Τους τα είχαν πάρει όλα. Μόνο ένα πράγμα είχε μείνει άθικτο: η αξιοπρέπεια τους. Εκείνο το μεσημέρι όμως, την έχασαν κι αυτή.
Ήταν σαν ένα από αυτά τα άσχημα όνειρα που κάποιος σε κυνηγάει κι εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς. Οι παλμοί σου ανεβαίνουν, στριφογυρνάς στο κρεβάτι, ουρλιάζεις στον ύπνο σου, μα κάποια στιγμή ξυπνάς. Μόνο που εκείνος ο εφιάλτης συνέβαινε με μάτια ανοιχτά, που σύντομα έγιναν κόκκινα από το κλάμα.
Εκείνη την Κυριακή (24 Οκτωβρίου του 2010) η Αϊντχόφεν δεν σταμάτησε. Δεν σεβάστηκε τίποτα. Βρήκε ένα πτώμα και ασέλγησε πάνω του. Το σκορ έφτασε στο 10-0!
Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Το ματς έληξε 10-0!
Η Φέγενορντ είχε φτάσει στο απόλυτο μηδέν. Οι οπαδοί της είχαν αδειάσει. Δεν ένιωθαν πια ντροπή, οίκτο ή οργή. Δεν ένιωθαν τίποτα. Ήταν ζωντανοί - νεκροί.
Η ομάδα που έφερε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Ολλανδία και η οποία έχει άλλα δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ στη συλλογή της, η ομάδα με τα 14 πρωταθλήματα και τα 11 Κύπελλα, η ομάδα με το πιο πιστό κοινό στη χώρα, το απόλυτο αντίπαλον δέος του Άγιαξ είχε λερώσει την ιστορία της με τρόπο ανεπανόρθωτο. Ο εφιάλτης όμως δεν έλεγε να τελειώσει.
Το επόμενο πρωινό συγκαλείται έκτακτη γενική συνέλευση, μα το θέμα δεν είναι το αγωνιστικό. Ο προπονητής Μάριο Μπέιν έχει υποβάλλει την παραίτηση του, αλλά κανείς δεν είχε όρεξη να ασχοληθεί με τέτοια μικροπράγματα. Έτσι κι αλλιώς, λεφτά για αντικαταστάτη δεν υπήρχαν. Τα λόγια του οικονομικού διευθυντή Όνο Γιάκομπς είναι σαν μαχαιριά στην καρδιά: «Αν δεν βρεθεί αγοραστής μέσα σε τέσσερις ημέρες, τότε η Φέγενορντ βαράει διάλυση». Χρεοκοπία, φαλιμέντο, κανόνι, καπούτ!
Η κακοδιαχείριση έχει εκτινάξει τα χρέη της πάνω από τα 50 εκατομμύρια και στην Ολλανδία δεν παίζεις με κάτι τέτοια. Η κατάσταση ήταν πιο δραματική κι από εκείνα τα 90 κολασμένα λεπτά στο «Φίλιπς Στάντιον». Ο ασθενής δεν βρισκόταν απλά στην εντατική. Ήταν κλινικά νεκρός και περίμενε μόνο ένα θαύμα για να μπορέσει να ανανήψει.
Το μόνο περιουσιακό στοιχείο της Φέγενορντ ήταν διαχρονικά ο κόσμος της. Αυτός ο απόλυτα αφοσιωμένος κόσμος, που δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον στην Ολλανδία. Το μότο του συλλόγου «Geen woorden maar daden» (Όχι λόγια, μόνο πράξεις) πήρε σάρκα και οστά.
Μία ομάδα φιλάθλων με την επωνυμία «Vrienden van Feyenoord» (Φίλοι της Φέγενορντ) με μπροστάρη τον Πίμ Μπλόκλαντ κατάφερε και μάζεψε σε χρόνο ρεκόρ 30 εκατομμύρια ευρώ και απέκτησε το 49% των μετοχών, μειώνοντας δραματικά τα χρέη σε 26 εκατομμύρια ευρώ. Η ομάδα του Ρότερνταμ είχε ξανά δικαίωμα στη ζωή.
Ένα κλασικό ολλανδικό ρητό λέει πως «όταν το Άμστερνταμ ονειρεύεται, το Ρότερνταμ δουλεύει». Ως η εκπρόσωπος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας, η Φέγενορντ έπρεπε να χτιστεί ξανά καθ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση της πόλης της. Με εργατικότητα, πείσμα, αφοσίωση. Μεροδούλι - μεροφάι.
Οι αποφάσεις που πάρθηκαν ήταν σκληρές. Πολύ σκληρές. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Φέγενορντ δεν αγόρασε ούτε ένα παίκτη! Όσοι ήρθαν ήταν είτε ελεύθεροι είτε δανεικοί. Η στροφή στις ακαδημίες ήταν μονόδρομος. Ότι καλό έβγαζαν αυτές έπρεπε απαραιτήτως να εκποιηθεί, ώστε να μηδενίσουν τα χρέη.
Αν αθροίσει κανείς πόσο ταλέντο έφυγε από το Ρότερνταμ τα τελευταία χρόνια (Λιρόι Φερ, Τζεορτζίνιο Βάινταλντουμ, Λικ Καστένιος, Ρον Φλάαρ, Γκρατσιάνο Πελέ, Μπρούνο Μάρτινς-Ίντι, Στέφαν Ντε Φράι, Ντάριλ Γιάνμαατ, Τζόρντι Κλάσι) βγάζει μία ομάδα που θα διεκδικούσε μέχρι και ευρωπαϊκές κούπες. Δεν γινόταν αλλιώς. Το τίμημα ήταν εξίσου σκληρό. Για 6 χρόνια η Φέγενορντ έμεινε μακριά από τους ομίλους του Europa League. Για το Champions League ας μην συζητήσουμε καλύτερα. Τελευταία παρουσία ήταν το μακρινό 2003.
