Από όποια σκοπιά και αν εξετάσει κανείς το θέμα της «εθνικότητας» ενός ρόστερ, είναι ιστορικά καταγεγραμμένο και αποδεδειγμένο ότι όσο περισσότερους καλούς γηγενείς παίκτες έχει μια ομάδα στις τάξεις της, τόσο περισσότερες είναι και οι πιθανότητές της για να είναι πετυχημένη σε βάθος χρόνου. Τα παραδείγματα στο ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι τόσο πολλά και τόσο προφανή που δεν χρειάζεται η παραμικρή αναφορά. Εννοείται φυσικά πίσω από το γεγονός δεν κρύβεται τίποτα το περίεργο, τίποτα το ρατσιστικό ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να ανακαλύψει κανείς. Το ζήτημα είναι απλώς πρακτικό.
Οι γηγενείς παίκτες είναι αυτοί που καταλαβαίνουν που βρίσκονται, και πιάνουν τον παλμό του κόσμου και της ομάδας. Είναι αυτοί που καταλαβαίνουν την ιδιοσυγκρασία του κάθε συλλόγου. Είναι αυτοί που θα γίνουν πιο εύκολα οι ήρωες που γίνονται το καύσιμο της εξέδρας, αυτοί με τους οποίους θα ταυτιστεί ο μέσος οπαδός, αυτοί που θα ακούσουν τα παράπονα για να γίνουν καλύτερα, τα «μπράβο» και τα «πάμε» ακόμη κι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και θα ντοπαριστούν ψυχολογικά.
Είναι οι αθλητές και οι άνθρωποι που συνήθως περισσότερο την ομάδα, που στο τέλος της ημέρας θα δημιουργήσουν τον χαρακτήρα της, τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και στα αποδυτήρια, αυτοί που στα δύσκολα θα βγουν μπροστά γιατί απλά αυτοί είναι που αντιλαμβάνονται στο 100% τι ακριβώς συμβαίνει. Αν το πάει κανείς και ένα βήμα παρακάτω στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, είναι οι παίκτες που θα βρεθούν σε μια μεγάλη ομάδα της χώρας τους και θα γνωρίζουν αυτομάτως ότι αν δεν αποδείξουν ότι αξίζουν να βρίσκονται εκεί, ο δρόμος μετά θα είναι μόνο προς τα πίσω. Αντίθετα, αν έχουν βλέψεις για το κάτι παραπάνω στην καριέρα τους, θα πρέπει να σηκώσουν την ομάδα στις πλάτες τους, καθένας όπως και όποτε μπορεί.
Ειδικά μιλώντας για τον Ολυμπιακό, οι καλύτερες, οι πιο σταθερές, οι πιο αποτελεσματικές ομάδες που έχει παρουσιάσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες όταν και οι ξένοι κυκλοφορούσαν «ελεύθερα» στις ποδοσφαιρικές αγορές, είναι αυτές που είχαν στο ρόστερ τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές και πολλούς καλούς «συμπληρωματικούς» γηγενείς. Από τα μέσα των 90's και μετά με Καραταΐδη, Καραπιάλη, Αλεξανδρή, Νταμπίζα, Νινιάδη, Ελευθερόπουλο, Γεωργάτο, Γιαννακόπουλο, Πατσατζόγλου, Μαυρογενίδη, Βενετίδη κ.α. και την τελευταία δεκαετία με Νικοπολίδη, Στολτίδη, Άντζα, Τοροσίδη, Αβ. Παπαδόπουλο, Μήτρογλου, Φετφατζίδη, Μανιάτη, Σάμαρη, Σιόβα, Μανωλά, Φορτούνη, Ρέτσο. Οι πραγματικά καλές χρονιές του Ολυμπιακού σε επίπεδο αποτελεσμάτων, είχαν τη σφραγίδα των καλών του Ελλήνων. Ας μην πάμε πιο μακριά, αρκείς να κοιτάξουμε την εικόνα της ομάδας την τελευταία διετία όταν -για διάφορους λόγους- έμεινε στην άκρη το πλάνο της «ελληνοποίησης».
