Ήταν μια απόφαση ζωής, όχι μόνο καριέρας, αυτή που έπρεπε να πάρει. Έχοντας περάσει από ομάδες - κολοσσούς με ιδιοκτήτες δισεκατομμυριούχους, οι οποίοι έβλεπαν το ποδόσφαιρο σαν άλλη μια μπίζνα τους, είχε ανάγκη να επιστρέψει στις ρίζες του, για να ηρεμήσει, να βρει τη γαλήνη του. Να βρει και πάλι τον εαυτό του, να βρει τον Κάρλος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη φτωχογειτονιά Φουέρτε Απάτσε του Μπουένος Άιρες, κλωτσώντας μια μπάλα σε σοκάκια, όπου έβλεπε εμπόρους ναρκωτικών και χρήστες, εκεί όπου έβλεπε φτώχεια και ονειρευόταν να ξεφύγει. Και όταν τα κατάφερε και έφυγε και γνώρισε τη λάμψη, το χρήμα, την επιτυχία, όταν τα χρόνια πέρασε και ωρίμασε ήθελε να γυρίσει πίσω. Και η επιστροφή του Κάρλος Τέβες στην πατρίδα του, η επιστροφή του στην αγαπημένη του Μπόκα γιορτάστηκε με ένα πρωτάθλημα, το πρώτο μετά από τέσσερα χρόνια για την ομάδα που πάντα εκπροσωπούσε τους φτωχούς της πρωτεύουσας.
Ήταν η υπόσχεση που είχε δώσει στους 60.000 οπαδούς της Μπόκα, που ήταν στο «Μπομπονέρα», τους άλλους 10.000 που ήταν απέξω, τους εκατοντάδες άλλους που δεν μπόρεσαν να είναι εκεί στην επιστροφή του, μετά από έντεκα χρόνια. Εκείνη την ημέρα που έβαλε τα κλάματα βλέποντας τον κόσμο να παραληρεί για αυτόν, αυτόν τον κόσμο που περίμενε να ακούσει από αυτόν να προκαλεί και υπόσχεται να κάνει τον ταπεινωτικό πανηγυρισμό της... κότας σκοράροντας κατά της Ρίβερ Πλέιτ. «Γύρισα για να κερδίσω τη Ρίβερ Πλέιτ και να πάρω τίτλους. Οι οπαδοί χρειάζονται τίτλους και είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ξανά αυτήν τη δυναμική» θα πει, θα βάλει το δεξί χέρι του στο μέρος της καρδιάς και θα τους χαιρετήσει. Στη συνέχεια θα γονατίσει, θα σκύψει και φιλήσει το... ιερό χώμα του «Μπομπονέρα».
«Κάθε οπαδός που ήρθε στο γήπεδο είναι ξεχωριστός. Ήρθαν να δουν εμένα και άντεξαν το κρύο (σ.σ. η θερμοκρασία στο Μπουένος Άιρες ήταν στους 10 βαθμούς την ημέρα της παρουσίασής του). Εγώ θα προτιμούσα να μείνω στο σπίτι μου» θα πει με λόγια ευγνωμοσύνης για όλους αυτούς που τον αποκαλούν «ποδοσφαιριστή του λαού». Είχαν περάσει 3.860 ημέρες από το τελευταίο παιχνίδι του με τη Μπόκα. Ήταν 20 χρόνων όταν έφυγε και γύρισε στα 31 του. Επέστρεψε εκεί που ανήκει, επέστρεψε σε έναν κόσμο που γουστάρει να παίζει μπάλα όχι για τα λεφτά και τη δόξα, αλλά για τη φανέλα και την αγάπη για την ομάδα που υποστηρίζει μέχρι το μεδούλι.
