Η εθνική υπερηφάνεια και άλλες τέτοιες έννοιες φλερτάρουν συχνά με τα όρια της υπερβολής. Στην περίπτωση του 2004, όμως, ήταν από τις περιπτώσεις που αυτή η έννοια ήταν απόλυτα αληθινή. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η άρτια διεξαγωγή τους είχαν γίνει εθνικό θέμα από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε ότι θα γίνουν στην Αθήνα. Και αυτό ίσως και να συνέβη γιατί η αμφισβήτηση είχε φτάσει στα ύψη.
Το γεγονός ότι όλος ο διεθνής τύπος ήταν βέβαιος ότι τα πράγματα δε θα κυλήσουν ομαλά στην Αθήνα, η ασφάλεια θα είναι προβληματική, οι αγώνες δε θα είναι άρτιοι, οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις θα πάσχουν ενίσχυσαν τον εγωισμό των Ελλήνων. Όλοι όσοι συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη διοργάνωση, οι εθελοντές ακόμα και οι απλοί πολίτες ήταν έτοιμοι να δείξουν ότι αυτή η γιορτή θα είναι η πιο λαμπερή στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το βράδυ της 13ης Αυγούστου όλοι περίμεναν κάτι όμορφο, κάτι που να τους θυμίζει ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα «προβληματική», χωρίς αρχές και μια χώρα των μπουζουκιών και του… ώπα. Λίγες ώρες αργότερα, όταν η τελετή έναρξης είχε ολοκληρωθεί, κανείς δε θα μπορούσε να περιμένει κάτι καλύτερο. Το θέαμα που είχε δει όλος ο κόσμος έδειχνε με κομψότητα και αρτιότητα όλο το μεγαλείο που είχε να επιδείξει ο ελληνικός πολιτισμός και που παράλληλα είχε συμβάλει στην εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού. Όχι, η Ελλάδα δεν ήταν μια χώρα που η ταυτότητά της περιορίζονταν σε πιατοσπάσιμο, μεγαλοϊδεατισμό και δεν ήταν μια χώρα της φουστανέλας. Ήταν κάτι βαθύτερο, το λίκνο του πολιτισμού. Μπορεί συχνά πυκνά αυτά να το αφήναμε κλεισμένο σε μπαούλα και υπόγεια αλλά το βράδυ της τελετής έναρξης ήμασταν έτοιμοι να βάλουμε τα καλά μας και να εμφανίσουμε κάθε μα κάθε στιγμή της ιστορίας που μας έκανε να νιώθουμε υπερήφανοι.
Σε μια Ελλάδα που δεν είχε την υποψία (ως τότε) προβλημάτων, οικονομικής δυσχέρειας και περικοπών το 2004 όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου ήταν έτοιμοι να αγγίξουν ουρανό. Η συγκυρία του Euro λίγους μήνες πριν ήταν ιδανική και έμοιαζε πως τα αστέρια ευθυγραμμίζονται ώστε αυτή η χώρα να ζήσει μια χρυσή περίοδο, την πρώτη στην σύγχρονη εποχή της. Η τελετή έναρξης ήταν ένα κομψοτέχνημα και συνολικά οι επόμενες εβδομάδες ήταν το πιο όμορφο πάρτι που διοργανώθηκε στη χώρα, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Βόλο, το Ηράκλειο, ακόμα και στις πόλεις που δε φιλοξενήθηκαν αγώνες. Και αυτό γιατί αυτός ο τόσο ιδιαίτερος λαός ήταν αποφασισμένος να πετύχει, μια συνθήκη που δε συναντήσαμε έκτοτε ποτέ ξανά στην ελληνική πραγματικότητα. Όλοι οι Έλληνες είχαν ακριβώς την ίδια μεγάλη θέληση ώστε να δείξουν τι μπορούν να πετύχουν και τα κατάφεραν.
Το να ζει κανείς στην Αθήνα εκείνο τον Αύγουστο ίσως να ήταν και μια εμπειρία τόσο ξεχωριστή και τόσο λαμπερή που παραμένει μοναδική. Όπως μοναδικό ήταν και το συναίσθημα μετά την τελετή λήξης. «Τα καταφέραμε»! Οι Αγώνες αυτοί ήταν η απόδειξη ότι η Ελλάδα δεν ήταν μια χώρα που ζούσε με τα φαντάσματα του παρελθόντος και τη χρυσόσκονη των αρχαίων προγόνων της αλλά μια χώρα που εμπνέονταν από αυτούς και μπορούσε, παρά τη μικρή της έκταση και τον μικρό της πληθυσμό σε σχέση με τις υπερδυνάμεις αυτού του κόσμου, να μπει σφήνα ανάμεσά τους.
Δυστυχώς το πάρτι δεν κράτησε για πολλά χρόνια και ότι χτίστηκε εκείνο το καλοκαίρι αποδομήθηκε βάναυσα τα επόμενα χρόνια. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Ο Αύγουστος του 2004 ήταν με βεβαιότητα ο πιο όμορφος μήνας της ζωής μας και εκείνη η νύχτα στις 13 Αυγούστου μας οδήγησε στα κρεβάτια μας με ένα τεράστιο χαμόγελο αλλά και ένα συναίσθημα τόσο ξεχωριστό που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.
