Άντε πάλι αυτή η… άτιμη η τύχη! «Τυχερός», λέει ο ΠΑΟΚ, «στο Ντα Λουζ». Και νομίζεις ότι θα διαβάσεις ένα παιχνίδι στο οποίο οι επιθετικοί της Μπενφίκα είτε έχαναν το ένα τετ α τετ μετά το άλλο, είτε σημάδεψαν 3-4 φορά τα δοκάρια της εστίας του «Δικέφαλου».
Διαβάζεις τα στατιστικά του αγώνα και αντιλαμβάνεσαι, βέβαια, για πολλοστή φορά ότι παρότι έχουμε φτάσει το 2018, παρότι ακόμη και οι μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη κατανοούν ότι πρέπει να ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια για να ξεκινούν το χτίσιμο ανταγωνιστικών συνόλων από τα γκολπόστ τους, στην Ελλάδα εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την απόδοση ενός τερματοφύλακα ως… παράγοντα τύχης στην εξέλιξη ενός αγώνα.
Όχι, κύριοι. Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν τυχερός στη Λισαβόνα. Χειρότερος από την Μπενφίκα, φυσικά και ήταν. Χωρίς καθαρό μυαλό επίσης. Ευτύχησε, όμως, να έχει σε σπουδαία μέρα έναν από τους – ούτως ή άλλως – πολυτιμότερους παίκτες του στην εποχή Λουτσέσκου: Τον Αλέξανδρο Πασχαλάκη!
Τι άλλο πρέπει να κάνει αυτό το παλικάρι, δηλαδή, για να αντιληφθούν άπαντες ότι δικαιούται να συμπεριλαμβάνεται – και να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος - στους βασικούς πρωταγωνιστές της εκτόξευσης του «Δικέφαλου» εντός και εκτός συνόρων;
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι Ισπανός, Βέλγος, Ολλανδός, Ιταλός, Αργεντίνος, Βραζιλιάνος, αντιλαμβάνομαι επίσης ότι ο ΠΑΟΚ τον απέκτησε σχεδόν τσάμπα, χωρίς να δαπανήσει κάποια εκατομμύρια ευρώ, ωστόσο η περίπτωση του θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για κάθε νέο σε ηλικία τερματοφύλακα που επιδιώκει να δει μια μέρα τα δικά του γάντια να κατακτούν τον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Το ταλέντο δεν αρκεί για να μιμηθεί κανείς το… θαύμα που ζουν οι φίλοι του ΠΑΟΚ τον τελευταίο χρόνο με τον 29χρονο τερματοφύλακά τους. Επαναλαμβάνω, τον 29χρονο τερματοφύλακα τους!
Η διαδρομή του Αλέξανδρου Πασχαλάκη από τα γήπεδα της Τερψιθέας και της Ηλιούπολης, μέχρι τα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ, θα πρέπει να διδάσκεται ως μάθημα σε κάθε ποδοσφαιρική ακαδημία και να φέρει τον τίτλο «Να μην τα παρατάς ποτέ!»…
Δεν αρκεί το ταλέντο για να επιβιώσεις στα… αζήτητα του ελληνικού ποδοσφαίρου επί σειρά ετών, να ακούς ειδικούς και μη να σου λένε «παιδί μου δεν αξίζεις», κι εσύ να μην τα παρατάς, να προσπαθείς, να παλεύεις με τον εαυτό σου στο γήπεδο, να πέφτεις εκατοντάδες φορές και να βρίσκεις τη δύναμη να σταθείς στα πόδια σου. Χρειάζεται άντερα και… καρύδια για να αντέξεις την αμφισβήτηση. Χρειάζεται περίσσιο πείσμα και δύναμη για να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να προχωρήσεις σε μια σοβαρή αυτοκριτική σου. Γιατί δεν είναι δυνατόν να φταίνε μόνο οι άλλοι. Κάπου θα φταις κι εσύ…
Ο Πασχαλάκης, ουσιαστικά, δεν υπήρχε στον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας μέχρι τα 26 του χρόνια. Πάντα άκουγε ότι είναι καλός… αλλά όχι αρκετά καλός! Ταξίδεψε στο εξωτερικό να βρει την Ιθάκη του, πέρασε από τις ακαδημίες ΑΕΚ και Ολυμπιακού και τελικά χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τα 26 του για να φωνάξει «είμαι κι εγώ εδώ» φτάνοντας μέχρι την Κομοτηνή!
