Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα. Ήταν φανερό ότι δεν είχε κοιμηθεί λεπτό όλο το βράδυ. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Το προηγούμενο απόγευμα η ιστορική Φέγενορντ, η πρώτη ομάδα που έφερε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Ολλανδία είχε γίνει έρμαιο στις διαθέσεις της Αϊντχόφεν, που δεν είχε δείξει τον παραμικρό οίκτο απέναντι στην ομάδα του Ρότερνταμ.
Το κοντέρ έγραψε πολλά. Πάρα πολλά. Πάρα πάρα πολλά. Το σκορ έφτασε στο αδιανόητο 10-0, όμως αυτή η τραγωδία στο χορτάρι του «Φιλιπς Στάντιον» δεν ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στον σύλλογο. Ο τεχνικός Μάριο Μπέιν έθεσε την παραίτηση του στα χέρια της διοίκησης, όμως αυτή αντιμετωπίστηκε μάλλον ως αστείο. Ποιά παραίτηση; Ο σύλλογος δεν είχε φράγκο για να βρει αντικαταστάτη του!
Το πρωινό εκείνης της Δευτέρας με το ημερολόγιο να δείχνει 25 Οκτωβρίου του 2010, ο οικονομικός διευθυντής Όνο Γιάκομπς μπήκε στην έκτακτη συνέλευση του διοικητικού συμβουλίου, κρατώντας μία στοίβα από ντοσιέ, που ζύγιζαν τόνους, όσο και τα δυσβάσταχτα χρέη του συλλόγου. Δεν υπήρχε πια κανένας λόγος να κρυφτούν όλοι πίσω από το δάχτυλο τους: «Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Έχουμε 96 ώρες προθεσμία να σώσουμε τον σύλλογο από την χρεοκοπία. Αν μέχρι την Παρασκευή δεν βρούμε αγοραστή, τότε η Φέγενορντ τελειώνει!».
Αλήθεια πως είχε βρεθεί ένας τέτοιος κολοσσός με ιστορία 102 ετών σε τόσο απελπιστική κατάσταση; Τι είχε δημιουργήσει τα χρέη ύψους 50 εκατομμυρίων ευρώ, που απειλούσαν με αφανισμό μία ομάδα με 14 πρωταθλήματα και 11 κύπελλα Ολλανδία; Η πίεση για αποτελέσματα. Η πίεση για τίτλους, σε μία περίοδο που Άγιαξ και Αϊντχόφεν είχαν το πάνω χέρι στα ποδοσφαιρικά δεδομένα της χώρας.
Ατέλειωτες μεταγραφές πανάκριβων μισθοφόρων, αποτυχημένες επενδύσεις, αμέτρητες αποζημιώσεις για πρόωρες λύσεις συμβολαίων, αλλά και μία περίεργη μορφή τοκογλυφίας, γιγάντωσαν τα χρέη που φούσκωναν καθημερινά σαν μπαλόνι. Η ιδέα του συλλόγου να ιδρύσει επενδυτικά Fund που χρηματοδοτούσαν εξ’ ολοκλήρου πανάκριβες μεταγραφές παικτών (με τόκο από 5% και πάνω) και να αποκτήσει δικαιώματα παικτών της ακαδημίας αποδείχθηκε στην πράξη αυτοκτονική επιλογή. Η Φέγενορντ όχι μόνο απέτυχε να πουλήσει πλουσιοπάροχα (ως ήλπιζε) τους συγκεκριμένους παίκτες, αλλά βρέθηκε να χρωστάει υπέρογκα ποσά στους επενδυτές που είχαν κινηθεί νομικά για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.
Το βράδυ της Τετάρτης μία ηλιαχτίδα ελπίδας φάνηκε στον ορίζοντα. Το «Ντε Κάιπ» ήταν ασφυκτικά γεμάτο, πιο γεμάτο από ποτέ στον πρώτο αγώνα μετά το ταπεινωτικό 10-0. Οι κερκίδες πλημμύρισαν από πανό που έγραφαν: «Αγάπη δίχως όρια. Αγάπη δίχως όρους». Τα καπνογόνα έκαναν την νύχτα μέρα. Στον πάγκο ο Μάριο Μπέιν, βουρκωμένος, προσπαθούσε πολύ για να κρατήσει τα δάκρυα του. Η Φένλο ήταν ο άτυχος κομπάρσος εκείνης της βραδιάς. Η μπάλα λες και έμπαινε από μόνη στα δίχτυα της, από την αύρα, από την θετική ενέργεια του κόσμου. Το 3-0 ήταν ένας οιωνός ότι υπάρχει ακόμα σφυγμός.
Ήταν μία εποχή που δεν υπήρχαν ούτε Άραβες, ούτε Κινέζοι, ούτε ουρανοκατέβατοι κροίσοι. Το μόνο που μπορούσε να σώσει την Φέγενορντ ήταν η ίδια η Φέγενορντ. Ο κόσμος της.
Ο Πιμ Μπόκλαντ ένας επιφανής πολιτικός μηχανικός και φανατικός υποστηρικτής της ομάδας δεν είχε κλείσει μάτι από την Δευτέρα. Συνεχώς πάνω από τα τηλέφωνα για να συσπειρώσει μία ομάδα επώνυμων και εύπορων υποστηρικτών της ομάδας, που έκαναν κάτι εξαιρετικά παράτολμο. Επένδυσαν τα λεφτά τους σε έναν σύλλογο που απειλούνταν με χρεοκοπία.
