Ο αποκλεισμός από το Euro 2016 σε μια προκριματική φάση που θεωρητικά ερμηνεύονταν ως η ευκολότερη ever, ξανάβγαλε από τα αθλητικά Media το πιο αποκρουστικό και απόλυτο μελάνι τους…
Ισως όχι άδικα θα πει κανείς… Το να αποτυγχάνεις δυο φορές από τους ερασιτέχνες των Φερόε, να χάνεις όλα τα παιχνίδια που δίνεις στην έδρα σου απέναντι σε ομάδες που μόλις μερικά χρόνια νωρίτερα θα έμοιαζαν ως οι «ιδανικοί» αντίπαλοι, είναι κάτι που δύσκολα χωνεύεται. Κι όταν προ μερικών μηνών, αυτή – περίπου – η εθνική έχασε μια μοναδική ευκαιρία για μια θριαμβευτική πρόκριση στην οκτάδα… Συνήθως, όταν κλείνει ένας κύκλος κλείνει κατά τρόπο απογοητευτικό. Ακόμη και οι εν δυνάμει παγκόσμιες πρωταθλήτριες δύσκολα επαναλαμβάνουν τις επιτυχίες τους επί μακρόν.
Η Εθνική διατηρήθηκε σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο για μια δεκαετία, επειδή οργανωτικά δόθηκε η δυνατότητα στον Ρεχάγκελ να επιβάλει τους δικούς του κανόνες, να διώξει όλους όσοι έβαζαν το δικό τους εγωισμό πάνω από την ομάδα και εμπέδωσε εμπιστοσύνη σε εμβληματικούς ποδοσφαιριστές που έτυχε να συνυπάρξουν εκείνη την εποχή. Το πραγματικό έργο του φάνηκε όχι τόσο στην μυθική και εκτός κάθε λογικής κατάκτηση του 2004 αλλά σ’ αυτήν την ομάδα που κληροδότησε στον Σάντος. Ο οποίος συνέχισε περίπου στην ίδια λογική προσαρμόζοντας τις απαιτήσεις στο δυναμικό που είχε στα χέρια του.
Η πορεία του Μουντιάλ της Βραζιλίας ήταν το κύκνειο άσμα αυτής της ομάδας. Ηταν το κλείσιμο ενός κύκλου και της πορείας παικτών οι οποίοι έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν και μένοντας μόνοι πια χωρίς στήριξη ούτε από τον έμπειρο Σάντος, ούτε από τη διοίκηση της ΕΠΟ που έμοιαζε τρωτή, αδύναμη και περιχαρακωμένη στα δικά της εσωτερικά προβλήματα και αμαρτήματα.
Το να αναζητούμε απαντήσεις για την εικόνα που παρουσίαζε η ομάδα στα παιχνίδια της προκριματικής φάσης που έδωσε ενώ προωθήθηκαν σ’ αυτήν τα καλύτερα διαθέσιμα ταλέντα, όπως ο Καρέλης, ο Σάμαρης και η αμυντική τριάδα Τοροσίδη, Παπασταθόπουλου, Μανωλά που πριν από ένα χρόνο κοστολογείτο μερικές δεκάδες εκατομμυρίων, είναι δύσκολο. Τόσο δύσκολο όσο το να δώσεις ένα χαρτί σε οποιονδήποτε προπονητή εξέδρας ζητώντας του να γράψει την καταλληλότερη για εκείνον ενδεκάδα ή δεκαοκτάδα. Είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειονότητα διεθνών θα ήταν γραμμένοι στο χαρτί με εκείνους που διασύρθηκαν στην προκριματική φάση.
Η εθνική ακόμη και στη χρυσή δεκαετία της ποτέ δεν έπαιξε ελκυστικό ποδόσφαιρο, έμαθε να αμύνεται και να παίρνει πάντα τα αποτελέσματα προκαλώντας μέχρι και την αντιπάθεια των ξένων αντιπάλων της. Κι αυτό ακόμη όμως ήταν μια ψευδαίσθηση… Στα περισσότερα από τα κρίσιμα παιχνίδια που κέρδισε ήταν καλύτερη από τον αντίπαλό της. Απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Νιγηρία το 2010, ακόμη και στην ήττα από την Κόστα Ρίκα πέρσι το καλοκαίρι, ή στα μπαράζ με τη Ρουμανία για την πρόκριση στη Βραζιλία.
Η επανεκκίνηση του ελληνικού ποδοσφαίρου απαιτεί ριζική αναδιάρθρωση σε επίπεδο Ομοσπονδίας. Είναι άγνωστο γιατί ξεχαρβαλώθηκαν όλες οι δομές που είχαν χτιστεί επί Ρεχάγκελ και Σάντος για την ανίχνευση και αξιοποίηση ταλέντων από τις μικρές ηλικίες. Το σίγουρο είναι ότι η παρούσα διοίκηση της ΕΠΟ ούτε μπορεί λόγω ανικανότητας να κάνει και πιθανότατα δεν το θέλει. Το πόσο πίσω γυρίσαμε με τις εμφανίσεις της εθνικής μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας, συνήθως το δείχνει ο χρόνος.
Κι όπως ο πάτος έχει χειρότερο την άβυσσο, το εφιαλτικότερο σενάριο για την εθνική ομάδα που στάθηκε υψηλότερα από κάθε προσδοκία για μια δεκαετία είναι να επιστρέψει σ’ αυτό το επίπεδο μετά από τόσα χρόνια όσα θα χρειαστούν για να θεωρηθούν οι νωπές μνήμες του 2004, ρετρό ιστορίες…
