Οι ευθύνες είναι εμφανείς. Η πολιτική της ΠΑΕ, η λογική του πρωταθλητισμού, η αγκαλιά με το πέταλο, ο ενθουσιασμός του αεροδρομίου, η στελέχωση του επιτελείου, ο σχεδιασμός των προσθαφαιρέσεων στο δυναμικό. Τα επιμέρους ενός εκάστου, είναι πολλά. Τις λεπτομέρειες, τις γνωρίζουν οι εντός. Αλαφούζος, Σαραβάκος, Φύσσας, Βόκολος, Αναστασίου.
Η «δίκη» χρειάζεται, όχι για περαιτέρω ανθρωποφαγία. Μόνο για να βγει το ωφέλιμο πόρισμα, ώστε να εξασθενήσει η πιθανότητα να ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Είναι άλλο η εσωτερική διαδικασία, άλλο το λαϊκό δικαστήριο. Το λαϊκό δικαστήριο κατέληξε, ήδη, στο δικό του πόρισμα. Η βροχή έπεσε στα κεφάλια του Αλαφούζου και του Αναστασίου.
Η κοινή λογική δηλοί ότι η ευθύνη απλώνεται σ’ ολόκληρη την αλυσίδα. Αποκλείεται, οι βρεγμένοι να τα έκαναν όλα λάθος και οι ενδιάμεσοι όλα σωστά. Την ώρα της κρίσης ωστόσο, οι ενδιάμεσοι περίπου εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Κρύφτηκαν, σαν να βολεύτηκαν, πίσω από τον Αλαφούζο και τον Αναστασίου. Συμβαίνει να είναι, όλοι, φίλοι από χρόνια. Ακέραιοι. Ικανοί.
Φιλτάτη, όμως, είναι η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι, στη φουρτούνα, δεν επιτέλεσαν ο καθένας τον ρόλο του. Δεν εμφανίστηκε, στη δύσκολη στιγμή, εικόνα συσπείρωσης. Η εικόνα της μιας γροθιάς. Της μιας ομάδας. Μπορεί και να μη είναι. Γροθιά. Ομάδα. Δεν είμαι αρκετά κουτσομπόλης, για να μ’ ενδιαφέρει να τα μάθω. Τα μεταξύ τους.
Αξιολογείται το αποτέλεσμα. Όχι ένα αποτέλεσμα φυσιολογικής λειτουργίας. Το αποτέλεσμα έμειναν να το πληρώσουν, ο Αλαφούζος απ’ την τσέπη του κι ο Αναστασίου που έχασε τη δουλειά του. Συν, η επί πολλές εβδομάδες ψυχική φθορά. Ο Αναστασίου, και έτσι, πάλι είναι το λιγότερο. Επιστρέφει στην οικογένεια, ένας καλός τρόπος να φύγει το μυαλό του από δω και να βρει πάλι τον εαυτό του.
Θα ανατρέξει πίσω, στις σπουδές του, στον κύκλο του, στην αληθινή ζωή του. Σύντομα θα μάθουμε τα επόμενα καλά νέα του. Εδώ, μένει ο Παναθηναϊκός. Το μείζον. Με τον Αναστασίου όντως υπήρχε το πρωθύστερο, ότι προηγήθηκε ο προπονητής, μάλιστα σε μια δυνατή σχέση με τον ιδιοκτήτη, αν δεν απατώμαι προσφωνούσαν ο ένας τον άλλον «Γιάννη», και μετά προσλήφθηκαν οι διευθυντές.
Δεν ήταν, ο προπονητής, επιλογή τους. Όπως ο Τούντορ π.χ., του Αρνεσεν. Ο διάδοχος, θα είναι. Τουλάχιστον, εισήγησή τους. Και δεν έχουν το παραμικρό περιθώριο να κάνουν (άλλο) λάθος. Όχι γιατί, εάν κάνουν λάθος, οι επόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους θα είναι οι ίδιοι οι ενδιάμεσοι. Αλλά γιατί, τότε, ο επόμενος που θα πάει σπίτι του, πιθανότατα θα είναι ο Αλαφούζος.
Και μετά, αν ο καλός θεούλης δεν στείλει κάποιον Σαββίδη με τριφύλλι, ο Παναθηναϊκός θα μπει στον δρόμο του αδιανόητου. Υπάρχει, οπουδήποτε στο Πράσινο Φάσμα, ένας τέτοιος; Ποτέ δεν ξέρεις. Ιδίως για τους κορυφαίους συλλόγους, η γη είναι πιο μεγάλη απ’ ό,τι για τους μικρούς. Εάν κάπου υπάρχει πάντως, ένας Σαββίδης με τριφύλλι, παραείναι καλά κρυμμένος!
Εως ότου εμφανιστεί, ο Αλαφούζος (αν δεν είναι το ιδανικό, όμως) υπήρξε και παραμένει η μοναδική πιθανότητα του Παναθηναϊκού να μη περάσει ταλαιπωρία
ΑΕΚ, Λάρισας, ΟΦΗ, Αρη, Ηρακλή, ή μπάσκετ Πανιωνίου. Κι η ιστορία έχει διδάξει πως, εάν είναι το μοιραίο να γίνει, ουδείς παίρνει εξαίρεση λόγω προτέρου βίου στο αθλητικό γίγνεσθαι…
