Όταν τα πράγματα έγιναν δύσκολα και ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στην πιο δύσκολη θέση που θα μπορούσε να βρεθεί όλες οι αθλήτριές του έκαναν ένα βήμα μπροστά και ανταπεξήρθαν στην πίεση. Η εντυπωσιακή άνοδος της Μπελιά, η απόλυτη σταθερότητα της Χατζηευστρατιάδου, το «γκάζι» των ξένων ακόμα και η μικρές αλλά σημαντικές πινελιές από όσες ήρθαν από τον πάγκο σαν την Μεταξά, τη Φουμάκη και τη Γενιτσαρίδη έπαιξαν το ρόλο τους. Παρόλα αυτά οι πράσινες είχαν δύο αρχηγούς που υποστήριξαν αυτό το ρόλο στον απόλυτο βαθμό.
Εδώ και χρόνια η Πένυ Ρόγκα είναι ο πιο πιστός στρατιώτης του Παναθηναϊκού. Στρατιώτης, όμως, όχι για τα μετόπισθεν αλλά από αυτούς που στη «μάχη» παλεύουν πιο σκληρά από τον καθένα. Η Παπαφωτίου, από την άλλη, εδώ και χρόνια είναι ένα κομπιούτερ εντός αγωνιστικού χώρου και τα τρία χρόνια που βρίσκεται στα πράσινα έχει δώσει ακριβώς στην ομάδα ακριβώς την… τάξη που χρειαζόταν. Η μοίρα μπορεί να μην έπαιξε καλό παιχνίδι με τη Ρόγκα αλλά αυτό που κάνει τόσα χρόνια εντός των τεσσάρων γραμμών για τον Παναθηναϊκό θα το κάνει τώρα για τον εαυτό της και η αλήθεια είναι πως ξέρει να κερδίζει. Αγωνιστικά όσο έπαιξε ήταν και πάλι πολύτιμη. Η Μπελιά χρειάστηκε χρόνο για να προσαρμοστεί και σε εκείνο το διάστημα η Ρόγκα έδειξε ότι κάθε χρόνο είναι το ίδιο… φρέσκια και αποτελεσματική, ικανή να δώσει στην υποδοχή του Παναθηναϊκού την ηρεμία και τη σιγουριά που χρειάζεται.
Όταν αναγκάστηκε να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης έγινε μια πηγή έμπνευσης. Μια ομάδα πάντα έχει το κίνητρο της νίκης ωστόσο όταν η Ρόγκα, που περνούσε τη δική της δοκιμασία, έκανε τα πάντα στην άκρη για να βρεθεί στο γήπεδο, δίπλα στον αγαπημένο Παναθηναϊκό της, πλάι στις συναθλήτριές της, έδωσε στην ομάδα μια αόρατη ώθηση και μια τεράστια πίστη πως μπορεί να κατακτήσει αυτό το πρωτάθλημα ακόμα και όταν όλα έμοιαζαν χαμένα.
Η Παπαφωτίου, με τη σειρά της, ποτέ δε φίλησε το σήμα, ποτέ δεν δήλωσε ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του τριφυλλιού, ποτέ δεν βούτηξε στην εξέδρα για αποθέωση. Πάντα, όμως, έδινε την ψυχή της για τη νίκη, πάντα πίστευε στην ομάδα και πάντα τιμούσε τον κόπο και τον ιδρώτα της, των συμπαικτριών της αλλά και την παρουσία όλων όσων ήταν στο γήπεδο ή στήριζαν την ομάδα από μακριά. Το αγωνιστικό κομμάτι χωράει ελάχιστη ανάλυση καθώς μιλάμε για την καλύτερη πασαδόρο που έβγαλε αυτή η χώρα εδώ και πολλά χρόνια, που η ηρεμία της και η ευφυία της είναι το Α και το Ω για την ομάδα. Ώρες ώρες, όμως, αυτή η ευθύτητα και η στεγνή ειλικρίνεια της όταν πρέπει να μιλήσει στον κόσμο, στην κάμερα, στα αποδυτήρια θυμίζουν πολλά από τα χαρακτηριστικά της Ντουμιτρέσκου, μιας πραγματικής ηγέτιδας. Μιλάμε για άλλες εποχές και άλλα δεδομένα αλλά η προσωπικότητα είναι ένα στοιχείο με το οποίο κανείς γεννιέται και σίγουρα η Παπαφωτίου έχει προσωπικότητα που δεν βρίσκει κανείς κάθε μέρα.
Ο συνδυασμός Παπαφωτίου-Ρόγκα θα μπορούσε να παρομοιάζεται με φρένο και γκάζι, με μαστίγιο και καρότο. Η μία να… βάζει φωτιά στο γήπεδο και να το ξεσηκώνει και η άλλη να κρατάει το τιμόνι με ολύμπια ψυχραιμία και δίνοντας τη βεβαιότητα σε όλους ότι ξέρει τι κάνει. Η Ρόγκα έδινε εδώ και χρόνια αυτή τη φλόγα αλλά, όπως φάνηκε, από τον Παναθηναϊκό έλλειπε το αντίστοιχο ζευγάρι που θα λειτουργήσει ως αντίβαρο. Και αυτό το σετ ήταν που, με τη βοήθεια σπουδαίων συμπαικτριών, άλλαξε τη ροή των γεγονότων και μαζί τη μοίρα του Παναθηναϊκού.
