«Κι ελπίζουνε στο κράτος, χαμένοι κατά κράτος»… Στίχοι απ’ το «Οδός Ελλήνων». Διαχρονικό. Όλο και περισσότερο αληθινό. Σκληρά, τραγικά, στενάχωρα αληθινό. Ένα κράτος που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα παρά μόνο για όσους το αποτελούν ως θεσμοί, ως επικεφαλής του. Σε όλους τους τομείς η ίδια εικόνα. Διαφέρουν οι λεπτομέρειες και μόνο.
Αυτοί που πραγματικά νοιάζονται, οι πολίτες. Οι συμπολίτες αυτών που έχουν το πρόβλημα. Ίσως όχι όλοι αλλά ένα μεγάλο κομμάτι σίγουρα. Οι συνάνθρωποι όσων υποφέρουν για το δικό τους λόγο, με το δικό τους τρόπο. Ας το αντιληφθούμε. Είμαστε μόνοι μας. Για τους κράτος εν κράτει, δεν αποτελεί αιτία για να στρέψουν το βλέμμα πάνω στους πολίτες. Ποιοι; Εκείνοι που υποτίθεται έχουν οριστεί/ψηφιστεί/επιλεγεί για να υπηρετούν ακριβώς αυτές τις περιπτώσεις. Αλλά το αντιλαμβάνονται απ’ την αντίθετη: Θέλουν να τους «υπηρετούμε».
Δυστυχώς οι τελευταίες μέρες μας έδωσαν πολλά παραδείγματα για το πώς ο απλός πολίτης υποκαθιστά το κράτος. Μακάρι να μπορούσε και να το αντικαταστήσει κάποιες φορές, όμως αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Η πιο τραγική περίπτωση είναι η γυναικοκτονία στη Δάφνη. Εκεί όπου ο ψυχρός δολοφόνος μαχαίρωσε τη σύζυγό του. Την κακοποιούσε για καιρό. Γειτόνισσα, πολίτης δηλαδή, είχε καλέσει την αστυνομία. Πήγαν με χαρακτηριστική καθυστέρηση και δεν κατέβηκαν καν απ’ το περιπολικό. Ίσως είχαν πιάσει ζέστες και δεν ήθελαν να φύγουν απ’ τον κλιματισμό του οχήματος. Ίσως βαρέθηκαν. Ο δράστης δε βαρέθηκε να πάρει το μαχαίρι λίγο καιρό μετά. Μια γειτόνισσα, ένας πολίτης που δεν είναι ανάλγητος, δεν κοίταξε την πάρτη του, πήγε να σώσει μια ζωή, λειτουργώντας με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον. Οι υπηρέτες του κράτους σφύριζαν αδιάφορα.
Η δεύτερη περίπτωση, ευτυχώς όχι τόσο τραγική. Αλλά μαζική. Ένας αρσιβαρίστας μίλησε και «έσπασε». Με δάκρυα στα μάτια και λυγμούς στην ψυχή. Μόλις τελείωσε δέχτηκε «επίθεση» στήριξης απ’ όλους! Οι πολίτες, οι συνάνθρωποι ήταν εκεί. Υποκαθιστώντας το κράτος. Ίσως με τον πιο απλό τρόπο που μπορεί να σκεφτεί ο καθένας μας, έγιναν αυτοί αρσιβαρίστες. Σήκωσαν στους ώμους ένα παλικάρι που λύγισε. Ξεπερνώντας τους 100.000 followers μέσα σε 24 ώρες. Για να τον κάνουν… influencer, εφόσον δεν μπορεί σαν πρωταθλητής και πιθανόν Ολυμπιονίκης αν είχε κάποια στήριξη, να προσελκύσει τη βοήθεια του κράτους. Αριθμοί που προσελκύουν χορηγούς, ενδιαφέρον. Φέρνουν λεφτά για να μπορεί να αθληθεί ένας αρσιβαρίστας μας που είναι επιπέδου Ολυμπιακών Αγώνων!
Έλληνες Πολίτες είναι και οι φίλοι του Παναθηναϊκού που έσπευσαν να μαζέψουν χρήματα. Να στηρίξουν τον Θοδωρή Ιακωβίδη. Όχι για να τον κάνουν να συνεχίσει να αγωνίζεται, αλλά επειδή έτσι αισθάνθηκαν. Για να ηρεμήσουν την ψυχή του. Κανείς δεν τον λυπήθηκε. Όλοι τον αισθάνθηκαν. Όλοι ντράπηκαν. Εκτός απ’ αυτούς που θα έπρεπε να ντρέπονται.
