Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Όσο άσχημο κι αν ακούγεται, η διακοπή ενός αγώνα αλλά και ο τραυματισμός κάποιου ανθρώπου που κάνει την δουλειά του είναι συχνά φαινόμενα στην Ελλάδα, και αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά θα επαναληφθούν με μαθηματική ακρίβεια.
Ακόμη μια φορά, οι λίγοι χαλούν ένα θέαμα που θέλουν να παρακολουθήσουν οι πολλοί και δρουν ανεξέλεγκτα με συνέπεια ένας συνάνθρωπός μας να βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο και μια οικογένεια να στέκεται πάνω από ένα τηλέφωνο για να μάθει νεότερα για την κατάσταση του.
Ωστόσο, δεν είμαι εδώ για να γράψω για τα χθεσινά. Θλίβομαι ειλικρινά, αναρωτιέμαι «πού πάμε;» και προσεύχομαι κάποια μέρα ν’ αλλάξει όλο αυτό. Από τα όσα έγιναν χθες θέλω να σχολιάσω το… μετά, όσον αφορά τον αθλητισμό και να σταθώ στους μελλοντικούς αθλητές, τα σημερινά παιδιά, τα οποία βλέπουν όνειρα να καταρρέουν και απωθούνται από τον αθλητισμό.
Αναμφίβολα τέτοια γεγονότα, όπως τα χθεσινά, απομακρύνουν τον κόσμο και γενικότερα όλη την κοινωνία μακριά από τον αθλητισμό. Από τους παράγοντες που βάζουν χρήματα στις ομάδες, από τους υγιείς φιλάθλους που θέλουν να παρακολουθήσουν ήρεμα την αγαπημένη τους ομάδα, τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους να αθληθούν σε έναν σύλλογο και συνάμα τα ίδια τα παιδιά που θα αποτελέσουν (;) τους μελλοντικούς αθλητές.
Γνωρίζω πολύ καλά τι θα πει να είσαι παιδί και να ασχολείσαι με τον αθλητισμό. Γνωρίζω την λαχτάρα που υπάρχει πριν κάθε αγώνα, γνωρίζω τα όνειρα για το μέλλον που κάνει ένα παιδί. Το βασικότερο όνειρο ενός παιδιού, λοιπόν, είναι κάποια μέρα να φορέσει την μπλούζα της αγαπημένης του ομάδας. Και δεύτερον είναι να δει ένα γήπεδο γεμάτο να υποστηρίζει εκείνο και την ομάδα. Να ακούσει το όνομα της ομάδας, τα συνθήματα, να νιώσει τον παλμό, ν’ ακούσει το όνομα του σε μια καλή του εμφάνιση. Όνειρα, δηλαδή, που κάνουν επαγγελματίες αθλητές και τα… φωνάζουν στις δηλώσεις τους.
Βέβαια για να πραγματοποιηθεί το δεύτερο σκέλος είναι βασικό να υπάρχει αγνή αγάπη από το κοινό τόσο για την ομάδα, όσο και για τον αθλητισμό. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στις μέρες μας. Από το πιο διάσημο στο πιο άσημο σπορ τα μπάχαλα κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Εικόνες και γεγονότα που δεν θα βοηθήσουν την ανάπτυξη του αθλητισμού, πόσο μάλλον την ανάδειξη νέων αθλητών οι οποίοι θα γυρίσουν την πλάτη τους στους αγωνιστικούς χώρους βλέποντας ένα από τα όνειρα τους να καταρρέει μέρα με τη μέρα. Γιατί όπως είπα παραπάνω η αγάπη του κοινού για τον αθλητισμό και την ομάδα είναι κινητήριες δυνάμεις για να συνεχίσει την προσπάθεια ένα παιδί και να γίνει καλύτερο.
Δυστυχώς με όσα γίνονται και παρακολουθεί, όμως, τα κίνητρα του παιδιού πάνε… περίπατο και άντε να το πείσεις τώρα πως οι «πρωταγωνιστές» αυτών των συμβάντων αγαπούν την ομάδα τους.
