Ο τελικός μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ έμοιαζε με παράσταση για ένα ρόλο. Όχι τόσο γιατί ο Ολυμπιακός έπιασε εξωπραγματική απόδοση. Οι ερυθρόλευκες ήταν σταθερές, είχαν ηρεμία ακόμα και όταν δέχτηκαν πίεση και δε βγήκαν ποτέ από το πλάνο τους. Αντίθετα η ΑΕΚ ήταν ασταθής, δεν βρήκε ποτέ ρυθμό επιθετικά και ακόμα και όταν αξιοποίησε κόντρα μπάλες και μπλοκ δεν κατάφερε να δώσει συνέχεια και να «στριμώξει» τον Ολυμπιακό.
Είναι δεδομένο πως η Ελληνοποίηση της Κούμπουρα έχει δώσει την πολυτέλεια στον Μιτσέλι να αξιοποιεί την Φαριόλ στο σχήμα της ομάδας του. Η νεαρή Αργεντίνα μπορεί να μην ήταν η καλύτερη παίκτρια της ομάδας της αλλά για ακόμα μια φορά έπαιξε κομβικό ρόλο σε φάσεις πάνω στο φιλέ αλλοιώνοντας επιθέσεις της ΑΕΚ. Ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει σιγουριά έχοντας καλές μπλοκέρ, με πρώτη και καλύτερη την Φαριόλ, και σε συνάρτηση με την ικανότητα των ακραίων και της Αρτακιανού στην άμυνα λειτουργεί μια απόλυτη αρτιότητα. Η Καράρο είναι σαφώς καλύτερη σε σχέση με την περσυνή σεζόν για το λόγο ότι η υποδοχή αλλά και η αμυντική ικανότητα της ομάδας της είναι υψηλότερου επιπέδου.
Αυτό ενδεχομένως να ήταν και ένα από τα βασικά κομμάτια που έκκριναν τον τελικό. Ο Ολυμπιακός δεν έκανε θαύματα στην επίθεση αφού δεν πήρε πολλά από τις επιθέσεις των κεντρικών, παρά μόνο από τα μπλοκ της Φαριόλ, ενώ δεν βρήκε πόντους από τη Νίζετιχ που είχε 3/14. Η Κούμπουρα ήταν θετική αλλά κυρίως η Μλεϊνκοβα με την σταθερότητά της έδωσε σιγουριά στις ερυθρόλευκες. Ο τίτλος της MVP πήγε άξια στην Τσέχα καθώς είναι ένα πολύ βασικό γρανάζι της ομάδας της που προσφέρει πάνω από όλα σταθερότητα. Επιθετικά έδωσε λύσεις ακόμα και αν δεν ήταν η κορυφαία σκόρερ, στην υποδοχή έδωσε ασφάλεια και ήταν έτοιμη να κυνηγήσει άμυνες ή να διορθώσει λάθος υποδοχές. Γενικότερα το κέρδος από παίκτριες σαν την Μλεϊνκοβα είναι πως ακολουθούν πιστά το πλάνο του προπονητή τους και μπορούν να μετατραπούν σε ότι αναζητάει η ομάδα ανά πάσα στιγμή.
Όσο η ΑΕΚ έψαχνε λύσεις στην επίθεση, πληγωνόταν συχνά στην υποδοχή και χάριζε πόντους από λάθη τόσο ο Ολυμπιακός ένιωθε όλο και πιο άνετα. Η Κωνσταντινίδου δεν βρέθηκε στην καλύτερη της βραδιά όσον αφορά τη δημιουργία αλλά αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την κακή υποδοχή της Ένωσης που της «έδεσε τα χέρια». Η Τσάριτς ήταν μακριά από την καλό εαυτό της, καθώς σε άλλες περιπτώσεις ήταν αυτή που έπαιρνε την ομάδα από το χέρι, ενώ η Μπλάνκο ήταν ένας λόγος που η ΑΕΚ διεκδίκησε το δεύτερο σετ αλλά χωρίς να έχει συνέπεια.
Η ποιότητα και κυρίως η πληρότητα των δύο ομάδων έκανε τη διαφορά. Αυτό φάνηκε και όταν ο Μιτσέλι χρειάστηκε να αποσύρει την Κούμπουρα με την Καράρο και η Τσιτσιγιάννη με την Τάνη έδωσαν πολύτιμες βοήθειες κάτι που δε συνέβη στην ΑΕΚ όταν η ομάδα κολλούσε. Το βάθος πάγκου του Ολυμπιακού ήταν εμφανές από το ξεκίνημα της σεζόν άλλωστε και σε τέτοια παιχνίδια είναι αρκετό είτε να κάνει τη διαφορά είτε από να βοηθήσει σε φρεσκάρισμα και απαραίτητες ανάσες.
Το πιο σημαντικό όλων, όμως, έχει να κάνει με το πλάνο του Ολυμπιακού. Ο Μιτσέλι μπορεί εκ των πραγμάτων να απέτυχε πέρυσι, καθώς δεν οδήγησε την ομάδα του σε τίτλο αλλά σε έναν οδυνηρό αποκλεισμό από τον ΑΟ Θήρας στο Κύπελλο και σε χαμένους τελικούς στο πρωτάθλημα. Η ζωή δεν τελειώνει σε μια σεζόν, βέβαια, και η εμπιστοσύνη στους κατάλληλους ανθρώπους αποδίδει. Αυτό συνέβη στην περίπτωση αυτή. Ο Ιταλός έφτιαξε μια ομάδα καλύτερη σε όλους τους τομείς και τη βλέπει πλέον να αποδίδει όπως θα ήθελε. Τώρα κατέκτησε έναν τίτλο αλλά στο σύνολο της χρονιάς βλέπει ένα σύνολο άρτιο και αποτελεσματικό και αυτό είναι κάτι που διαρκεί και χτίζει πράγματα σε βάθος χρόνου χωρίς να περιορίζεται σε ένα μόνο τρόπαιο.
