Δεν είναι σίγουρα μία απλή ομάδα που καλείσαι να υποστηρίξεις όταν πας στο γήπεδο 90 λεπτά. Δεν είναι σίγουρα διασκέδαση με τον παραδοσιακό της τρόπο. «ΠΑΟΚ γιατί μας βγάζεις την ψυχή» λέει το σύνθημα, όμως μέσα από τον μαζοχισμό της προσφοράς του συλλόγου στο κοινό της, έχει χτιστεί μία σχέση τόσο ισχυρή που τίποτα δεν μπορεί να την καταπολεμήσει.
«Ο κ. τάδε να πάει στο μαιευτήριο τάδε γιατί γεννάει η γυναίκα του» είχα ακούσει μία φορά στα μεγάφωνα της Τούμπας. Δεν θυμάμαι ούτε όνομα, ούτε μαιευτήριο. Απλά θυμάμαι πως μου είχε φανεί κάτι πολύ φυσιολογικό να είναι ένας άντρας στο γήπεδο την ώρα που η γυναίκα του γεννάει.
Προφανώς τότε την δεκαετία του 80΄δεν ήταν με ραντεβού οι γέννες ή γινόντουσαν κάπως διαφορετικά. Η ουσία είναι πως ο συγκεκριμένος οπαδός ζύγισε την κατάσταση και έκρινε πως δεν μπορεί να λείψει από το παιχνίδι.
Ο ΠΑΟΚ είναι προσφυγικό σωματείο και όλοι μας πάνω κάτω έχουμε προσφυγικές καταβολές. Εγώ από την πλευρά της μάνας μου, αν και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ήταν Μουτζαχεντίν της ιδέας. Ως γεννημένος στην Αθήνα, πρώτη επίσκεψή μου σε αγώνα του ΠΑΟΚ ήταν σε εκτός έδρας παιχνίδι. Στο Καραϊσκάκη μάλιστα, αλλά με αντίπαλο τον Εθνικό. Ήμουν δεν ήμουν τεσσάρων ετών. Τότε μωρό νύσταζα πριν ξεκινήσει η αναμέτρηση, όμως ο πατέρας μου προσπαθούσε να με πείσει πως αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι ιερό.
Η γαλούχηση ήταν μεγάλο πράγμα για όλους μας. Τότε γινόταν στόμα με στόμα. Όταν μετακόμισα από Αθήνα – Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά, ήμουν στα έξι μου. Όλοι οι μεγάλοι προσπαθούσαν να μου περάσουν μηνύματα. Η επίσκεψη στη Τούμπα εμπεριείχε μόνο δέος. Κανένα άλλο συναίσθημα. Γνώριζα πως ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να χάσει εκεί. Όλοι ήταν τελειωμένοι. Ειδικά ο Ολυμπιακός.
Γαλούχηση, παραστάσεις, παιδικές αναμνήσεις, παρέες – οικογένεια. Στον ΠΑΟΚ όλοι μας έχουμε χτίσει τους πιο ισχυρούς δεσμούς. Οι παρέες μας είναι δομημένες και δοκιμασμένες μέσα από αυτόν. Κουμπαριές, φιλίες, σχέσεις, γάμοι. Ο ΠΑΟΚ είναι το σπίτι σου.
Εκδρομές με τον ΠΑΟΚ, ίσως το μεγαλύτερο σχολείο που μπορείς να ζήσεις και εφόσον περάσεις τα μαθήματα, δεν έχει να φοβηθείς κάτι. Βέβαια είναι εξαιρετικά extreme sport αφού πολλοί χάθηκαν στη πορεία. Μπορώ να κάτσω να μετρήσω δεκάδες χαμένα παιδιά που τότε ήταν δίπλα μας. Δεν είναι μόνο το δυστύχημα των Τεμπών, είναι πολλά τα δράματα γύρω από τον ΠΑΟΚ.
Βλέπω διάφορους οπαδούς άλλων ομάδων να καυχιόνται για πράγματα που εμείς μεγαλώσαμε θεωρώντας τα αυτονόητα. Κανένας δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί μας.
Αραλίκι στην Ομόνοια, ΠΑΟΚτσήδες να εμφανίζονται απ όλα τα στενά, πορείες μέσα στην Αθήνα, τα σκαλοπάτια του ηλεκτρικού. Μάχες σώμα με σώμα, εμφανίσεις σε γήπεδα χωρίς την παρουσία αστυνομίας, χωρίς εισιτήρια. ΠΑΟΚ είσαι, η απόλυτη άγνοια κινδύνου. Πράγματα που άλλοι δεν θα μπορούσαν να φανταστούν καν. Θυμάμαι όταν ήμουν στην Αθήνα πως είχε ανεβάσει ένα πούλμαν ο Ολυμπιακός σε αγώνα κυπέλλου με τον Ηρακλή και είχαν βγει μία φωτογραφία κάτω από τον Λευκό Πύργο. Μεγάλη περηφάνια για κάτι που εμείς το κάναμε κάθε εβδομάδα. Μόνο τα Μάρμαρα του Παρθενώνα δεν φέραμε πίσω.
Εκεί χτίστηκαν οι πιο ισχυρές σχέσεις. Στο εχθρικό έδαφος. Μακριά από την βάση, μακριά από την εσωστρέφεια που πολλάκις έχει αποδειχτεί καταστροφική για τον σύλλογο.
