Αν μας έβαζε κάποιος ένα πιστόλι στο κεφάλι και μας εκβίαζε να βρούμε έστω και ένα στοιχείο της παρουσίας της ΑΕΚ στο Αγρίνιο που να αποπνέει υγεία σε οποιοδήποτε επίπεδο, πολύ δύσκολα θα καταφέρναμε να βρούμε έστω και το παραμικρό. Ούτε με πιστόλι στο κεφάλι δεν έβρισκες κάτι υγιές να αναφέρεις για αυτό το συνονθύλευμα που παρουσιάστηκε στον αγωνιστικό χώρο για 94 λεπτά κόντρα στον Παναιτωλικό. Κι όμως: έστω και μετά το ματς, θα την γλυτώνεις τη ζωή σου στο τσακ!
Η εικόνα των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ, οι οποίοι μόλις έχουν πάθει το μεγαλύτερο φετινό πατατράκ (μέχρι το επόμενο;) και αντί να φύγουν τρέχοντας στα αποδυτήρια για να κρυφτούν, πηγαίνουν προς την κερκίδα των οπαδών τους με προφανή διάθεση να ακούσουν αποδοκιμασίες (επιδιώκοντας ουσιαστικά ένα άτυπο είδος αυτομαστιγώματος) είναι ό,τι πιο υγιές είχε να επιδείξει η ΑΕΚ σε αυτή τη θλιβερή της βραδιά στο Αγρίνιο. Ήταν (επιτέλους) μια κίνηση αληθινής απολογίας για τη φετινή εικόνα της ομάδας απέναντι στον κόσμο της που ξελαρυγγιάζεται για αυτή.
Αν την ίδια στάση απολογίας και παραδοχής του φταιξίματος την είχε και η διοίκηση της ΑΕΚ ή ο προπονητής της που με τη λήξη της αναμέτρησης έφυγε για τα αποδυτήρια χωρίς να κάνει την παραμικρή δήλωση (αλλά κατά τη προσφιλή του συνήθεια «τα έχωσε» στους παίκτες στη συνέντευξη Τύπου), ίσως να μην ήταν τόσο αργά. Αλλά επειδή έπρεπε να φτάσουμε στα τέλη Νοέμβρη για το πρώτο δείγμα αληθινής αυτοκριτικής και μάλιστα, από εκείνους που είναι πιο χαμηλά από όλους τους... προϊσταμένους τους στην ιεραρχία του οργανισμού που λέγεται ΑΕΚ, μάλλον τα πράγματα δεν σώζονται.
Δεν είναι φυσικά να απορεί κανείς για το γεγονός ότι η οπτική γωνία του Ουζουνίδη για το μαύρο χάλι που διέπει την ομάδα έχει να κάνει κατά βάση με τους ποδοσφαιριστές - τον χαρακτηρίζει αυτή η οπτική γωνία στις αποτυχίες άλλωστε. «Αν συνεχιστεί όλο αυτό είμαι υποχρεωμένος να πάρω αποφάσεις και να αλλάξω πράγματα», είπε αρχικά ο Ουζουνίδης στη συνέντευξη Τύπου προαναγγέλλοντας ουσιαστικά «σκούπα» ποδοσφαιριστών για να συνεχίσει λίγο αργότερα: «Πρέπει να βρω τους παίκτες που θα έχουν το κίνητρο για να παίζουν σε αυτή την ομάδα».
Επειδή ο Ουζουνίδης ήταν πέρυσι προπονητής του Παναθηναϊκού και μπορεί να μην παρακολουθούσε πολύ στενά την ΑΕΚ, ας τον πληροφορήσει κάποιος ότι οι εννιά από τους έντεκα ποδοσφαιριστές που παρέταξε κόντρα στον Παναιτωλικό και οι έντεκα από τους 14 που έπαιξαν συνολικά στο ματς, είναι ποδοσφαιριστές που έπαιζαν και πέρυσι στην ΑΕΚ.
Ίσως η γνώμη του Ουζουνίδη να είναι πως οι παίκτες της περσινής πρωταθληματικής ομάδας, της ομάδας που έφτυνε αίμα να την νικήσει ο οποιοσδήποτε αντίπαλος, της ομάδας που είχε άπαικτη φυσική κατάσταση και έτρεχε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, είναι παίκτες που δεν έχουν κίνητρο και δεν κάνουν για παίκτες του. Γνώμη του είναι άλλωστε, έτσι; Γιατί να μην την εκφράσει εφόσον το πιστεύει; Ας μας επιτρέψει ωστόσο να έχουμε και εμείς τη δική μας: το να πιστεύει ο Ουζουνίδης πως γίνεται να πάρουμε στα σοβαρά αυτά που λέει, ισοδυναμεί με ευθεία υποτίμηση της νοημοσύνης μας.
