίνει καν τίτλο! Μία νίκη σε ένα ξένο ως προς τον ίδιο άθλημα, τουλάχιστον μέχρι πριν από δύο χρόνια που πήρε το τιμόνι του ερασιτέχνη. Κι αυτό μαρτυρά πολλά. Σαφώς έπαιζε ρόλο ο αντίπαλος, η έδρα, η ανατροπή, αλλά το... ζουμί ήταν αλλού.
Το βίντεο αυτό άρχισε να απεικονίζεται και με αριθμούς που ξαφνικά… τρελάθηκαν. Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα, σε μία αδιάφορη αθλητικά Πέμπτη, η ανάρτηση του ματς στο SDNA ξεπέρασε τα 3000 shares και τα 500 μηνύματα! Επαναλαμβάνω, μιλάμε για τον πρώτο τελικό του Λιγκ Καπ στο βόλεϊ, μιας διοργάνωσης που όταν ξεκίνησε το 2011 γινόταν δίχως τους διεθνείς των ομάδων και απέκτησε κάπως μεγαλύτερο κύρος όταν πήρε το όνομα του αδικοχαμένου Νίκου Σαμαρά για να τιμηθεί η μνήμη του.
Όλα όμως έχουν την εξήγηση τους. Είναι τέτοια η βίαιη στέρηση στον κόσμο του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια σε ποδόσφαιρο και ερασιτέχνη, που έστω κι ένα ψίχουλο χαράς μπορεί να τον ανεβάσει στα κάγκελα. Είναι τέτοια η αδημονία για επιστροφή σε επιτυχίες, κούπες, στιγμές δόξας που μπορεί να τον κάνει να ξεσαλώσει για το παραμικρό. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για την συγκεκριμένη ομάδα του συγκεκριμένου τμήματος, η οποία μυρίζει τριφύλλι από την κορφή ως τα νύχια.
Το χθεσινό διπλό στου Ρέντη φυσικά και δεν απονέμει κανέναν τίτλο (κατά την προσωπική άποψη του γράφοντος, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο για το τρόπαιο) αλλά είναι ένα τεράστιο μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες.
Ο Γιάννης Αλαφούζος θα πρέπει να αισθάνεται εντελώς αμήχανος βλέποντας μία τέτοια δυναμική, την οποία ποτέ δεν μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα πρέπει να τρίβει τα χέρια του που με συνολικό μπάτζετ μικρότερο από το 1/3 του ετήσιου συμβολαίου του Τζίμερ Φριντέτ (!) βλέπει ένα τμήμα να συσπειρώνει στον ύψιστο βαθμό τον κόσμο του Παναθηναϊκού και να ανεβάζει την δημοφιλία του σε εντυπωσιακό επίπεδο, σε μία περίοδο που οι σχέσεις του με μερίδα των οργανωμένων είναι σχεδόν στα άκρα.
Μα, το σημαντικότερο μήνυμα έχει αποδέκτη τον… ανώνυμο επενδυτή που πιθανώς να σκέφτεται να μπει σε κάποιο από τα τμήματα του τριφυλλιού. Αν αυτοί κάνουν έτσι για μία νίκη στο βόλεϊ, σκεφτείτε τι σκοπεύουν να κάνουν αν κάποιος τους ξυπνήσει το όραμα πως μπορεί να επιστρέψουν τίποτα glory days και στο ποδόσφαιρο…
