Ένα μεγάλο άδειο σπίτι σε ένα όροφο πολυκατοικίας. Μία ρεσεψιόν. Ένα μεγάλο τραπέζι. Και τίποτα άλλο. Όχι, ψέματα. Μετά από κάποιες εβδομάδες λειτουργίας και ορισμένα τηλεφωνήματα και «μηνύματα» πάσης φύσεως, υπήρχε κι ένα ολόκληρο πάνελ από κάμερες, να «χτενίζουν» περιμετρικά την περιοχή σε ακτίνα 200 μέτρων, 24/7.
Όχι, δεν ήταν ένα ακόμα αθλητικό σάιτ. Δεν έμοιαζε καν με προσπάθεια για να στηθεί ένα δημοσιογραφικό σάιτ. Έμοιαζε με προσπάθεια να χτιστεί κάτι που δεν είχε υπάρξει ποτέ ξανά στη ζωή του τόπου. Ένας αστακός. Γιατί, όμως;
Ίσως επειδή η αλήθεια τις περισσότερες φορές είναι άβολη.
Ο Αλμπέρ Καμύ έλεγε ότι η αλήθεια είναι όπως το φως. Τυφλώνει. Ο Γάλλος διανοούμενος έλεγε συνάμα ότι η αλήθεια και η ελευθερία είναι απαιτητικές ερωμένες, γι’ αυτό και έχουν λίγους εραστές. Γι’ αυτό και το ερώτημα απευθύνθηκε άμεσα στον κόσμο: «Πόση αλήθεια αντέχεις»; Η απάντηση δόθηκε άμεσα, εν καιρώ, διαχρονικά. Κανένα άλλο αθλητικό Μέσο δεν απασχόλησε τόσο πολύ, τόσους πολλούς.
Στην έκθεση της για το 2014, λίγο πριν το πορτοκαλί σάιτ βγει στον αέρα η οργάνωση «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα» κατέταξε την Ελλάδα στην 99η θέση στην ελευθερία του τύπου, μία δραματική πτώση 28 θέσεων μέσα σε μία διετία.
Τα ίχνη της οικονομικής κρίσης ήταν πια ορατά στον καθημερινό δημοσιογραφικό βίο, οι εφημερίδες είχαν γονατίσει, κανάλια είχαν φαλιρίσει, η αγορά είχε στεγνώσει. Το εγχείρημα έμοιαζε απονενοημένο.
Πόσο θα αντέξουν; Ένα χρόνο; Δύο χρόνια; «Κάποια στιγμή θα ρίξουν λουκέτο κι αυτοί». Ή θα συνθηκολογήσουν. Αμ δε…
Ο ΟΑΕΔ, οι κατάρες, οι απειλές, οι εκβιασμοί έγιναν το καύσιμο μας. Ένα σίδερο που όσο το χτυπούσαν γινόταν όλο και πιο ατσάλινο.
Η δημοσιογραφία δεν χρειάζεται πρωτίστως πτυχία. Απαιτεί καρδιά, στομάχι, άντερα. Θέλει τόλμη, θάρρος, άγνοια κινδύνου και υπηρέτηση του κοινού συμφέροντος. Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν. 'Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις. Σωστά;
Σε μία εποχή δημοσίων σχέσεων το SDNA ήρθε από το πουθενά με στόχο να ενοχλήσει. Να γίνει το κακό παιδί της (αθλητικής) δημοσιογραφίας. Ήρθε να τσαλακώσει και να τσαλακωθεί. Ήρθε για να σπάσει αυγά. Να δώσει μάχες στην πρώτη γραμμή. Στα ίσα, παλικαρίσια, με κάθε κόστος. Αρκεί να πετυχαίναμε τον τελικό στόχο.
Η πρώτη γραμμή είναι επικίνδυνο μέρος για να ζεις. Η αδρεναλίνη σε κυριεύει, μα είναι ψεύτης αυτός που θα πει πως δεν φοβάται.
Όχι το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα. Πιο προσεκτικές ματιές στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Όχι πολύ περπάτημα μόνος το βράδυ, μετά το τέλος της βάρδιας. Μην απαντάς σε τηλέφωνα με απόκρυψη. Ρίχνε καμιά κλεφτή ματιά πίσω σου. Πόσο φόβο αντέχεις; Στο τέλος της ημέρας, όλοι με τον χάρο γίναν φίλοι.
Μετά από 9 χρόνια -όσοι αντέξαμε από την πρώτη ημέρα- είμαστε γεμάτοι γρατσουνιές, μώλωπες και σημάδια. Χορτάσαμε από απειλές, αγωγές, bullying, πιέσεις, οικονομικούς, εμπορικούς, χορηγικούς αποκλεισμούς. Είδαμε τις φάτσες μας να αφισοκολλούνται σαν καταζητούμενοι, φάγαμε «πεσίματα», πήραμε «μηνύματα», γίναμε συνθήματα. Και;
Είμαστε όμως εδώ. Με την ίδια αίσθηση του ιερού καθήκοντος, της δημοσιογραφικής μας αποστολής. Με την ίδια άγνοια κινδύνου, το ίδιο πείσμα, την ίδια λογική και τα ίδια αγύριστα κεφάλια.
Τον Δεκέμβριο του 2014 ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να δεχθεί κάτι τέτοιο. Δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Δεν είχε συνηθίσει κάτι τέτοιο. Ακόμα και το πορτοκαλί χρώμα, έμοιαζε δύσκολο, ξένο, παράταιρο. Σήμερα, αποτελεί σήμα κατατεθέν. Μία παγιωμένη μιντιακή ταυτότητα.