Στο Αγρίνιο γίναμε μάρτυρες λαθών που μοιάζει απίθανο να συντελούνται από ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο - και όμως έγιναν. Είναι, για παράδειγμα, πραγματικά έξω από κάθε λογική να επιμένει ο Ουζουνίδης σε σχήμα με τους Μάνταλο και Μπακασέτα στα δυο άκρα της μεσαίας γραμμής: κανένας ποδοσφαιρόφιλος στην Ελλάδα δεν έχει μείνει να πειστεί πως μπορεί αυτή η μέθοδος να αποδώσει καρπούς σε επίπεδο ανάπτυξης αλλά παρ' όλα αυτά ο Ουζουνίδης συνεχίζει να επιμένει. Δεν υπάρχει κανένας επίσης που να γνωρίζει τι σχήμα έχει η μπάλα που να μην ξέρει πλέον πως όταν ο Μάνταλος δεν παίζει στον άξονα, η Ένωση είναι σαν να αγωνίζεται με δέκα παίκτες. Παρ' όλα αυτά επιμένει ο Ουζουνίδης και ο Μάνταλος αναλώνεται στα άκρα.
Η ΑΕΚ πήγε να παίξει κόντρα σε μια ομάδα που στα τέσσερα παιχνίδια που έχει δώσει στο γήπεδο της είχε δεχθεί έξι γκολ. Πήγε να παίξει κόντρα σε μια ομάδα που συνειδητά υποτιμάει την άμυνα και επιχειρεί να παίξει ανοιχτό ποδόσφαιρο. Ξέραμε εκ των προτέρων πως η φετινή ΑΕΚ έχει πρόβλημα με τις κλειστές και πολυσύνθετες άμυνες. Το γεγονός ωστόσο ότι ένα παιχνίδι ανοικτών χώρων κόντρα στον Παναιτωλικό μετατρέπεται σε εφιάλτης για την ίδια την ΑΕΚ και όχι τον Παναιτωλικό (!) είναι μια κατάσταση για γέλια (ή για κλάμματα, όπως το δει κανείς). Αντί ο Ουζουνίδης να αναλώνεται σε προαναγγελίες για μεγάλες αλλαγές και σε δηλώσεις για παίκτες «που παίζουν για να παίξουν», ας αναρωτηθεί καλύτερα γιατί για τρίτο συνεχόμενο ματς πρωταθλήματος, ο αντίπαλος προπονητής τον νικάει για πλάκα στη μάχη των πάγκων: μετά τον Δώνη και τον Κάναντι, ήρθε και η σειρά του Δέλλα. Προσοχή μόνο μην διευρυνθεί το σερί, γιατί ο Ράσταβατς που έρχεται την άλλη εβδομάδα στο ΟΑΚΑ με την Ξάνθη είναι ικανότατος.
Σημαίνουν όλα αυτά ότι η ΑΕΚ έχει ομαδάρα σε επίπεδο έμψυχου δυναμικού και το μεγάλο πρόβλημα είναι ο προπονητής της; Κάθε άλλο. Σε αυτό το blog άλλωστε έχει αναφερθεί ξανά και θα συνεχίσει να αναφέρεται όσο βγάζει μάτι: η φετινή, η περσινή, ακόμα και η προπέρσινη ΑΕΚ είναι ομάδες με ρόστερ συγκεκριμένων δυνατοτήτων. Οι δυνατότητες τέτοιων ρόστερ αναβαθμίζονται (ή όχι) μόνο μέσω του (εκάστοτε) προπονητή τους. Και η εδραίωση αυτής της πραγματικότητας είναι απόλυτα εξηγήσιμη: πρόκειται για συνειδητή, συνειδητότατη, επιλογή της διοίκησης. Όταν τέτοια ρόστερ έχουν προπονητές σαν τον Μοράις, αυτονόητα παραπαίουν. Όταν έχουν προπονητές σαν τον Χιμένεθ μπορεί να αλλάξουν εικόνα ακόμα και σε μια εβδομάδα.
Εφόσον η διοίκηση της ΑΕΚ επέλεξε υποβάθμιση σε προπονητικό επίπεδο θα έπρεπε αυτόματα να επιλέξει αναβάθμιση σε επίπεδο ρόστερ. Η εξίσωση που εμπεριέχει τον Ουζουνίδη και ταυτόχρονα, τις μετρημένες αγωνιστικές κινήσεις οδηγεί σε αγωνιστικά πατατράκ: απλά βλέπουμε την επιβεβαίωση των φυσικών εξελίξεων. Και όσο ο Ουζουνίδης επιλέγει να συναινεί σε αυτή την πραγματικότητα ρίχνοντας διαρκώς το φταίξιμο στους ποδοσφαιριστές (υπερεκτιμώντας ίσως τον εαυτό του; Ίσως, αλλά ποιον αφορά;), η απάντηση θα είναι πάντα αυτονόητη: πόσα θες να μας τρελάνεις;