Ένα πράγμα όμως έμεινε αδιαπραγμάτευτο. Η απόλυτη αφοσίωση του κόσμου, που δεν σταμάτησε να γεμίζει τις εξέδρες του «Ντε Κάιπ», ακόμα κι όταν τα μάτια έτσουζαν από το κάκιστο θέαμα και ο σβέρκος είχε κοκκινίσει από τις σφαλιάρες. Η αγάπη τους προς το σύλλογο δεν είχε να κάνει με νίκες, επιτυχίες, τίτλους. Ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ.
Μετά από κάθε γκολ της Φέγενορντ στα μεγάφωνα του «Ντε Κάιπ» παίζει διασκευασμένο από τους Hermes House Band το τραγούδι της Γκλόρια Γκέινορ «I will survive», που έγινε ο άτυπος ύμνος του συλλόγου. Εξάλλου, η σωτηρία της ομάδας ήταν πάνω απ’ όλα.
Αυτή η σωτηρία ήρθε εκ των έσω. Η ζωντανή ιστορία της Φέγενορντ, Τζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορστ ανέλαβε την τεχνική ηγεσία και ο ηγετικός Ντιρκ Κάιτ (ή Κόιτ, Κάουτ πείτε τον όπως θέλετε) επέστρεψε στο Ρότερνταμ στα 34 του, ψάχνοντας το ακατόρθωτο. Το πρώτο κύπελλο μετά από 8 χρόνια πέρυσι ήταν το προοίμιο της φετινής έκρηξης.
Η Φέγενορντ ξεκίνησε την άπταιστη διαδρομή της σαν καθαρόαιμο άλογο κούρσας που καλπάζει με 9 συνεχόμενες νίκες. Η φθινοπωρινή νίκη της με 1-0 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απογείωσε τις φιλοδοξίες, όμως ένα άθλιο σερί εντός συνόρων με μία νίκη σε 5 αγωνιστικές έκανε τον περισσότερο κόσμο να πιστεύει πως το «ξεφούσκωμα» έρχεται.
Δεν ήταν ούτε η πιο εντυπωσιακή, ούτε η πιο θεαματική ομάδα, μα η ομάδα του πεπρωμένου. Πήρε το ντέρμπι με την Αϊντχόφεν (0-1) με μία τελική στο ματς και γκολ τέσσερα λεπτά πριν το τέλος. Στο δεύτερο γύρο τους κέρδισε ακόμα πιο σκληρά, με αυτογκόλ του τερματοφύλακα Τίτον που μπαίνει μία φορά στα εκατό χρόνια!
Για μία ομάδα που έμαθε να υποφέρει, το τέλος δεν θα μπορούσε παρά να είναι θρίλερ. Την περασμένη Κυριακή όλη η πόλη βγήκε στους δρόμους με σαμπάνιες ανά χείρας για να πανηγυρίσει το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 18 χρόνια. Αρκούσε μία νίκη επί της αδιάφορης συμπολίτισσας Εξέλσιορ, που ήταν το παλιό της παράρτημα. Τελικό αποτέλεσμα; 3-0! Το κάζο του αιώνα!
Το ποτάμι όμως δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Απέναντι στην Χέρακλες τα γκολ τα έβαλε ο κόσμος, που σαν πύρινη λάβα έκαψε τα καρεκλάκια του «Ντε Κάιπ» κι όχι ο Ντιρκ Κάιτ, ο οποίος στα 37 του με ένα ανεπανάληπτο χατ-τρικ υπέγραψε την επιστροφή στην κορυφή. Λίγο μετά το τελευταίο σφύριγμα, έσπασε, έβαλε τα κλάματα, γονάτισε, φίλησε ευλαβικά το χορτάρι του γηπέδου κι έμεινε εκεί καρφωμένος για ώρα. Αυτός που τα έχει ζήσει όλα στην καριέρα του.
Η περίφημη πλατεία Coolsingel, ο διαχρονικός τόπος πανηγυρισμών. πλημμύρισε χαρά μετά από πολλά πολλά πολλά χρόνια. Το Ρότερνταμ δεν κοιμήθηκε, η πόλη παρέλυσε, κανείς δεν πήγε στις δουλειές του.
Τα 21 γκολ της ακριβότερης μεταγραφής στην σύγχρονη ιστορία του συλλόγου Νικολάι Γιόργκενσεν (3,5 εκατομμύρια ευρώ), τα 14 του Γενς Τόονστρα και τα 12 του Ντιρκ Κάιτ, έκαναν τη διαφορά. Ωστόσο, το πρωτάθλημα αυτό ήρθε από τον κόσμο.
Αυτόν τον κόσμο που έκανε τη διοίκηση του συλλόγου εν μέσω κρίσης να σκέφτεται το ενδεχόμενο να χτίσει ένα γήπεδο 130.000 θέσεων για να μπορεί να χωρέσει όλους. Η εκλογίκευση θα φέρει το 2022 το πολυτελές Feyenoord City (65.000 θέσεων) στις όχθες του ποταμού Μάας, που θα απογείωσε τη δυναμική του συλλόγου.
Όχι κι άσχημα για μία ομάδα που πριν από 7 χρόνια έφτασε στα πρόθυρα της διάλυσης και σώθηκε χάρη στην αγνή τρέλα των φίλων της, που δεν την εγκατέλειψαν ποτέ…
