Η διαδρομή μέχρι το τέλος μιας σεζόν και τη στιγμή που φτάνουν οι τελικοί είναι γεμάτη πολλά και διάφορα συναισθήματα. Μεγάλες χαρές, απογοητεύσεις, εκρήξεις ενθουσιασμού αλλά και απόγνωσης. Κάπως έτσι φτάσαμε στους τελικούς και κάπως έτσι κύλησαν και οι τελικοί μέχρι και το Game 5. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είδαν το νόμισμα και από τις δύο πλευρές τους τελευταίους οκτώ μήνες και το απόγευμα του Σαββάτου θα δουν από ποια πλευρά θα προσγειωθεί τελικά αυτό το νόμισμα.
Επειδή είμαστε λίγο πριν πέσει η αυλαία του πρωταθλήματος είναι σίγουρο ότι μπορούμε να βρούμε πρωταγωνιστές, εκπλήξεις, μοιραίους αλλά αυτό που τελικά μένει ως συμπέρασμα είναι πως όλοι απόλαυσαν ένα ακόμα υπέροχο πρωτάθλημα. Αν γυρίσουμε το χρόνο λίγο πίσω, στη δεκαετία του 2010’ πιο συγκεκριμένα, θα βρει κατά διαστήματα καλές ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΑΟ Θήρας, ο Πανναξιακός και ο Άρης αλλά η ανωτερότητα του Ολυμπιακού και η απόστασή του από τους υπόλοιπους προσέφερε ένα μονοδιάστατο πρωτάθλημα χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές και ανταγωνισμό. Φυσικά δε φταίει ο Ολυμπιακός σε αυτό αλλά κάτι οι αδυναμίες των υπολοίπων, κάτι τα προβλήματα τους δεν τους επέτρεπαν να κάνουν βήματα παραπάνω.
Αυτό που βλέπουμε την τελευταία τριετία είναι ένα πρωτάθλημα που δεν ξέρεις τι σε περιμένει την αμέσως επόμενη αγωνιστική. Ενδεχομένως το ότι για τρίτη συνεχόμενη σεζόν υπάρχει το ίδιο ζευγάρι στους τελικούς να στερεί κάτι από την έκπληξη αλλά αυτό δεν ήταν δεδομένο ούτε φέτος αλλά ούτε τις προηγούμενες χρονιές. Ο Ολυμπιακός σε γενικές γραμμές είχε καλή και σταθερή πορεία οπότε το ότι έφτασε ως εδώ δεν ξαφνιάζει. Αντίθετα, ο αυτοκαταστροφικός Παναθηναϊκός απέχει τρία σετ από το πρωτάθλημα ενώ πριν ένα μήνα απείχε από αυτόν πολλά χιλιόμετρα. Οι φετινοί τελικοί είναι καλύτεροι από ποτέ γιατί το επίπεδο έχει ανέβει κατακόρυφα. Σαφώς και οι δύο ομάδες εμφάνισαν αδυναμίες στις ήττες τους, δε γίνεται αλλιώς άλλωστε, αλλά είναι εμφανές ότι σε καμία άλλη σειρά τελικών τα δεδομένα δεν ήταν τόσο ρευστά.
Πιθανώς όπως αποδείχθηκε στο τέλος η απόσταση των υπολοίπων από τους δύο αιώνιους να ήταν μεγαλύτερη από άλλες χρονιές. Χωρίς, βέβαια, να λείπουν οι κατά διαστήματα καλές βραδιές της ΑΕΚ, οι υπερβάσεις της Θέτιδας και του ΑΟ Θήρας αλλά και τα… θαύματα των Πεύκων. Τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο Ολυμπιακός, όμως, είχαν τελικά δυναμική που τους ξεχώριζε από τους υπόλοιπους την κρίσιμη στιγμή.
Καμία άλλη σεζόν η έδρα δεν ήταν τόσο δευτερεύουσα στους τελικούς, με μπρέικ στο μπρέικ, και ποιος ξέρει αν θα υπάρχει ακόμα ένα στο τελευταίο παιχνίδι. Αυτό που δίνει έξτρα ενδιαφέρον είναι πως τίποτα δεν είναι πλέον προβλέψιμο. Το ότι ο Ολυμπιακός ήταν κακός στο τρίτο και το τέταρτο παιχνίδι μπορεί να αποδειχθεί απλά μια παρένθεση όπως ακριβώς συνέβη από την αντίθετη πλευρά όταν ο Παναθηναϊκός κατέρρεε στο δεύτερο παιχνίδι. Ο Μιτσέλι ξέρει καλά το υλικό που διαθέτει και έχει αποδείξει φέτος ότι μπορεί να το οδηγήσει σε μεγάλες βραδιές. Βέβαια, ο Νέσιτς έχει δώσει τεράστια αυτοπεποίθηση στις αθλήτριές τους που μπορεί να βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο αλλά από τη στιγμή που πίστεψαν ότι μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα έχουν ανέβει επίπεδο και φανερώνουν την πραγματική τους ποιότητα. Στο τέλος της μέρας, όμως, το βόλεϊ είναι ένα άθλημα, ένα θέαμα. Αυτό που κάνει τα θεάματα απολαυστικά είναι ότι προκαλούν έντονα συναισθήματα τα οποία μένουν βαθιά μέσα μας. Και όλη αυτή η σεζόν προκάλεσε τόσα συναισθήματα που ενδεχομένως να την μετατρέπει στην πιο απολαυστική των τελευταίων χρόνων και κατά συνέπεια σε ένα από τα πιο χορταστικά πρωταθλήματα που ζήσαμε.
