Εάν ο ένας παρ’ ελπίδα «δεν κάνει», θα σε οδηγήσει σε λάθος. Εάν οι δέκα λένε, ως συνήθως συμβαίνει, ο καθένας το δικό του, θα σε οδηγήσουν σε τρέλα. Εξαρτάται, τι θέλεις.
Να σφάλεις; ‘Η να ζαλιστείς, και να χαθεί ολωσδιόλου η μπάλα; Δεν ξέρω αν πρόκειται για το δαιδαλώδες (σαν παλαιού «σοβιετικού» τύπου) οργανόγραμμα, που κάνει τον ιδιοκτήτη να νιώθει ευνόητη οικειότητα με τις διαδικασίες μέσα σ’ αυτό. Διαχρονικά είναι πράγματι χώρος, ας το πούμε περιληπτικά «η Αριστερά», με (υπερ)ανεπτυγμένη αυτή την κουλτούρα επί των διαδικασιών.
Ξέρω, μονάχα, ένα πράγμα. Ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ για να διαγ(κ)ωνίζονται οι συνιστώσες, ποια θα κυριαρχήσει στη γραμμή που εν τέλει θα περάσει, και το αφεντικό θα υιοθετήσει. Ο ΠΑΟΚ δεν νοείται να γίνεται αντιληπτός, σαν προνομιακός χώρος για τη…ζύμωση των αντίρροπων ιδεών. Ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη, το απλούστατο. Να διακυβερνηθεί.
Ξέρω, επίσης, ακόμη ένα πράγμα. Ότι στον ΠΑΟΚ «λεφτά υπάρχουν». Διατίθενται και διανέμονται. Αφθονα. Και όχι ακριβώς, απ’ όσα φαίνονται, με αυστηρές ελεγκτικές δικλείδες. Το χρήμα, φύσει, αναδίδει οσμή. Η οσμή έλκει. Τίποτα παράξενο συνεπώς, με τον συνωστισμό για τα μερτικά. Ενας συνωστισμός δε, πέρα για πέρα ετερόκλητος. Εκ των πραγμάτων, δυσλειτουργικός.
Ενταγμένος σ’ ένα τέτοιο εσωτερικό οργανόγραμμα, μάλιστα κάπου προς χαμηλά στην απεικόνιση της ιεραρχίας, προπονητής για να το κοντρολάρει όλο αυτό, και να επιβληθεί, χρειάζεται να είναι…τουλάχιστον Αντσελότι. Διότι, επιπλέον του εσωτερικού, προσμετράται το δύσκολο εξωτερικό περιβάλλον-ΠΑΟΚ. Και Φερνάντο Σάντος, πάλι δεν θ’ αρκούσε.
Ο Πορτογάλος το κοντρόλαρε και επιβλήθηκε, έστω…με αίμα, στο εξωτερικό περιβάλλον διότι το εσωτερικό ήταν όλο κι όλο οι εξής δύο, Ζαγοράκης/Βρύζας, που τον πίστευαν για Θεό. Οπότε δεν εκπλήσσει ότι ο Τούντορ, περισσότερο απ’ το να σφάλλει, έχει ζαλιστεί. Ζαλισμένος, κήρυξε κατά καιρούς, σε διάφορα επιμέρους της άμεσης αρμοδιότητάς του, το τέλος της λογικής.
«Το έχασε», που λέμε. Στην αξιολόγηση της σημασίας διαδοχικών, από διοργάνωση σε διοργάνωση, αγώνων. Στην αξιολόγηση ποδοσφαιριστών, ανά θέσεις. Στην αξιολόγηση προτερημάτων και ελαττωμάτων, των δυνατών σημείων και των κενών, της ομάδας. Η μακρά διαδρομή, από το πρώτο επίσημο παιγνίδι το καλοκαίρι στο Ζάγκρεμπ ως το πιο νωπό με τον Ατρόμητο, ήταν σαν μια αέναη περιπλάνηση.
Όχι σαν μια πορεία με καθαρή στόχευση. Ο Τούντορ έχει υποστεί, ήδη, την εκδίκηση της λογικής. Δεν είναι Αντσελότι, και δεν φταίει γι’ αυτό. Δεν είναι, καν, Μάρκο Σίλβα. Στραματσόνι. Πόγετ. Ενώ ο ΠΑΟΚ, με γνώμονα την οικονομική δυνατότητα, το μπάτζετ κοινώς, δεν δικαιολογείται να μη έχει προπονητή (στη χειρότερη περίπτωση) ισοϋψή προς τον ανταγωνισμό.
Καλώς ή κακώς όμως, αυτός είναι εκεί τώρα. Αν ο Σαββίδης, αφού έκανε τη γύρα, καταληκτικά διάλεξε να συγκεντρωθεί στον Τούντορ, και να τον ακούσει για να μάθει δυο πράγματα που τα είχε απορίες, καλώς έπραξε. Το πολύ-πολύ, να οδηγηθεί σε λάθος. Γλιτώνει, ωστόσο, τη ζαλάδα. Ακόμη κι απ’ τον χειρότερο προπονητή, κάτι θα καταλάβεις.
Από την πολυφωνία και την πολυγλωσσία των καλύτερων executives, κατά πάσα πιθανότητα κάτι θα χάσεις.
