Προτού πάμε στην κεντρική ιδέα του κειμένου, να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα:
- Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ οποιαδήποτε μορφή βίας, πάντα, παντού, σε όλες τις μορφές. Τελεία, παύλα, πάμε παρακάτω.
- Είναι ΑΣΤΕΙΟ να βλέπουμε ξύλο και μπουκέτα σε δημόσιο χώρο από 30άρηδες.
- Είναι ΚΑΤΑΚΡΙΤΕΟ, είναι ΑΚΟΜΨΟ και απέχει μακριά από κάθε έννοια σεβασμού το σκηνικό που έλαβε χώρα χθες στα βραβεία του MAD.
Οι παραπάνω τρεις σημειώσεις (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητες. Δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με μπουκέτα, να βλέπουμε ξύλο με μπράβους, να δίνουμε τροφή και προβολές σε βίντεο με τέτοια μηνύματα. Κανένας δεν θα πει ότι αυτό που συνέβη ήταν σωστό: Κάθε άλλο μάλιστα. Ήταν μία κωμικοτραγική σκηνή, σε ένα event που (τουλάχιστον προσπαθεί) να αναδεικνύει την μουσική και τους καλλιτέχνες.
Αλλά για καθίστε λίγο. Ας πάρουμε μία ανάσα.
Το να μιλάς για παρακμή της ελληνικής κοινωνίας είναι too much. Το να χλευάζεις το όνομα του Snik ή να λες συνεχώς "μα ποιοι είναι αυτοί" ή ότι "δεν τους ξέρει κανένας" φτάνει στα όρια του αστείου.
Ο Snik και ο Light είναι δύο καλλιτέχνες με εκατομμύρια views, με τρομακτική απήχηση στο ελληνικό κοινό, με σταθερή θέση στα top charts του Spotify. Τα άλμπουμ τους βρέθηκαν σε λίστες των κορυφαίων σε παγκόσμιο επίπεδο (!) στις πλατφόρμες, τα live τους είναι πάντα «κλεισμένα» από κόσμο, τα έσοδά τους βρίσκονται στον... Θεό. Δεν υπάρχει ραδιόφωνο ή νυχτερινό μαγαζί που να μην περιλαμβάνει στο πρόγραμμα τα κομμάτια τους. Και, για να τα λέμε όλα, δεν είναι και λίγα αυτά: Ειδικά την τελευταία πενταετία μπορούμε να πούμε ότι αυτοί οι δύο (μαζί με αρκετούς ακόμα της ίδιας σκηνής) κυριαρχούν ολοκληρωτικά στην παραγωγή της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας.
Και αυτό δεν είναι γνώμη, ούτε υπόθεση. Είναι η πραγματικότητα. Με αριθμούς, με στοιχεία.
Το να κάνεις ότι δεν τους ξέρεις, δεν διορθώνει το υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα. Το να λες ότι "ποιοι νομίζουν ότι είναι, έχουν καβαλήσει το καλάμι" ξεκινά από το γεγονός ότι ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άτομα στην χώρα μας ακουν τα τραγούδια τους και τους αρέσει το υλικό τους. Δεν σε εκφράζει αυτό που πρεσβεύουν; Δεν σου αρέσει ο στίχος; ΟΚ, κανένα πρόβλημα. Αλλάζεις σταθμό, πας στο επόμενο κομμμάτι, δεν τους ακούς. Kανένας κόπος.
Διαφωνείς με τα μηνύματα που «κρύβονται» στα τραγούδια τους; Πολύ ωραία, τα αποφεύγεις, τα σβήνεις από την καθημερινότητά σου και εστιάζεις εκεί που πραγματικά θέλεις. Δεν αντέχεις να τους βλέπεις; Κλείνεις την οθόνη. Ξέρετε, σε αντίθεση ίσως με όσα ζούμε σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, τα Μέσα και το Internet «αναπνέουν» δημοκρατία. Έχεις ΠΑΝΤΑ την επιλογή για το τι θα ακούσεις, πόσο, πού και γιατί. Μπορείς ΠΑΝΤΑ να προχωρήσεις παρακάτω, να έχεις ξεκάθαρη γνώμη, να μείνεις στα ακούσματα που σε χαροποιούν και σε γεμίζουν. Είναι πολύ απλό.
Αν αυτό λοιπόν γίνεται ήδη απ΄όσους έσπευσαν να βρίσουν τους δύο τραγουδιστές στα social media, τότε πώς είναι δυνατόν να έχουν τέτοια απήχηση και τέτοια νούμερα; Αν δεν τους ακούει κανένας ή αν η μουσική τους είναι τόσο αποκρουστική, πώς είναι στη κορυφή των charts τόσα χρόνια; Από πού πήραν το... πάτημα για να έχουν το ύφος και τη νοοτροπία τους; Και ας μην πούμε ότι είναι όλα πλασματικά, γιατί δεν είναι.
