Η συντριβή στο Μόναχο ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο για πολλοστή φορά πως ο κύκλος του Αρσέν Βενγκέρ στην Άρσεναλ έχει κλείσει. Κάτι που υφίσταται την τελευταία επταετία, αλλά που ο ξεροκέφαλος Αλσατός δεν έχει παραδεχθεί. Είναι καλύτερα να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά. Να καταλαβαίνεις πότε θα πρέπει να αποσυρθείς, έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία το έργο σου. Είναι μία από τις μεγαλύτερες αρετές στο ποδόσφαιρο. Και αυτή ο Βενγκέρ έδειξε πως δεν την είχε.
Ναι, η Άρσεναλ έπαιξε διαστημικό ποδόσφαιρο επί Βενγκέρ. Για πολλά χρόνια τη ζήλευες να την βλέπεις να αναπτύσσεται πάνω στο χορτάρι. Ο Βενγκέρ ήταν εκείνος που την αναζωογόνησε από εκείνο το boring boring football κάνοντας την να πετάει φωτιές στον αγωνιστικό χώρο, μετατρέποντας το ποδόσφαιρο σε τριγωνομετρία.
Ο χαμένος τελικός του Παρισιού το 2006 αποτέλεσε ορόσημο. Ήταν το τέλος μίας δεύτερης εξαιρετικά σμιλευμένης φουρνιάς, στην οποία ο Βενγκέρ έδωσε πνοή και εξέλιξε ακόμα περισσότερο σε σχέση με την πρώτη, επίσης επιτυχημένη. Ο Αλσατός ξεκίνησε από το μηδέν μία τρίτη προσπάθεια, ακούραστος και αχόρταγος όπως πάντα. Φαινομενικά όμως, γιατί στην πραγματικότητα μέσα του, αλλά και μέσα στον σύλλογο, το βάρος είχε ήδη μετατοπιστεί αλλού.
Ήταν η χρονιά που η Άρσεναλ θα μετακόμιζε μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα στο Βόρειο Λονδίνο, σε ένα υπερσύγχρονο γήπεδο, εμπνευσμένο από την κοφτερή σκέψη του Βενγκέρ, ο οποίος στα οικονομικά ήταν άσος. Τα έσοδα της Άρσεναλ στο Emirates θα εκτοξευόντουσαν και το μπάτζετ θα γιγάντωνε. Ένα πρότζεκτ που είχε σχεδιαστεί με μαθηματική ακρίβεια από τον Βενγκέρ και θα μετέτρεπε την Άρσεναλ στην πορεία των ετών σε ένα κορυφαίο brand name, ικανό να ανταγωνιστεί τους πάντες στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου.
Η Άρσεναλ μετατράπηκε αυτομάτως σε μία καλοστημένη εταιρία που οι αριθμοί και τα λογιστικά μπήκαν σε πρώτη μοίρα, αφήνοντας το ρόστερ και την αγωνιστική ποιότητα σε δεύτερη. Η διοίκηση των Αμερικανών golden boys έβλεπε το επιχειρηματικό αυτό μοντέλο σε στέρεες βάσεις να παίρνει σάρκα και οστά, έχοντας τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Ο Αρσέν Βενγκέρ, οικονομολόγος γαρ, ήταν αυτό που λένε στο Νησί the right man for the job.
Με τον πήχη να κατεβαίνει αγωνιστικά και την Άρσεναλ να… πουλάει ως επιτυχία την τέταρτη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ και τη μόνιμη έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ, άρχιζε να γράφεται ο επίλογος στο κεφάλαιο του Αρσέν Βενγκέρ στον σύλλογο. Το 2010 πια, μια τετραετία μετά, όταν και η τρίτη ομάδα που προσπάθησε να φιλοτεχνήσει ο Αλσατός στο Βόρειο Λονδίνο απέτυχε, αρκετοί άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι ένας κύκλος είχε πια κλείσει. Μόνο που ο πραγματικός πρωταγωνιστής, τυφλωμένος και από την ξεροκεφαλιά που τον διακρίνει, αρνούταν πεισματικά να το αποδεχτεί.
Επτά χρόνια αργότερα, φτάνοντας στο σήμερα, η φιλοσοφία παραμένει η ίδια. Η Άρσεναλ με τον Αρσέν Βενγκέρ και τη διοίκηση των Αμερικανών επενδυτών έχει εξελιχθεί πλέον σε μία επιτυχημένη εταιρία, χάνοντας οτιδήποτε θύμιζε ποδοσφαιρική ομάδα. Τα ηχηρά νούμερα εσόδων, οι ανοδικοί δείκτες των μετοχών στο City του Λονδίνου και τα προκλητικά μπόνους των golden boys που τη διοικούν έχουν ξεθωριάσει οτιδήποτε σήμαινε ποδοσφαιρική ομάδα.
Σίγουρα, οι επιτυχίες δεν παίζουν μοναδικό ρόλο, αλλά από την Άρσεναλ χάθηκε πια και το τελευταίο σημάδι που την χαρακτήριζε. Η λαβή του Βενγκέρ, με γερασμένες πλέον ιδέες, έγινε παντελώς εύθραυστη και το όμορφο ποδόσφαιρο που κάποτε αποτελούσε σήμα κατατεθέν της, πλέον αγνοείται.
Το καλοκαίρι το συμβόλαιο του Βενγκέρ στην Άρσεναλ εκπνέει. Είναι πλέον αργά, καθώς η ζημιά έχει γίνει, αλλά τουλάχιστον ας μην γίνει περισσότερο επώδυνο. Η πρόταση της διοίκησης για διετή επέκταση του συμβολαίου του υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στο τραπέζι. Άλλωστε ο Βενγκέρ ποτέ δεν υπήρχε περίπτωση να απολυθεί καθώς ανέκαθεν γνώριζε πως εκείνος ήταν που θα έκρινε πότε θα ερχόταν η στιγμή για να αποχωρήσει.
Μάλλον και ο ίδιος πλέον, βλέποντας ότι έχει χάσει την πλοκή, να αντιλαμβάνεται ότι έφτασε στο σημείο μη επιστροφής. Είναι άσχημο που ο άνθρωπος στον οποίο η Άρσεναλ οφείλει την ανανέωσή της να φαίνεται ανήμπορος στην πλάγια γραμμή, χαμένος στον κυκεώνα των σκέψεών του. Αλλά αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που πρέπει και ο ίδιος να αποδεχτεί. Όλα τα όμορφα κάποια στιγμή τελειώνουν και ο Βενγκέρ το πήγε μέχρι τα όριά του...
