Όταν η Νάπολι κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα κάποιος διανοούμενος της πόλης είχε γράψει: «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: Ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία της πόλης που τήρησε τις υποσχέσεις του».
Απόψε η ΑΕΚ ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο της μεγάλης επιστροφής. Και η βροχή ήταν ότι έπρεπε για να δέσει με το όλο σκηνικό. Και να ξεπλύνει ότι είχε μείνει από αυτά που δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Το θρίλερ στο τέλος ήταν ο δύσκολος δρόμος για την λύτρωση. Ο τρόπος που η ΑΕΚ κατέκτησε και θα κατακτά τα πάντα. Και λίγο πιο άγρια όμορφο επειδή σκεφτόμαστε τους άλλους, όχι τους... Ούγγρους, που είχαν σηκωθεί μπροστά στην τηλεόραση και περίμεναν το θαύμα! Δεν τους ήρθε! Και δεύτερη φορά δεν έχει.
Η ΑΕΚ έφτασε εκεί που οι οπαδοί της την ονειρεύονταν αλλά είχαμε χρόνια να την δούμε. Από το 2015 που τελείωσε η υποσημείωση της ιστορίας και άρχισε η πραγματική επιστροφή το… ταμπλό έγραψε Κύπελλο, ομίλους Europa, Πρωτάθλημα και πριν λίγο ομίλους Champions League. Και παρότι δεν είμαι… διανοούμενος μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης κράτησε τις υποσχέσεις του. Και το εντυπωσιακό είναι ότι ο Μελισσανίδης δεν είχε υποσχεθεί τόσο γρήγορα όλα αυτά.
Θυμίζω την πρώτη δημόσια τοποθέτηση - δέσμευση εκείνο το υπέροχο μεσημέρι στο Τατόι:
«Ο πρώτος στόχος μας είναι να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί μια ομάδα από το μηδέν και σε στέρεες βάσεις. Μας δίνει την ευκαιρία να κτίσουμε τα πάντα με τρόπο ιδανικό. Είτε μιλάμε για το βάρος σε ακαδημίες με την ΑΕΚ να στηρίζεται στα δικά της παιδιά. Είτε μιλάμε για μια ΑΕΚ δυνατή παντού, αυτοδύναμη, που να μην βασίζεται πουθενά, παρά μόνο στον κόσμο της.
Η ΑΕΚ είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Αντιθέτως είναι δίπλα μας και μας καθοδηγούν. Γι’ αυτό και είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε. Ο δεύτερος στόχος μας είναι το γήπεδο στην Νέα Φιλαδέλφεια. Να κτίσουμε το σπίτι μας ξανά εκεί που μεγάλωσαν γενιές και γενιές ΑΕΚτζήδων. Για να φτιάξουμε νέες γενιές. Και θα είναι ένα παλάτι. Για την ιστορία και τον πολιτισμό.
Και το πρώτο που θα γίνει θα είναι μουσείο και για την ΑΕΚ αλλά και για την προσφυγιά. Γι’ αυτούς τους δυο στόχους, μπαίνω εγγυητής και μπροστάρης. Αλλά δεν είμαι μόνος. Η ΑΕΚ άλλωστε ανήκει σ" όλους. Και αλίμονο σ" εκείνον που πίστεψε πως η ΑΕΚ του ανήκει. Έχουμε ανάγκη την ενότητα».
Αυτές ήταν οι… προγραμματικές δηλώσεις. Δεν κράτησε απλά τις υποσχέσεις. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Έκανε και πράγματα που δεν… λέγονται αλλά γίνονται. Αυτή την πενταετία της συνεχής ανόδου η ΑΕΚ της φάπας πέθανε και θάφτηκε οριστικά.
Μαζί με τα όνειρα αυτών που περίμεναν την αποτυχία και του Μελισσανίδη όχι μόνο για να μείνει η ΑΕΚ ο παντοτινός βολικός κομπάρσος και να μην ξαναγίνει διεκδικήτρια σε σοβαρό επίπεδο αλλά και για να δικαιολογηθεί η παταγώδης αποτυχία κάποιων άλλων που έφτασαν την μεγάλη ΑΕΚ τόσο χαμηλά που ούτε ο χειρότερος εχθρός της δε φαντάζονταν. Με κυριότερο την διάλυση του συστήματος που 20 χρόνια διόριζε τον ίδιο πρωταθλητή που φέτος θα παίζει… Πέμπτη. Και αυτά χωρίς να φτιάξει… κίτρινη παράγκα, το μόνιμο άλλοθι αυτών που δεν ήθελαν να συγκρουστούν για το… χόμπι τους.
Η ΑΕΚ δεν είναι χόμπι. Είναι ΕΘΝΟΣ. Και η ηγεσία της είναι τεράστια ευθύνη που αν είσαι ηγέτης πραγματικός δεν σε αφήνει να κοιμηθείς βράδια ολόκληρα. Σε αυτά τα άγρυπνα βράδια που κάνουν την μεγαλύτερη διαφορά είναι αφιερωμένη η αποψινή βραδιά. Που η ΑΕΚ επέστρεψε στην ελίτ της Ευρώπης. Όχι διορισμένη. Από τον πιο δύσκολο δρόμο. Σαν τον αποψινό.
Που όμως πάντα είναι ο σωστός για αυτόν τον τεράστιο αθλητικό οργανισμό που γεννήθηκε για να παρηγορήσει ανθρώπους που έχασαν τα πάντα εκτός από την περηφάνια τους και από τότε και εις τους αιώνες των αιώνων λέει την ιστορία τους
