Στην ταινία του Χρήστου Δήμα «Ταξίδι στα Αστέρια» ο Χρήστος Πλαΐνης στο ρόλο του Γιώργου Κολοκυθά ενθάρρυνε στους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια λέγοντας πως η καρδιά του Παναθηναϊκού είναι καρδιά θηρίου. Το αν οι κοπέλες του τριφυλλιού έχουν δει αυτή τη σκηνή δεν το ξέρουμε αλλά απέδειξαν ότι αυτή η φράση δεν ήταν τυχαία. Ο Παναθηναϊκός, όπως το μακρινό 2008, ανέτρεψε το 2-0 στις νίκες και κατέκτησε ένα πρωτάθλημα που έμοιαζε χαμένο. Η μόνη διαφορά ήταν πως τότε οι πράσινες με αρχηγό την αξέχαστη Ρούξι Ντουμιτρέσκου είχαν το πλεονέκτημα της έδρας και κέρδισαν τον τελευταίο τελικό στο Κλειστό της Λεωφόρου ενώ τώρα η Παπαφωτίου και οι συμπαίκτριές της τα κατάφεραν στην έδρα του μεγάλου αντιπάλου τους.
Τα συναισθήματα στον πέμπτο τελικό άλλαζαν με ταχύτατο ρυθμό και αυτό είναι λογικό σε ένα παιχνίδι χωρίς αύριο όπου οι αθλήτριες προσπαθούσαν να βρουν ψυχικά αποθέματα κάθε φορά που η αντίπαλη πλευρά πατούσε γκάζι. Για να φτάσει ο Παναθηναϊκός σε αυτή τη μεγάλη νίκη χρειάστηκε ξανά το step up από όλες τις παίκτριές του. Η Γκρότους έγινε σκόρερ για μεγάλο διάστημα όταν χρειάστηκε, η Μπελιά έκανε ένα παιχνίδι που θα θυμάται για χρόνια ενώ η Άτκινσον είχε σταθερότητα που δεν είχε στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν. Οι κεντρικές, Σάμανταν και Χατζηευστρατιάδου, ήταν και πάλι ικανές να κάνουν τη διαφορά πάνω στο φιλέ και να γεμίσουν ενέργεια την ομάδα.
Πολύτιμη ήταν η συνεισφορά της υποδοχής του Παναθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός δεν βρήκε ποτέ ρυθμό στο σερβίς του ακόμα και αν σε κάποια σημεία φάνηκε να πιέζει λίγο παραπάνω. Ούτε η Νίζετιχ αλλά ούτε η Κούμπουρα έπιασαν απόδοση από τα 9 μέτρα τέτοια ώστε να χτίσουν πάνω σε αυτό και να στριμώξουν τις πράσινες. Κορυφαία για τον Ολυμπιακό ήταν και πάλι η Μλεΐνκοβα αλλά μόνη της δεν θα μπορούσε να κρίνει ένα τόσο κομβικό παιχνίδι κυρίως όταν η αντίπαλη πλευρά είχε πολυφωνία στην επίθεση της. Ο αδύναμος κρίκος του Παναθηναϊκού όλη τη σεζόν στην υποδοχή ήταν η Καρκάσες. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, όχι απλά δεν ήταν αδύναμος κρίκος αλλά ήταν έτοιμη να κάνει παιχνίδι για MVP. Παράλληλα, η Παπαφωτίου ως απόλυτη αρχηγός διάβασε καλά το παιχνίδι του Ολυμπιακού, μοίρασε σωστά τις μπάλες απενεργοποιώντας το καλό μπλοκ των ερυθρολεύκων και αξιοποίησε όλα τα καλά στοιχεία της ομάδας της.
Ενδεχομένως η αξιοποίηση της Λαμπρούση να άργησε να γίνει από πλευράς Ολυμπιακού αλλά αυτό είναι ένα ερωτηματικό που μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για το κατά πόσο διαφορετικά δεδομένα θα έδινε. Η ανατροπή από 0-1 σε 2-1 θα μπορούσε να απογειώσει τις παίκτριες του Μιτσέλι αλλά περισσότερο φάνηκε να τις γεμίζει άγχος βρισκόμενες 25 πόντους μακριά από τον τίτλο. Ο Νέσιτς, από την άλλη, φάνηκε πως έπεισε τις παίκτριές του ότι όλα είναι στο χέρι τους με αποτέλεσμα αυτή η τεράστια αυτοπεποίθηση να έρχεται με το σκορ να είναι σε βάρος τους και τις συνθήκες δύσκολες.
Για μια ακόμα φορά έγινε σαφές πως τίποτα δεν κρίνεται το Φεβρουάριο ή το Μάρτιο και πως τα πλέι οφ και κυρίως οι τελικοί είναι μια άλλη εντελώς συνθήκη. Ένας Παναθηναϊκός που ήταν μέτριος έως και κακός σε μεγάλο κομμάτι της σεζόν ήξερε τι ήθελε την κρίσιμη στιγμή, συγκεκριμένα την πιο κρίσιμη στιγμή όταν δεν υπήρχε το παραμικρό περιθώριο. Αλλά όπως λέει και το ρητό «τίποτα δεν κρίνεται πριν η… κυρία βγει να τραγουδήσει». Και η κυρία βγήκε να τραγουδήσει τώρα όταν ο Παναθηναϊκός και οι αθλήτριές του έδειξαν τι πραγματικά αξίζουν και ποιες πραγματικά είναι.