Μετά από 9 χρόνια, η Ελλάδα βρίσκεται στην 107η θέση παγκοσμίως στην ελευθερία του τύπου και είναι ουραγός σε όλη την Ευρώπη. Το SDNA, ωστόσο, κατάφερε να δημιουργήσει ένα ρεύμα, μία νέα τάση, να αλλάξει τον ρουν της ιστορίας. Δεν χρειάζεται νούμερα και στατιστικά για να το αποδείξουμε. Το λέει η ιστορία, το λένε όσοι είναι φίλοι μας κι απέναντί μας.
Η αδυναμία να βρεθούν μιμητές, συνοδοιπόροι, το καθιστά μία ανεξήγητη παραδοξότητα στην ιστορία των ελληνικών αθλητικών Μέσων. Μία δική του ξεχωριστή σχολή, με αναγνωρισμένο ISO. Όπου δεκάδες δημοσιογράφοι του μεταγράφηκαν σε ΠΑΕ, ΚΑΕ. Δεκάδες δημοσιογράφοι στοχοποιήθηκαν. Γράφτηκαν σε ανακοινώσεις μεγάλων ομάδων, συνδέσμων οπαδών.
To SDNA είναι ένα «δύσκολο» Μέσο. Και για να το αποδεχθείς, και για να το κατανοήσεις, και για να εργαστείς σε αυτό. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί. Κάθε χρόνος που βαραίνει την πλάτη του είναι και ένα παράσημο. Και δημιουργεί μία ακόμα πιο βαθιά υποχρέωση για το μέλλον.
Ο κόσμος ρωτάει: «Δηλαδή είστε αντικειμενικοί;». Αν υπήρχε αντικειμενικότητα στα ελληνικά media, έστω σε ένα, ίσως η απάντηση να ήταν διαφορετική. Δεν πουλάμε όμως αντικειμενικότητα. Πουλάμε την γνώμη μας, τη θεώρησή μας για τα γεγονότα. Δεν πουλάμε κάτι που δεν είμαστε. Έχουμε τη δική μας γνώμη για τα γεγονότα.
Κι αυτό μας οδηγεί σε λάθη. Σοβαρά λάθη, όχι επιδερμικά. Πολλές φορές πρέπει να αποφασίσουμε σε δευτερόλεπτα ή ένα λεπτό πριν την τελική απόφαση. Σαν το on field review αλλά με πληκτρολόγιο. Είμαστε άνθρωποι, κάνουμε γκέλες, αλλά πρώτα επιβεβαιώνουμε πληροφορίες και μετά τις γράφουμε. Κι αυτό μας έχει οδηγήσει σε ένα σπάνιο στατιστικό, οι δικές μας ειδήσεις να μην διαψεύδονται ποτέ κι από κανέναν. Άπαντες ξέρουν ότι «αν το γράψουν αυτοί», ισχύει.
Στο τέλος της ημέρας, τι μένει; Πως όχι απλά επιβιώσαμε, όχι απλά κοιμόμαστε με ήσυχη συνείδηση, αλλά η ιστορία θα γράψει ότι όταν κυριαρχούσε απόλυτη σιωπή, ήρθαν οι τρελοί του χωριού κι έσπασαν το απόστημα. Σήμερα για δεύτερη σερί σεζόν, μέσα Δεκεμβρίου, το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου - με διακύβευμα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ και με εκατομμύρια κόσμο να αγωνιά κάθε Κυριακή για την ομάδα του - διεκδικείται σε απόσταση μίας νίκης από 4 ομάδες. Όταν κάποτε κρινόταν από Σεπτέμβριο μήνα.
Δεν τα κάναμε όλα τέλεια, αλλά και ποιος είναι άσφαλτος σε αυτή τη ζωή που λέει και η Lady Άντζελα;
Σήμερα το SDNA μπορεί να καυχιέται ότι ζει και πεθαίνει μαζί με τον κόσμο του. Έχουμε δημιουργήσει πολλούς φίλους, μας αγαπούν, μας μισούν, σίγουρα δεν εξαρτάται από κανέναν παρά μόνο από το δημόσιο συμφέρον. Τουλάχιστον 4 εκατομμύρια νοματαίοι περνούν κάθε μήνα από αυτή τη γωνιά προσφέροντας με τον δικό τους τρόπο τη βοήθειά τους. Κι έτσι, τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά, όπως περιέγραφε ο αείμνηστος Φίλιππας Συρίγος. Αυτό το κείμενο είναι το δικό μας ευχαριστώ σε όσους ξυπνούν και κοιμούνται δίνοντας ένα κλικ αλλά και σε όσους καταριούνται, βλαστημάνε και συνεχίζουν να μπαίνουν εδώ γιατί ξέρουν ότι στο τέλος κάπως έτσι είναι τα πράγματα… Κι ας μην θες να το χωνέψεις. Ο «αντί-SDNA» είναι ο ορισμός του απατημένου συζύγου που δεν θέλει να το πιστέψει αλλά στο φινάλε βλέπει τις αποδείξεις μπροστά του.
Η δημοσιογραφική οργάνωση που ιδρύθηκε μια 17η Δεκεμβρίου του 2014, όχι απλά είναι εδώ, αλλά βρυχάται και συνεχίζει...
Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
