Δεν είναι τόσο οι δυο βαθμοί κι ας ήταν – βάσει και των άλλων αποτελεσμάτων – μια καλή ευκαιρία για να τελειώσει από τώρα η ιστορία της πέμπτης θέσης.
Είναι ο τρόπος που έγινε το... κακό, είναι τα απίστευτα συναισθήματα που αυτός γέννησε στο φινάλε, μα πάνω απ' όλα είναι και η αίσθηση της... μοναξιάς αυτών των παιδιών, που δεν έχουν κανέναν άλλον να τους στηρίξει πέραν των όσων αποτελούν το ποδοσφαιρικό τμήμα και όσων πηγαίνουν στο γήπεδο, με τον αριθμό εσχάτως να έχει λιγοστέψει για τα καλά. Το τελευταίο, αυτό της μοναξιάς, είναι που σε τρελαίνει περισσότερο από καθετί άλλο, που σε κάνει να αντικρίζεις το μέλλον ξέροντας πόσο πολύ αργεί να ξημερώσει.
Αν με ρωτούσε κανείς “τι βλέπεις;” στο πρώτο ημίχρονο θα ήμουν κάτι περισσότερο από διστακτικός γι' αυτό που ακολούθησε. Κόντρα σε μια ομάδα που εδώ και πολλά χρόνια σε δυσκολεύει και αδυνατείς να την κερδίσεις, πίσω στο σκορ και με μια μετριότατη παρουσία, δύσκολα θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό σου ότι το ματς αυτό γυρνάει. Με κάποιους παίκτες σε κακή μέρα, ορισμένους άλλους επηρεασμένους από τραυματισμούς και αποχή και με χαρακτηριστική δυσκολία στην ανάπτυξη, έμοιαζες εγκλωβισμένος και πολύ κοντά σε μια γερή γκέλα.
Τελικά όχι απλά το γύρισε το ματσάκι ο Παναθηναϊκός αλλά το έκανε και με τόσο εμφατικό τρόπο βάζοντας στην κυριολεξία μέσα στα δίχτυα τον αντίπαλό του. Παίζοντας ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ψάχνοντας ορθολογικά το γκολ, δημιουργώντας και όχι κάνοντας τον σταυρό σου για καμιά κόντρα και κανένα τσαφ. Και δεν το πήγες απλά στο 2-1, αλλά είχες ευκαιρίες και για τρίτο και για τέταρτο τέρμα. Από τη στιγμή όμως που αυτά δεν ήρθαν, άρχισε και το πρόβλημα της διαχείρισης.
Γιατί αυτό ήταν που πλήρωσες στο φινάλε. Εκεί που αντί να την “φας” την μπάλα ή να την στείλεις στο... διάολο συνέχισες να προσπαθείς να παίξεις ποδόσφαιρο. Και το πλήρωσες. Τους έδωσες μπάλες, τους έβαλες στην περιοχή, ήρθε και το άγαρμπο μαρκάρισμα του Μαυρομάτη και έγινε η ζημιά. Ενα πέναλτι που δεν θα γίνω σαν αυτούς που κοροϊδεύω ώστε να γράψω πως δεν ήταν, θα πω όμως πως σε καμία άλλη μεγάλη ομάδα δεν θα το έδιναν. Είναι απίστευτη η ευκολία που... χρόνια τώρα στο σφυράνε σε αυτό το λεπτό και με αυτό το σκορ. Δεν θα στο σφύραγε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ευαγγέλου;
Και τι να... φοβηθεί στην τελική; Ή αν θέλετε έστω τι και ποιον να σεβαστεί; Βλέπετε ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι για όλους εμάς η μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα, σίγουρα όμως έχει πάψει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια από τον κάθε Ευαγγέλου. Δεν σε βλέπουν καν όλοι αυτοί οι τύποι κι αυτό είναι και το πιο τραγικό.
Όπως τραγικό είναι και το κλάμα του Τασούλη στο φινάλε. Μια στιγμή από αυτές που γράφουν και δεν σβήνουν. Πραγματικά δεν με νοιάζει αν έχει ευθύνη και αυτός και ο Φάνης και οποιοσδήποτε άλλος για το 2-2.
Ο Δώνης θέλει να τους κρίνουμε σαν κανονικό Παναθηναϊκό και καλά κάνει, όμως εμένα δεν μου πάει η καρδιά να βγάλω στη σέντρα αυτά τα παιδιά και να τους κάνω την ίδια κριτική που θα έκανα σε άλλους. Όταν - και αν - τους δοθούν τα ίδια όπλα που είχαν και οι προηγούμενες γενιές, θα κριθούν αναλόγως. Έως τότε όσο μπορεί και όσο αντέχει ο καθένας μας θα πρέπει να τους υψώνει μια πελώρια ασπίδα γιατί είναι και οι τελευταίοι που ευθύνονται για όλα αυτά τα μαύρα που ζούμε...