Κι όμως, δεν τα παράτησε. Έσκυψε το κεφάλι και δούλευε. Κάθε μέρα δούλευε περισσότερο από την προηγούμενη. Κι όταν βρήκε προπονητές να τον πιστέψουν πραγματικά (αρχικά τον Γιάννη Πετράκη στα Γιάννινα και εν συνεχεία τον Ραζβάν Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ – μαζί φυσικά με τους προπονητές τερματοφυλάκων στις δύο ομάδες) ήταν έτοιμος να εκτοξευτεί. Και σωματικά, μα κυρίως πνευματικά!
Βλέποντας καθημερινά, ταλαντούχα παιδιά να… πετάνε στα σκουπίδια το ταλέντο τους, είτε επειδή καβαλούν από νωρίς καλάμι, είτε επειδή δεν είναι διατεθειμένα να στρώσουν τα οπίσθια τους κάτω και να δουλέψουν, είτε επειδή παρασύρονται σε δρόμους οπαδισμού και εύκολης… αναρρίχησης στα στρώματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, παραδείγματα όπως αυτά του Πασχαλάκη, θα πρέπει να αναδεικνύονται απ’ όλους μας ως πρότυπα.
Προσωπικά, δεν σας κρύβω ότι χαίρομαι κάθε του συγκλονιστική εμφάνιση, λίγο περισσότερο μεγαλωμένος σε… οικογένεια με αδυναμία στους τερματοφύλακες. Γιατί, ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη θέση χρειάζεται μυαλό, πειθαρχία και πάνω απ’ όλα… καρύδια για να καταφέρεις αρχικά να επιβιώσεις στον ανταγωνισμό, εν συνεχεία να μάθεις να σηκώνεις στους ώμους σου το βάρος των ευθυνών και στο τέλος – αν τα καταφέρεις – να καταξιωθείς.
Υ.Γ. Θα με ρωτήσετε, βέβαια, «είναι δυνατόν αυτός ο τερματοφύλακας να μην έχει θέση στο ρόστερ της εθνικής μας ομάδας;»…
Η απάντησή μου είναι «φυσικά και δεν είναι δυνατόν». Οφείλω, όμως, να δώσω ένα ελαφρυντικό στον Σκίμπε, καθώς έχει αναλάβει τα ηνία της εθνικής μας ομάδας, σε μια εποχή που η βιομηχανία παραγωγής Ελλήνων τερματοφυλάκων μοιάζει να ζει τις καλύτερες μέρες της.
Υπάρχει ο Πασχαλάκης, υπάρχει ο Μπάρκας, υπάρχει ο Καρνέζης (μην τον υποτιμούμε, καθώς είναι ο Έλληνας τερματοφύλακας που αγωνίζεται τα τελευταία χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο, είτε αυτό λέγεται Καμπιονάτο, είτε Πρέμιερ Λιγκ), υπάρχει ο Γιαννιώτης (τον οποίο πιστεύω πολύ, αλλά πρέπει να δούμε πως θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ομάδας όπως ο Ολυμπιακός). Αν εξασφαλίσουμε ποδοσφαιρική εθνική υπηκοότητα και στον Οδυσσέα Βλαχοδήμο, αντιλαμβάνεστε ότι η επιλογή της τριάδας των «εθνικών» μας πορτιέρο, μόνο εύκολη δεν είναι για τον εκάστοτε ομοσπονδιακό τεχνικό.
Προσωπικά, πάντως, θεωρώ ότι δεν νοείται αυτή τη στιγμή να μην βρίσκονται Πασχαλάκης και Μπάρκας σε κάθε κλήση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Είναι έστω και μισό βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια…