Οι εποχές άλλαξαν. Πλέον υπάρχει μία μίξη ανθρώπων που έζησαν εκείνον τον ΠΑΟΚ και αυτόν της τελευταίας δεκαετίας. Τους καταλαβαίνεις ποιος ανήκει που από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις κρίσεις. Ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη να γυρίσει εκεί που ήταν. Τουλάχιστον σε επίπεδο νοοτροπίας και βέβαια άγνοιας κινδύνου.
Στα 89 χρόνια δεν πετύχαμε πολλά. Στο μεγάλο άθλημα έξι τίτλους. Δεν είναι σίγουρα πολλοί, αντιθέτως. Περισσότερο έχουμε να λέμε για όλα τα παραπάνω, το πώς περάσαμε μαζί με τον ΠΑΟΚ και όχι το πώς πανηγυρίσαμε. Κακά τα ψέματα, ήρθε η εποχή που πρέπει να αυξήσουμε τους τίτλους, που η ομάδα θα πρέπει να δημιουργεί λαό.
Το παράδοξο είναι πως στη πρόσφατη μέτρηση ο ΠΑΟΚ είναι ανεβασμένος σε πανελλαδικό επίπεδο. Μετράει βέβαια και η πτώση των υπολοίπων.
Πλέον είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να συσπειρωθούμε γύρω από τον σύλλογο και να αφήσουμε τα παραδοσιακά κουσούρια μας.
Ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή είναι μαζί με τον Ολυμπιακό η πιο πλούσια ομάδα. Και δεν αναφέρομαι στο κομμάτι των περιουσιακών στοιχείων που εκεί σίγουρα είμαστε οι πιο πλούσια ομάδα, αλλά σε επίπεδο της δυναμικής του μεγαλομετόχου Ιβάν Σαββίδη.
Ο ΠΑΟΚ επίσης, έχει τον πιο καθαρό οικονομικά ΑΣ, με τμήματα να πρωταγωνιστούν σε όλα τα αθλήματα και όχι επιλεκτικά όπως κάνουν οι υπόλοιποι.
Ο σύγχρονος ΠΑΟΚτσής πρέπει να κατανοήσει πως η μεγάλη ευκαιρία για τον σύλλογο είναι τώρα. Πως όσα λάθη κι αν έχουν γίνει, έρχεται η στιγμή που αυτά θα σταματήσουν.
Ο σύγχρονος ΠΑΟΚτσής πρέπει να κλείνει τα αυτιά του στην εσωστρέφεια, πρέπει να υπερασπίζεται τον σύλλογό του σε τρίτους. Το πόρισμα Κορέα είναι άλλη μία επιβεβαίωση πως μόνο διαπλεκόμενοι δεν είμαστε. Η υπόθεση των χρεών είναι άλλη μία επιβεβαίωση πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις όχι δεν ήθελαν απλά να απελευθερώσουν τον ΠΑΟΚ, αλλά του έβαζαν μονίμως αστεία εμπόδια.
Ο σύγχρονος ΠΑΟΚτσής πρέπει να κατανοήσει πως πλέον δεν αρκεί σε κανέναν μας η πρωτιά στο χωριό. Είναι η ευκαιρία για πρωτιά στη χώρα.
Το ΠΑΟΚ είσαι και όσα εκφράζει αυτό, θα πρέπει να γίνει σύμμαχος στην όποια προσπάθεια γίνεται και όχι σημαία ωχαδερφισμού που κατάντησε τα τελευταία χρόνια.
Ο Ιβάν Σαββίδης ως ηγέτης πρέπει να μειώσει τα λάθη του, τα ΜΜΕ πρέπει να σεβαστούν το μομέντουμ της εποχής και να συμβάλουν προς την σωστή κατεύθυνση, οι οπαδοί θα πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν πως ότι ακούνε δεξιά κι αριστερά δεν σημαίνει πως είναι αλήθεια.
Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στον σύλλογο που δημιούργησαν οι πρόγονοί μας για εμάς, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Αφού αναγνωρίζουμε όλοι πως τα όσα κατακτήσαμε είναι ελάχιστα, ας κάνουμε ότι μπορούμε για να τα αυξήσουμε. Και όχι ότι μπορούμε για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας κόντρα στις ανάγκες για τίτλους, διακρίσεις και ότι άλλο μπορεί να μεγαλώσει αυτό που αποτελεί σπίτι μας.
ΥΓ Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΟΚ σήμερα, δεν είναι τα λάθη του Σαββίδη, τα λάθη των διοικητικών, τα λάθη που γίνονται όντως και στοιχίζουν στην ομάδα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι πως ακόμη και πολλοί που λογίζονται δικοί του μιλάνε απαξιωτικά για αυτόν χωρίς να έχουν μέτρο.
Με βάση μία πόλη που οι άλλοι σε μισούν πραγματικά, δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα που να πέφτει κάτω. Και επιτέλους, θα πρέπει όσοι μιλάνε απαξιωτικά για τον ΠΑΟΚ να ελέγχονται. Ποιος είσαι, που ξέρεις ότι αυτό που λες είναι αλήθεια, ποιος σου δίνει το δικαίωμα να κρίνεις χωρίς να κρίνεσαι.
Θα πρέπει να υπάρξει ένα μέτρο γιατί η εποχή είναι πολύ ιδιαίτερη και οι ισορροπίες είναι τέτοιες που ανά πάσα στιγμή αντί να πάμε προς τον παράδεισο, μπορεί να βρεθούμε στη κόλαση.
