Η δική μου γενιά πρόλαβε αρκετούς πραγματικά ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ. Όχι τον Αμερικάνο, τον Κολοκυθά, τον Τρόντζο, τον Κέφαλο, αλλά τον Κορωναίο, τον Γιαντζόγλου, τον Παπαγεωργίου, τον Καστρινάκη, τον Κοκολάκη, τον Γκούμα, τον Κόντο.
Η δική μου γενιά ήταν εκείνη που μεγάλωσε εφηβικά πριν από το 1987. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τούτο που περιγράφω. Δημοσιογραφικά, δε; Ας το αφήσουμε καλύτερα. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε σήμερα που έχετε γνώση για ό,τι συμβαίνει στην… τελευταία ομάδα του ΝΒΑ.
Όταν όμως αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο, τότε ήρθαν τα ιερά τέρατα και μας πήραν τα μυαλά! Η δική μου γενιά ήταν τόσο τυχερή γιατί ΒΙΩΣΕ τον ΑΡΗ, τον «βασιλιά της Πέμπτης». Την ομαδάρα που έκλεισε στα σπίτια τους Έλληνες, διέλυσε κινηματογράφους, θέατρα και ταβέρνες, εκείνη που έκανε την τηλεόραση ένα με το «είναι» μας. Τον Άρη του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου και των άλλων παιδιών. Μα πάνω απ΄όλα τον Άρη του «ΞΑΝΘΟΥ»!
Η δική μου γενιά βίωσε τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στο ελληνικό μπάσκετ (Αρης), πριν από την επόμενη (Παναθηναϊκός). Εζησε την προπονητική έκρηξη φυσιογνωμίας (Ιωαννίδης) πριν από την επόμενη (Ομπράντοβιτς). Είδε τι θα πει «απόλυτη αγάπη» και «απόλυτο μίσος»!
Η δική μου γενιά γνώρισε έναν τύπο να πετάει σακάκια, να βρίζει, να ισοπεδώνει κάθε τι που έως τότε παρουσιαζόταν ως «αθλητικό ιδεώδες», στο βωμό της ΝΙΚΗΣ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ενδιαφερόταν για το ΠΩΣ, τον ένοιαζε μόνο Ο ΣΤΟΧΟΣ, η νίκη!
Ο Ιωαννίδης έχτισε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες ΟΛΩΝ των εποχών, τον ΑΡΗ. Αυτός ονειρεύτηκε τον Γιαννάκη δίπλα στον Γκάλη, αυτός το έκανε πράξη!
Ο Ιωαννίδης «πήρε» το μπάσκετ από τη Θεσσαλονίκη και το «μετέφερε» στην Αθήνα, όταν εκείνος «κατέβηκε». Αυτός δημιούργησε τον μεγάλο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ του Σωκράτη Κόκκαλη. Αυτός ενεργοποίησε τον εγωισμό του ΠΑΜΕΓΙΣΤΟΥ Παύλου Γιαννακόπουλου ώστε να δημιουργηθεί ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Παναθηναϊκός, η πιο επιτυχημένη ομάδα σε όλα τα ΣΠΟΡ στη χώρα μας.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης έβαλε τη ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ και για τη δημιουργία μίας ακόμη ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΜΑΔΑΣ, της ΑΕΚ του Γιάννη Φιλίππου. Μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας!
Ο «Ξανθός» ήταν επιτομή αυτού που λέμε: λατρεύουν να τον αγαπούν, λατρεύουν να τον μισούν. Απίστευτη προσωπικότητα. Με ένα σακάκι στον ώμο ή μ’ ένα σακάκι στο παρκέ μπορούσε να κινεί βουνά! Ειλικρινά δε θυμάμαι τόση λατρεία και τόσο μένος για ένα πρόσωπο.
Ούτε μπορείς να βρεις πολλούς τόσο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥΣ, τόσο ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ γι αυτό το σπορ εγχώρια. Γνώμη μου: Ο ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ο ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ, ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ.
Συγχωρείστε με αν αδικώ κάποιον (που σίγουρα αδικώ). Αν όμως με ρωτήσουν ΠΟΙΟ είναι το ελληνικό μπάσκετ και ΠΟΙΟΙ το εκτόξευσαν αυτούς θα σκεφτώ αμέσως.
Καλό ταξίδι «Ξανθέ»…
ΥΓ: Δεν «υπήρξε» Γιάννης Ιωαννίδης στην πολιτική. Μην το αναφέρετε γιατί τον αδικείται. Όπως αδίκησε κι εκείνος τον εαυτό του.
