Ήταν ένα κλασικό Κυριακάτικο πρωινό Σεπτεμβρίου, από αυτά που βλέπεις το καλοκαίρι να δίνει την μάχη να… κρατηθεί. Έχει όμως ήδη φύγει. Είχαμε κατέβει Γλυφάδα, το παιδί ήταν δυόμιση μηνών και είχε αρχίσει να βγαίνει πιο συχνά, είχαμε πάει πρώτη φορά εκεί στην μαρίνα που αράζουν οι βάρκες των τελευταίων ρομαντικών ψαράδων της Γλυφάδας. Κόντρα σε όλα επιμένουν. Σαν να τιμάνε τις παλιές καλές μέρες. Κι ας ξέρουν πως δεν θα ξαναρθούν.
Εμείς ήμασταν τυχεροί. Ξέραμε ότι θα ξανάρθουν. Την θυμάμαι απ’ έξω εκείνη την ημέρα. Σπίτι την οικογένεια μετά το φαγητό στην Γλυφάδα και μετά χωρίς ανάσα Αττική οδό, έξοδο 6 και Λεωφόρο Χασιάς. Εκεί ήρθε το πρώτο σοκ. Με το κιτρινόμαυρο ποτάμι. Μεγαλύτερο σοκ θα έπαθαν όσοι ανέβαιναν για… παϊδάκια. Λίγο δύσκολο αν δεν ήσουν ΑΕΚ να ήξερες ότι είχε πρεμιέρα ο έκτος όμιλος κι ο Μανδραϊκός ήταν γηπεδούχος στην πρεμιέρα στην Φυλή. Με αντίπαλο την… ΑΕΚ.
Όλα σαν ψέματα έμοιαζαν εκείνη την μέρα. Με μεγαλύτερο βέβαια το ότι η μεγάλη ΑΕΚ είχε βρεθεί εκεί. Όμως τίποτα δεν θύμιζε κηδεία… Εκείνος ο ενθουσιασμός, η δίψα να δεις την ΑΕΚ εκεί που ούτε ο χειρότερος εχθρός δεν θα το ευχόταν, ήταν κάτι το εκπληκτικό.
Με πόσους αγκαλιαστήκαμε εκείνη την ημέρα. Σαν να είχαμε πάει να δούμε τον πιο αγαπημένο μας φίλο που είχαμε φοβηθεί ότι τον χάσαμε όμως το θαύμα είχε γίνει και έζησε. Κι ακόμη κι αν άρχισε να περπατάει σαν μωρό ξεκινώντας από την αρχή ήξερες, το καταλάβαινες ότι θα γινόταν πάλι όπως πριν και καλύτερος. Θα περπάταγε κανονικά, μετά θα άρχιζε πάλι τις βόλτες, μετά πάλι όλοι μαζί στις γιορτές.
Η νίκη δεν είχε καμία σημασία. Η παρουσία είχε. Η πίστη. Η γιορτή εκεί που θα έπρεπε να βασιλεύει η θλίψη. Σήμερα από το πρωί σκέφτομαι εκείνη την ημέρα. Και στο μυαλό μου έρχονται οι φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, που έφυγαν από τότε. Πόσο θα ήθελα να ήταν το βράδυ μαζί μας. Με τους τυχερούς που θα ζήσουν την βραδιά που στο τέλος της όλα θα είναι πια όπως πριν και καλύτερα. Κύπελλο, όμιλοι Europa League, πρωτάθλημα, όμιλοι Champions League.
Δεν πήγαμε Γλυφάδα σήμερα το πρωί, αλλά και το βράδυ δεν θα πάμε στην Φυλή. Στο ΟΑΚΑ θα είμαστε. Πόσο μεγάλη τύχη να μπορείς να είσαι σήμερα στο ΟΑΚΑ. Σε μια βραδιά ορόσημο που είμαι σίγουρος που θα περάσει κάποια στιγμή όλη η ΑΕΚτζήδικη ζωή μας μπροστά από τα μάτια μας. Με αυτή την ομάδα που τον Μάιο του 13 ξεκίνησε με δύο παίκτες. Τον Τσιμάγκα και τον Ανάκογλου.
Να είναι καλά τα παιδιά. Όλα όσα πέρασαν από τότε. Όλοι οι προπονητές. Οι τεχνικοί διευθυντές. Όλοι όσοι έδωσαν έστω κάτι μικρό. Και βέβαια όλοι όσοι είναι σήμερα και θα μας δώσουν αυτή την χαρά. Και πιο πολύ αυτοί που ήταν από την πρώτη μέρα, είναι σήμερα και θα είναι. Σε αυτό το υπέροχο παραμύθι που συνεχίζεται. Έζησε όταν οι πιο πολλοί νόμιζαν ότι είχε φύγει. Και είναι εδώ.
Το ΟΑΚΑ μας περιμένει. Δεν θα μπλοκάρει η Λεωφόρος Φυλής σήμερα. Θα μπλοκάρουν άλλοι δρόμοι. Το ποτάμι όμως πάλι θα είναι κίτρινο. Είναι πρωί. Αλλά ευτυχώς ξέρουμε ότι οι ώρες θα περάσουν. Όσοι έχουν αργήσει είναι τυχεροί. Προλαβαίνετε. Ραντεβού εκεί. Στο ναό. Γιατί ένας είναι ο ΝΑΟΣ, και έρχεται κι αυτός, αλλά όπου παίζει η ΑΕΚ ναός είναι…
