Ο Μπράνκο Γκάιτς, εκτός από την καθοδήγηση στο αγωνιστικό κομμάτι, είναι ένας προπονητής που δείχνει πόσο πολύ καταλαβαίνει τη δυναμική του συλλόγου και πως αντιλαμβάνεται το βάρος της φανέλας. Αυτό είναι κάτι που δείχνει να έχει μεταφέρει και στις αθλήτριές του και παιχνίδι με παιχνίδι αποβάλει το άγχος όσο τα αποτελέσματα παραμένουν θετικά και όσο ο κόσμος είναι δίπλα στην ομάδα, εντός και εκτός έδρας.
Ένα παιχνίδι μπορεί να γίνει πιο εύκολο όταν μια ομάδα σερβίρει καλά και ο Παναθηναϊκός το έκανε αυτό. Παρότι η ομάδα της Σαντορίνης ξεκίνησε καλά το παιχνίδι έπεσε πάνω σε ένα «τοίχος» στο φιλέ και σε μια Παπαφωτίου ορεξάτη και άκρως επιδραστική. Οι πράσινες βρήκαν ενέργεια αρχικά από το μπλοκ και την άμυνά τους και αυτό το εξαργύρωσαν επιθετικά. Για να… ενεργοποιηθεί η βόμβα Παπαφωτίου έπρεπε σε πρώτο χρόνο να λειτουργήσει καλά η υποδοχή των πρασίνων. Ο ΑΟ Θήρας δεν πίεσε πολύ από το σερβίς, με λίγες εξαιρέσεις κατά βάση από την Κωνσταντέλλου, ενώ ταυτόχρονα Γκρόθες, Ανάε και Ρόγκα ήταν για μία ακόμα φορά πολύ σταθερές στην πίσω ζώνη.
Μπορεί η Ανθούλη να μην έπιασε επίπεδα απόδοσης όπως κόντρα στον Ολυμπιακό αλλά είχε τις στιγμές της και βοήθησε σημαντικά στο μπλοκ. Η πασαδόρος των πρασίνων μοίρασε περισσότερο τις μπάλες αυτή τη φορά βάζοντας για τα καλά στο παιχνίδι τις ακραίες και τις κεντρικές. Κυρίως, όμως, δείχνει να αντιλαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι της Μέντιτς την οποία και αξιοποιεί στο έπακρο και είναι ο λόγος για τον οποίο η Σέρβα κεντρικός είναι τόσο επιδραστική και αποτελεσματική.
Το γεγονός ότι η Παπαφωτίου έκανε… συντρίμμια την υποδοχή του ΑΟ Θήρας και περνούσε τη μπάλα με όποιο τρόπο ήθελε στο ξεκίνημα του δεύτερου σετ ήταν αυτό που άλλαξε τη ροή του αγώνα. Οι φιλοξενούμενες βγήκαν πλήρως από το πλάνο τους, σταμάτησαν να βγάζουν σωστές επιθέσεις και κυρίως ξέμειναν από ψυχολογία. Οτιδήποτε θετικό έβγαλε ο ΑΟ Θήρας από εκεί και έπειτα είχε να κάνει με το ατομικό ταλέντο των αθλητριών του, με κάποια μονά μπλοκ αλλά και κάποια καλά σερβίς.
Με το παιχνίδι να έχει γύρει πλήρως από την πλευρά του Παναθηναϊκού ο Γκάιτς έκανε μια κομβική αλλαγή. Η Ανάε έκανε τα βασικά όσο έπαιξε, χωρίς να υστερεί ιδιαίτερα αλλά και χωρίς να διακριθεί σε σημαντικό βαθμό, και ο Σέρβος κόουτς βρήκε την ευκαιρία να δώσει χρόνο συμμετοχής στη Νικολογιάννη. Η νεαρή ακραία άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά δείχνοντας ότι μπορεί να δώσει μεγάλη ενέργεια και δυναμισμό στην επίθεση χωρίς, ταυτόχρονα, να έχει αδυναμίες στην υποδοχή. Η “air” Νικολογιάννη έχει ικανότητες και μπόλικο ταλέντο και με σωστή διαχείριση ίσως και να χτυπάει πόρτα βασικής σε πολλά παιχνίδια. Κυρίως, όμως, έχει αγωνιστικό θράσος, δεν είναι ψαρωμένη και είναι πνευματικά έτοιμη να σηκώσει το βάρος που της αναλογεί και ίσως και κάτι παραπάνω. Άλλωστε είναι σημαντικό να δυναμώνει ο ελληνικός κορμός της ομάδας ακόμα και αν ταλαντούχες ξένες όπως η Ανάε στελεχώνουν το ρόστερ.
Όσον αφορά τον ΑΟ Θήρας είναι σίγουρο πως έχει αδικήσει τον εαυτό του τόσο στο Μαρούσι όσο και γενικότερα στο ξεκίνημα της σεζόν. Ο Βάσοβιτς ψάχνει ακόμα τη «μυστική συνταγή» ωστόσο το ροτέισον του είναι συγκεκριμένο και πανομοιότυπο κάθε φορά. Όσο η Μερκάδο αδυνατεί να μπει στο κλίμα η Ζιώγα θα είναι πάντα μια αξιόπιστη εναλλακτική ενώ τόσο η Φάκη όσο και η Αδαμοπούλου είναι ικανές ακραίες που περιμένουν καρτερικά τις ευκαιρίες τους, ίσως περισσότερο από το αναμενόμενο. Παρόλα αυτά είναι μια ομάδα με ταλέντο που θα βρει το δρόμο της και που μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο από αυτό που έχει κάνει ως τώρα.
Το βασικότερο συμπέρασμα για τις πράσινες πάντως είναι ότι όσο ήρεμη και αθόρυβη είναι η Παπαφωτίου εκτός αγώνα άλλο τόσο ηχηρή είναι στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Το τριφύλλι έχει ηγέτη στο παιχνίδι του και εκτός από ικανή ως πασαδόρος η Παπαφωτίου είναι εξίσου ικανή να καθοδηγήσει τις συμπαίκτριές της σε κάθε λάθος και σε κάθε χαμένη μπάλα και αυτό την κάνει ίσως τον πιο βασικό κρίκο της αλυσίδας της ομάδας.