Κι όταν αναφέρεται η «ντροπή», αυτόματα μπαίνει στη συζήτηση ο Λευτέρης Αυγενάκης. Ασθμαίνοντας έτρεξε να κάνει δήλωση στην ΕΡΤ. Χωρίς φυσικά να του γίνουν ερωτήσεις. Χωρίς να πρέπει να σκεφτεί τι θα πει. Διάβασε μια δήλωση που την ετοίμαζε για ώρα. Χωρίς ερωτήσεις. Για αυτό άλλωστε είναι εκεί η ΕΡΤ, τι νομίζατε ότι αγόρασε έναντι εκατομμυρίων, τα δικαιώματα να βλέπουμε τους Έλληνες αθλητές; Θα γελάει ο Πετρούνιας πάνω στους κρίκους.
Ο Αυγενάκης ασθμαίνοντας, βγήκε στην κάμερα της ΕΡΤ, σε έναν χώρο ωραίο. Με τα δεντράκια από πίσω. Σε ένα δροσερό τοπίο. Δε θύμιζε σε τίποτα τον καύσωνα. Όχι της θερμοκρασίας, αυτόν που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία.
Το ερώτημα είναι ένα και θα συνεχίσει να υποβάλλεται διαρκώς: Κράτος υπάρχει; Ακούει κανείς που μπορεί να ορίσει το παραμικρό σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη; Προφανώς και ΟΧΙ! Αν άκουγε δε θα συζητούσαμε τώρα για τον Λευτέρη Αυγενάκη. Αν υπήρχε ευθιξία ο ίδιος ο υφυπουργός θα είχε δηλώσει παραίτηση. Πολλές άγνωστες λέξεις, ας ανοίξει λεξικό…
Έφτασε στο σημείο να μας ενημερώσει πως μίλησε με τον Ιακωβίδη. Το μόνο που δεν είδαμε είναι να βγαίνει στην οθόνη η ένδειξη «χειροκρότημα». Ο floor manager δεν ήταν εκεί να ζητήσει από το κοινό να χειροκροτήσει; Γιατί αισθανόταν περήφανα ο υφυπουργός αθλητισμού της χώρας αυτής, που χρειάστηκε να κλάψει σε πανελλαδική θέα ένας νέος 30 ετών, αθλητής υψηλού επιπέδου. Τότε και μόνο… κατάλαβε προφανώς πως πρέπει να του μιλήσει. Άμεση δράση όπως ακριβώς στο πρώτο τραγικό παράδειγμα. Άμεση δράση! Τι θλιβερή ειρωνία…
«Καμάρι της Κρήτης», θα έπρεπε να γνωρίζεις πως είσαι στη θέση που σε έβαλαν όχι για δημόσιες σχέσεις και φωτογραφίες. Όχι για να καθορίζεις τύχες θεσμών, ομάδων, Ομοσπονδιών, αθλητών, διοργανώσεων, ανάλογα με τα θέλω σου. Προσωπικά και μη. Όχι για να δράσεις εκ των υστέρων, αφού πρώτα ο αθλητής παρέδωσε πνεύμα, αλλά εκ των προτέρων.
Οι πολίτες που σε υποκαθιστούν παρότι ειδικά εσένα θα ήθελαν πολύ να σε δουν να αντικαθίστασαι, πρέπει να σε βλέπουν να δρας! Αυτή είναι η δουλειά σου. Να λύνεις τα ζητήματα πριν γίνουν πρόβλημα. Όχι να μαθαίνεις και να κάνεις ένα τηλέφωνο όταν όλα φτάνουν στο απροχώρητο, στο αμήν. Όταν-κυρίως-υπάρχει δημόσια προβολή, άρα φόβος για τη δική σου εικόνα. Μην τον έχεις αυτό το φόβο, γιατί δεν έχεις ελπίδα στο συγκεκριμένο τομέα. Έχεις τελειώσει για τον Έλληνα πολίτη. Όσο κι αν εθελοτυφλεί το Μαξίμου γιατί εξυπηρετείς μια ατζέντα.
Οι πολίτες δε θέλουν να σε βλέπουν να έχεις το ρόλο του Ραν Ταν Πλαν πίσω από κάθε αθλητή. Για τη λεζάντα. Ξέρουν φυσικά πως δεν είσαι και… Λούκυ Λουκ να κάνεις κάτι γρηγορότερα απ’ τη σκιά σου. Αλλά μέχρι και στα διάσημα κόμικς, ο Άβερελ προσπαθούσε να εξυπηρετήσει τους γύρω του στο μέτρο του δυνατού.