Φέτος, τα πράγματα είναι ήδη διαφορετικά και ακόμη δεν έχει βγει ακόμη ο Ιούνης. Προ μηνών, όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης είχε εξαγγείλει σαρωτικές και διαρθρωτικές αλλαγές σε όλα τα... μήκη και τα πλάτη της ομάδας, στην κορυφή των προτεραιοτήτων είχε περιέλθει το γέμισμα του ρόστερ με... ντόπιο ταλέντο. Με παίκτες που θα προσφέρουν στην ομάδα όλα τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν και έλειψαν από έναν μικρό έως ένα μεγάλο βαθμό την τελευταία διετία.
Πριν καλά καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί της ΑΕΚ για την επιστροφή της στην κορυφή, ο Ολυμπιακός έσπευσε να κλείσει τον MVP της, Χριστοδουλόπουλο. Ακολούθησε η επιστροφή του Φετφατζίδη σε μια ιδανική ηλικία για καλό ποδόσφαιρο, έκλεισε ο εξαιρετικά ταλαντούχος Ευαγγέλου, γύρισαν οι σταθερά βελτιωμένοι Γιαννιώτης και Τσιμίκας, αποκτήθηκε ο πρώτος σκόρερ της Football League, Μάνος, ενώ από την Πέμπτη 28/6 μέλος της «ερυθρόλευκης» οικογένειας είναι και ένα από τα πιο hot projects του ελληνικού ποδοσφαίρου -όπως λέμε κι εμείς από την ορεινή Αιτωλοακαρνανία- ο Γιάννης Μασούρας.
Πλέον, υπάρχει στο ρόστερ μια ντουζίνα Ελλήνων (Γιαννιώτης, Χουτεσιώτης, Κούτρης, Τσιμίκας, Νικολάου, Ευαγγέλου, Μασούρας, Ανδρούτσος, Φορτούνης, Χριστοδουλόπουλος, Φετφατζίδης, Μάνος) οι οποίοι μπορουν να προσφέρουν άμεσα και στις τρεις γραμμές. Βεβαίως, δεν είναι μόνο αυτοί. Καλοί και ταλαντούχοι Έλληνες υπάρχουν κι άλλοι...
Προς το παρόν όμως, μέχρι αυτό το σημείο του καλοκαιριού, φαίνεται ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει γυρίσει σελίδα μόνο στα λόγια αλλά επί της ουσίας. Εντόπισε τους στόχους που έκρινε ότι θέλει να χτυπήσει, για τις θέσεις και τους ρόλους που τους χρειαζόταν, έδωσε αυτά που ζητούσαν οι ίδιοι και οι ομάδες τους και τους έκανε δικούς του. Όπως παραδοσιακά είχε συνηθίσει να κάνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε κάθε μεταγραφική περίοδο.
Απλό δεν είναι το ρημάδι;
Και ακριβώς επειδή είναι απλό και έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν σε πρώτη φάση με τους Έλληνες που αποκτήθηκαν μέχρι αυτό το σημείο, θεωρώ και ότι οι συγκεκριμένοι θα προσφέρουν μέσα στο γήπεδο. Όπως επίσης είναι βέβαιο ότι η συνέχεια θα είναι αντίστοιχη και το φετινό ρόστερ δεν θα θυμίζει το περσινό ούτε στη φιλοσοφία του, ούτε στην τελική αποτελεσματικότητά του.
Γιατί λοιπόν θα γίνουν ξαφνικά όλα αυτά φέτος; Νομίζω γιατί ο Ολυμπιακός απλά κατάλαβε ότι δεν γίνεται αλλιώς, γιατί κατάλαβε ότι δεν γίνεται να κάνει αυτός πρώτος τη χάρη στους αντιπάλους του με το να παρουσιάζει εντός γηπέδου εικόνα σαν την περσινή. Γιατί όλες οι μέχρι τώρα κινήσεις του -από την έλευση Μαρτίνς μέχρι και την τελευταία μεταγραφή μέχρι την επόμενη- αποδεικνύουν ότι έχει πάρει τα μαθήματά του.
Δεν ξέρω αν το είπαμε ήδη, αλλά απλό δεν είναι το ρημάδι;
