Αν το γυροφέρνεις, κάποια στιγμή θα σου… κάτσει. Αρκεί να βρεις τον τρόπο. Και το να μοιράζεις αφειδώς μυθικά ποσά είτε σε πρώην ποδοσφαιριστές τύπου Σέρχιο Ράμος, είτε σε αδιάφορους σταρ που κρύβονταν στα δύσκολα τύπου Λιονέλ Μέσι, είτε στον πιο υπερεκτιμημένο ποδοσφαιριστή του αιώνα (Νεϊμάρ), είτε ακόμη ακόμη να κρατάς με το ζόρι το αστέρι σου (Κιλιάν Εμπαπέ) ενώ εδώ και χρόνια ήθελε να φορέσει τα λευκά της Ρεάλ, όχι, δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος.
Ναι, κι όμως, η Παρί Σεν Ζερμέν έβαλε μυαλό. Ωρίμασε από τις αποτυχίες. Ωρίμασε επικίνδυνα. Κοιτώντας πίσω, μετρά μονάχα αποτυχίες (και ατυχίες). Από πέρυσι, και ουχί μονάχα φέτος, επέστρεψε μια νέα Παρί. Με προπονητή που δεν κοιτά στον καθρέπτη απορώντας για το πότε θα απολυθεί και που στηρίζεται στα όποια δύσκολα (Λουίς Ενρίκε). Με ρόστερ χωρίς την εμπορική λάμψη: από το καλοκαίρι δεν είχε κανέναν τους, μοιάζοντας πιο… γήινη θεωρητικά αλλά πρακτικά παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχουν δει οι Παριζιάνοι εδώ και τριάκοντα δεκαετίες.
Από τα mid90s με τον Ρικάρντο Γκόμες στον πάγκο, τους συμπατριώτες του Λεονάρντο και Ραΐ στο γήπεδο συνεπικουρούμενων από Πατρίς Λοκό και Ζερόμ Λερουά έως Μπρούνο Ενγκοτί και Μπερνάρ Λαμά.
Και, α, δύο δικούς μας: Ντιντιέ Ντομί και Ντάνι Κένεντι, που πέρασαν αγωνιζόμενοι στα καθ’ ημάς.
Η αναφορά δεν είναι τυχαία: εκείνη την ομάδα του Λοκό την είχαμε δει στη Νέα Φιλαδέλφεια, Μάρτη του 1997, να τιμωρεί την ΑΕΚ για το 0-0 του Παρισιού με 3-0 στη ρεβάνς, με χατ-τρικ του εν λόγω κυρίου. Και λίγο μετά στον τελικό του Κυπελλούχων, στο Ρότερνταμ, να ηττάται από την Μπαρτσελόνα με πέναλτι που μόνο ο Μάρκους Μερκ μπορούσε να δώσει.
Ο διακόπτης δείχνει να έχει γυρίσει
Η Παρί Σεν Ζερμέν είναι, αν το ξεχάσατε, για δεύτερη σερί σεζόν στα ημιτελικά (πρώτη φορά, ιστορικά, που το πετυχαίνει): ο ορισμός του «βήμα βήμα». Πέρυσι της έλαχε η πιο παθιασμένη Ντόρτμουντ, της έδωσε διπλό μάθημα με 1-0 μέσα – έξω, ασχέτως αν συνολικά στα 180+ ήταν καλύτερη. Φέτος, αναμένει Άρσεναλ ή, ποτέ δεν ξέρεις, Ρεάλ Μαδρίτης.
Αν επικρατήσει η λογική στο ποδόσφαιρο (σπάνιο…), η Παρί θα πάει στο Λονδίνο για να επαναλάβει τον θρίαμβο του «Ανφιλντ». Αν επικρατήσει η… δική της ατυχία, θα πέσει πάνω στη «βασίλισσα». Μιλάμε για μια ομάδα που από το 2012-13 πήγε τέσσερις σερί φορές σε προημιτελικά και αποκλείστηκε διαδοχικά (και με σχεδόν κάθε πιθανό τρόπο) από, κατά σειρά, από Μπαρτσελόνα, Τσέλσι, ξανά Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Σίτι. Τέτοια τύχη στις κληρώσεις ούτε… ο Παναθηναϊκός.
Κι ακολούθως, την τριετία 2017-19, τρεις σερί φορές στους «16» κατά σειρά από Μπαρτσελόνα (με τη γνωστή remontada της Βαρκελώνης και χάρη στον αλήστου μνήμης Ντενίζ Αϊτεκίν), Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο διακόπτης δείχνει να έχει γυρίσει μετά την ήττα στον τελικό του 2020, στο Final-8 της πανδημίας στη Λισσαβώνα και τη δίκαιη ήττα από την Μπάγερν: στα ημιτελικά το ’21 (ξανά με τη Σίτι…), στους «16» το ’22 (ξανά με τη Ρεάλ), στους «16» το ’23 (ξανά με την Μπάγερν), στα ημιτελικά το ’24 (από την Ντόρτμουντ), στα ημιτελικά και φέτος. Η… συναστρία θέλει Ρεάλ, η λογική Άρσεναλ…
Το πλήρωμα του χρόνου
Η νυν Παρί είναι η Παρί του Λουίς Ενρίκε, τελεία, παύλα. Με μέσο όρο ενδεκάδας κάτω από τα 24 έτη και μεγαλύτερο τον 30άρη Μαρκίνιος. Με τους πολύπειρους, αλλά ουχί σταρ, Ντοναρούμα, Χακίμι, Ντεμπελέ και Κβαρατσχέλια δίπλα σε ένα team που διψά για διακρίσεις: Μπαρκολά, Ντουέ, Βιτίνια κλπ.
Και, κακά τα ψέματα, έχει καλή πιθανότητα για το (μόλις) δεύτερο γαλλικό τρόπαιο… Μόνο η Μαρσέιγ τα κατάφερε άλλωστε (το θυμάμαι σαν χθες…), με το 1-0 επί της Μίλαν το 1993 στο Μόναχο με εκείνο το αλήστου μνήμης γκολ του Μπαζίλ Μπολί. Οι Γάλλοι είχαν ομάδες σε τελικούς άλλες έξι φορές και το έχασαν - με κάθε πιθανό τρόπο!
Το 1956 η Ρεμς από την άπαιχτη τότε Ρεάλ με 4-3 στο Παρίσι, το 1959 ξανά η Ρεμς από τη Ρεάλ με 2-0 στη Στουτγκάρδη, το 1976 η Σεντ Ετιέν με 1-0 από την Μπάγερν με το φάουλ του Ροτ, το 1991 η Μαρσέιγ στα πέναλτι από τον Ερυθρό Αστέρα, το 2004 η Μονακό με 3-0 από τη φοβερή Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο και το 2020 η Παρί Σεν Ζερμέν από την Μπάγερν στον τελικό της… πανδημίας (και σε ματς που ήταν καλύτερη).
Ήρθε, άραγε το πλήρωμα του χρόνου; Κατά την ταπεινή μου άποψη, πολύ πιθανό πια.
