Δια τηλεφώνου πια γίνονται οι κουβέντες κι όχι συνοδευόμενες με τσίπουρο και γαύρο μαρινάτο, όμως με τα ίδια πάντα ελληνικά ορεκτικά: αμφισβήτηση, αντίρρηση, άποψη επί παντός επιστητού…
Πραγματικά ο ρόλος του επιστήμονα Σωτήρη Τσιόδρα είναι σαν αυτόν του μπάρμπα Σωτήρη, του παππού που σωφρονίζει τον άτακτο εγγονό: Μην βγεις έξω, να σέβεσαι τους γηραιότερους, να πλένεις τα χέρια σου, μην τρέχεις εδώ κι εκεί… Και παράλληλα τι άλλο κάνει ο πρωταγωνιστής στο καθημερινό «πολεμικό ανακοινωθέν» των 18.00; Μας ενημερώνει για το πόσοι… τραυματίστηκαν, πόσοι κατέληξαν και πόσοι προβλέπεται να πέσουν στο πεδίο της άνισης μάχης…
Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε; Αυτός ο ρόλος του ανατέθηκε κι αυτόν ερμηνεύει: το ρόλο του καλού και συνετού και πράου και ήρεμου και μειλίχιου και χαμηλόφωνου, τούτες τις μέρες και τις νύχτες των θρήνων. Κι αν (ω μη γέννοιτω) οι αριθμοί των νεκρών αρχίσουν να ανεβαίνουν σαν τον δείκτη του Χρηματιστηρίου το ’99; Όταν οι φωνές αγωνίας γίνουν κραυγές παντάνασσες διαμαρτυρίας, τότε θα τι θα μας ψιθυρίσει ο κύριος Τσιόδρας για να κοιμηθούμε απαλά;
Κι ο Νίκος Χαρδαλιάς, ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας; Καλά τα λέει; Σωστά κουνάει το δάχτυλο στους Έλληνες, που γυαλοχαρτάρουν σούβλες, που παραγγέλνουν αντεριές κι ετοιμάζονται να περάσουν λαθραία τα σύνορα της Αττικής; Σωστά τα λέει!
Κι ο υφυπουργός το ρόλο του παίζει: τον αυστηρό πατέρα που τιμωρεί τον άτακτο γιο που αψήφησε τον ιό και βγήκε στην παραλία (Μαρτιάτικα…) και τραβάει το αφτί του πολίτη διότι «δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» και ο νους του τρέχει στους φίλους στο χωριό κι ανταριάζει. Και καθοδηγεί ο κ. Χαρδαλιάς τον Πρωθυπουργό να επιβάλει αυστηρά μέτρα εγκλεισμού για να μην γίνουμε Αγγλία και ΗΠΑ (πού φτάσαμε;)! Οι κακές γλώσσες υποστηρίζουν ότι όλη η βιάση είχε τη βάση της: Για να μην αποκαλυφθούν τα ασθενή συστήματα; Το σύστημα Υγείας, το σύστημα διακυβέρνησης, το χάος στα νοσοκομεία, η ανεπάρκεια Μονάδων Εντατικής, γιατρών νοσηλευτών; Για ό,τι κι αν έγινε, λειτούργησε!
Τι να σου κάνουν κι οι πολιτικοί; Καθαρό χαλί μέτρων αυστηρών στρώνουν, για να σκεπάσουν (πολλές φορές) δυσώδεις παραλήψεις και προκλητικές ελλείψεις που άλλοι, χρόνια πριν από αυτούς, δημιούργησαν.
Κι όταν όλο αυτό περάσει, τότε και μόνο τότε θα μπουν τα πράγματα στη σωστή θέση τους. Και τότε θα «γίνει ταμείο» για το ποιος ήταν ο Τσιόδρας και τι πρόσφερε, ποιο ήταν το πολιτικώς ορθό ύφος του Χαρδαλιά και τι έκανε ο Μητσοτάκης και – κυρίως – τι θα κάνει μετά, όταν ο κορονοϊός θα ψυχομαχεί στις ξαπλώστρες της Ψαρούς (λέμε τώρα…) κι όταν η αντιπολίτευση θα ζητάει αποδείξεις και ονόματα για το που πήγαν «τόσα εκατομμύρια»…
Για την ώρα πορευόμαστε με τους ταγούς που μας έτυχαν: Τσιόδρας; Τσίοδρας! Μητσοτάκης; Μητσοτάκης! Χαρδαλιάς;…