Λίγες ώρες πριν η άμμος στην κλεψύδρα εξατμιστεί, λευκός καπνός βγήκε πάνω από το Ρότερνταμ. Ένα γκρουπ επιχειρηματιών με την επωνυμία Vrienden van Feyenoord (Φίλοι της Φέγενορντ) συγκέντρωσε 30 εκατομμύρια ευρώ και αποφάσισε να τα ρίξει στον σύλλογο, σε μία γενναία ένεση μετρητού. Τα χρήματα δεν πήγαν για την αποπληρωμή των χρεών, αλλά για την αγορά του 49,9% των μετοχών του συλλόγου (η ολλανδική νομοθεσία απαγορεύει μεγαλύτερο ποσοστό), με άλλα λόγια ο σύλλογος πέρασε εξ’ ολοκλήρου στα χέρια των φίλων της. Τα χρέη του συλλόγου ήταν πια και δικά τους χρέη. Αν η ομάδα «έσκαγε» στα χέρια τους, τότε πολύ απλά θα έχαναν όλο το κεφάλαιο που επένδυσαν! Η λύση ήταν μόνο μία. Οργάνωση, πλάνο, ποδοσφαιρική λογική.
Ένα κλασικό ολλανδικό ρητό λέει πως «όταν το Άμστερνταμ ονειρεύεται, το Ρότερνταμ δουλεύει». Ως η εκπρόσωπος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας, η Φέγενορντ έπρεπε να χτιστεί ξανά καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση της πόλης της. Με εργατικότητα, πείσμα, αφοσίωση. Μεροδούλι - μεροφάι.
Οι αποφάσεις που πάρθηκαν ήταν σκληρές. Πολύ σκληρές. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Φέγενορντ δεν αγόρασε ούτε ένα παίκτη! Όσοι ήρθαν ήταν είτε ελεύθεροι είτε δανεικοί. Η στροφή στις ακαδημίες ήταν μονόδρομος. Ότι καλό έβγαζαν αυτές έπρεπε απαραιτήτως να εκποιηθεί, ώστε να μηδενίσουν τα χρέη.
Αν αθροίσει κανείς πόσο ταλέντο έφυγε από το Ρότερνταμ τα τελευταία χρόνια (Λιρόι Φερ, Βάινταλντουμ, Λικ Καστένιος, Ρον Φλάαρ, Γκρατσιάνο Πελέ, Μπρούνο Μάρτινς-Ίντι, Στέφαν Ντε Φράι, Ντάριλ Γιάνμαατ, Τζόρντι Κλάσι) φτιάχνει μία ομάδα που θα μπορούσε δυνητικά να διεκδικήσει μέχρι και ευρωπαϊκό τίτλο. Ωστόσο, το πλάνο αυστηρής λιτότητας ήταν μονόδρομος. Αν η Φέγενορντ ήθελε να επιβιώσει, θα έπρεπε να αποφύγει τα λάθη και τις σπατάλες του παρελθόντος και να αποδεχθεί πως ο πρωταθλητισμός δεν ήταν πια αυτοσκοπός.
Η ομάδα του Ρότερνταμ έκανε 6 χρόνια για να μπει σε ομίλους Europa League και άλλα 14 να δει σεντόνι. Στηρίχθηκε αγωνιστικά στους δικούς της ανθρώπους, στους παλιούς της παίκτες. Ο Μάρτιν Φαν Χέελ πήρε το πόσο του τεχνικού διευθυντή, ο Ρόναλντ Κούμαν και μετέπειτα ο Τζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορστ ανέλαβαν την τεχνική ηγεσία. Ο σύλλογος συσπειρώθηκε, όσο ποτέ άλλοτε. Η κατάκτηση του κυπέλλου τον Μάιο του 2016 ήταν σκηνή από τα προσεχώς που ήταν η κατάκτηση του περσινού τίτλου μετά από 18 έτη ανομβρίας και η επιστροφή στους ομίλους του Champions League.
Μέσα σε τρία χρόνια η Φέγενορντ, όχι μόνο απέφυγε την διάλυση, αλλά ξεπλήρωσε όλους τους πιστωτές της. Σιγά - σιγά ο σύλλογος αρχίζει να αγοράζει πίσω τις μετοχές που πήραν στα χέρια τους «οι φίλοι της Φέγενορντ», η οποίοι είδαν την επένδυση τους να πολλαπλασιάζει την αξία τους. Το «Ντε Κάιπ» μοιάζει ασφυκτικά μικρό για να στεγάσει την τρέλα και την αφοσίωση των οπαδών της που έδειξαν έμπρακτα την στήριξή τους όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια. Στα σκαριά βρίσκεται το νέο πολυτελές Feyenoord City (65.000 θέσεων) που θα απογειώσει ξανά την δυναμική του συλλόγου.
Παραδείγματα σωτηρίας υπάρχουν πολλά. Απαιτούν όμως όραμα, αυτοθυσία, πιστή υποταγή στο πλάνο, υπομονή, εμπιστοσύνη, ποδοσφαιρική λογική. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει ναυαγός στην μέση του ωκεανού, ψάχνοντας σανίδα σωτηρίας. Αλήθεια, οι δικοί του «φίλοι» που είναι; Υπάρχουν;