Και κάτι άλλο: Οι «παλιοί» ή οι «λαϊκοί» δεν είχαν ποτέ εμπλοκή σε περιστατικά βίας ή σε άλλου είδους παρανομίες; Κάπου «έπαιξε» στο Twitter ότι ο 2-Pac και ο Biggie θα... ντρεπόντουσαν αν έβλεπαν τον τσακωμό. Η αλήθεια είναι πως λίγο γέλασα. Να θυμίσω εδώ - και το λέω ως άνθρωπος που μεγάλωσε με την μουσική τους - ότι οι δύο συγκεκριμένοι «θρύλοι» έχασαν την ζωή τους από πυροβολισμούς, ενώ νωρίτερα πέρασαν αρκετές στιγμές τους σε δικαστήρια, περιπολικά, ακόμα και στην φυλακή. Ίσως λοιπόν δεν θα έμεναν μόνο στα... χέρια.
Καλό θα ήταν λοιπόν να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά το ζήτημα: Καλώς ή κακώς, η ραπ και η τραπ εκπροσωπούν μία ζωή μέσα στην παρανομία. Στην βάση της, η νοοτροπία του είδους ξεκινά από τον δρόμο. Και στον δρόμο, είτε το θέλουμε είτε όχι, υπάρχει βία. Δεν μπορούε να «κράζουμε» δηλαδή όταν βλέπουμε τέτοια σκηνικά από άτομα που εκπροσωπούν το ραπ. Ακόμα και αν αυτό γίνεται για το θεαθήναι ή για το «σόου».
Προφανώς - για να επιστρέψουμε και στο αρχικό μέρος του blog - δεν πρέπει να δικαιολογούμε περιστατικά βίας. Εννοείται ότι στεκόμαστε απέναντι και εννοείται ότι πρέπει να τα εξαφανίσουμε, με όποιον τρόπο μπορούμε. Όμως, το να δείχνουμε με το δάχτυλο και να φωνάζουμε για κάτι που α) ήδη το ξέρουμε και β) ξεκίνησε ουσιαστικά από το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι κυριαρχούν στο μουσικό μας γίγνεσθαι ακουμπά, δυστυχώς, την ταμπέλα της υποκρισίας.
Δεν ξέρω, ίσως ακούγεται βαριά η λέξη, αλλά στο μυαλό μου δεν είναι καθόλου. Είναι υποκριτικό να ζούμε σε μία κοινωνία όπου η βία είναι ΠΑΝΤΟΥ γύρω μας και να μένουμε έκπληκτοι επειδή δύο ράπερ τις «έπαιξαν» σε ένα event. Είναι υποκριτικό να ρωτάμε ποιοι είναι αυτοί, όταν μετά από λίγο θα μπούμε στο αμάξι και θα ακούσουμε τα τραγούδια τους. Είναι υποκριτικό να κράζουμε την τραπ, όταν η τρομακτική άνοδός της γεννήθηκε από εμάς, από το ελληνικό κοινό. Είναι υποκριτικό να λέμε για τα «άθλια κομμάτια» και τον «απαράδεκτο στίχο», όταν πολύ απλά θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στο επόμμενο κομμάτι της λίστας ή απλά να αλλάξουμε σταθμό στο ραδιόφωνο. Είναι υποκριτικό να βοηθάς μία κουλτούρα με το να αφήνεις το παιδί σου να τραγουδάει στίχους για ναρκωτικά και σφαίρες και να μην πατάς stop.
Επιλέξαμε, ως σύνολο, να αναδείξουμε αυτούς τους δύο στη κορυφή. Πατήσαμε το αριστερό κλικ να δούμε τα τραγούδια τους, τους δώσαμε εκατομμύρια προβολές, τους στρώσαμε το χαλί για να καβαλήσουν - ενδεχομένως - το καλάμι και να ξεφύγουν. Δεν γίνεται πάντα ο Έλληνας (γιατί είναι ξεκάθαρα ένα από τα βασικά στοιχεία της κουλτούρας μας) να βγάζει την ουρά του απ΄έξω.
Για παράδειγμα: Γιατί οι διοργανωτές, παρ΄ότι γνώριζαν την κόντρα και την ένταση που υφίσταται εδώ και μήνες, τους έβαλαν να κάτσουν δίπλα - δίπλα; Ποιος επέτρεψε να έχουν μαζί τους μπράβους; Ποιοι τους ψήφισαν για να σηκώσουν βραβεία και να έχουν τέτοια αποδοχή στο κοινό; Ποιος λέει για «παρακμή» σε στιγμές που η κοινωνία «βράζει» για χιλιάδες προβλήματα;
Μην πάτε μακριά.