Το περσινό καλοκαίρι ήταν μαγικό για την Παρί. Αφήνοντας στην άκρη την αποτυχία στο Champions League, οι Γάλλοι δημιούργησαν μία ομάδα γεμάτη αστέρια και είχαν ίσως το πιο εντυπωσιακό και ποιοτικό ρόστερ στην Ευρώπη. Λιονέλ Μέσι, Σέρχιο Ράμος, Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα, Αχράφ Χακίμι, Νούνο Μέντες και Τζορτζίνο Βαινάλντουμ (που τελικά δεν «έπιασε» ποτέ) φόρεσαν τα μπλε και οι Άραβες «φώναξαν» πως θέλουν να τα πάρουν όλα με εμφατικό τρόπο.
Η πορεία της σεζόν, βέβαια, τους διέψευσε: Η Παρί δεν δικαίωσε τις προσδοκίες και η αλήθεια είναι ότι δεν έπαιξε σχεδόν ποτέ με βάση τις δυνατότητες και τα ονόματα του ρόστερ της. Το «all in» ανέβασε σίγουρα τις μετοχές των Γάλλων στο φίλαθλο κοινό (μαζί με τα έσοδα και την δημοτικότητα), αλλά στο γήπεδο υπήρξε ξανά «τοίχος» στη μάχη για το επόμενο βήμα.
Η ανάγκη για ενίσχυση/αλλαγές ήταν πασιφανής, όμως όχι και προτεραιότητα. Το σίριαλ με τον Κιλιάν Μπαπέ επισκίασε για αρκετό διάστημα οτιδήποτε «ζούσε» στον... πλανήτη της Παρί και ο μεταγραφικός σχεδιασμός έμεινε, αναγκαστικά, λίγο πιο πίσω. Μέσα σε όλο αυτό, όμως, υπήρξε και ένα πραγματικά καλό νέο για τους Γάλλους: Ο Λουίς Κάμπος ανέλαβε την θέση του Strategic - Football Advisor.
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Πορτογάλος ήταν ο άνθρωπος πίσω από την εκπληκτική Μονακό που είδαμε πριν κάποια χρόνια: Αυτός έδωσε την κατεύθυνση για την σκέψη του club, αυτός ήταν ο άνθρωπος πίσω από μεγάλες προσθήκες/πωλήσεις και, στη συνέχεια, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην άνοδο της Λιλ, στην οποία είχε την θέση του sporting director από το 2017 μέχρι το 2020.
Διοίκηση, Κάμπος και Γκαλτιέ, που πήρε την θέση του Ποτσετίνο στον πάγκο συμφώνησαν για αλλαγές. Οικονομικό θέμα (προφανώς) δεν υπάρχει, παίκτες κλάσης υπάρχουν ήδη (πολλοί). Τι λείπει;
Η απάντηση, με βάση όσα βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες, βρίσκεται στο ίδιο το ποδόσφαιρο.
Ας το δούμε όμως αναλυτικά: Η τριάδα των Μέσι, Μπαπέ και Νειμάρ (δεν χωρά αμφιβολία πως) είναι η καλύτερη στον κόσμο. Σε όλα τα επίπεδα. Χαμηλώνοντας (ελάχιστα) τον πήχη, θα μπορούσε εύκολα να πει κάποιος ότι και η τριάδα των Μαρκίνιος, Ράμος και Κιμπεπέ είναι top class και εξαιρετική. Ο Ντοναρούμα - στις καλές του μέρες - μπαίνει στην κουβέντα για το νο1 στους τερματοφύλακες παγκοσμίως.
Άρα, τι μένει;
Το κέντρο.
Εκεί ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ναι, ο Μάρκο Βεράτι ανήκει στους κορυφαίους χαφ του κόσμου, αλλά κανένας δεν μπόρεσε να τον στηρίξει πέρσι. Ο Βαινάλντουμ δεν «έπιασε» ποτέ, ο Γκέιγ ήταν απλά ένα καλό «μηχανάκι», ο Ντανίλο Περέιρα είναι έμπειρος, αλλά εντελώς μονοδιάστατος, ο Παρέδες έμεινε στο «ναι μεν, αλλά». Η Παρί «φώναζε» για δημιουργικά χαφ, για παίκτες που μπορούν να παίξουν κάθετα, να οργανώσουν, να δώσουν το απαραίτητο στήριγμα στην τριάδα μπροστά. Σε αυτό το πλαίσιο ήρθε ο Βιτίνια από την Πόρτο (41,5 εκατομμύρια ευρώ), ένας παίκτης με μεγάλη ποιότητα και προοπτικές, ένα χαφ που μπορεί να ανταποκριθεί εύκολα ως box to box και ως (σχεδόν) advanced playmaker. Λίγο μετά, αποκτήθηκε και ο - κάποτε wonderkid - Ρενάτο Σάντσες, ένας πραγματικός «δυναμίτης» που χρειάζεται σε κάθε κέντρο αυτού του κόσμου και κάπου εκεί πίστεψαν όλοι ότι η Παρό είναι «οκ».
Με την λογική του 3-4-3 που χρησιμοποιεί (τουλάχιστον για την ώρα) ο Γκαλτιέ, στις θέσεις για τα δύο χαφ είχε ήδη τους Βεράτι, Βιτίνια, Ρενάτο και Ντανίλο, αφού οι Παρέδες και Γκέιγ αποχωρούν. Θα έλεγε λοιπόν κάποιος ότι οι Γάλλοι ήταν καλυμμένοι και με το... παραπάνω, από την στιγμή που οι Βιτίνια - Ρενάτο θα πάλευαν για την θέση δίπλα στον αμετακίνητο «εγκέφαλο» Βεράτι.
Κάπου εκεί όμως, οι Παριζιάνοι είπαν «non». Για την ακρίβεια, δεν το είπαν απλά. Το φώναξαν, το έκαναν πράξη και πλέον βαδίζουν στη λογική της απόλυτης κυριαρχάις στο γήπεδο με βάση εκεί που πραγματικά έχει νόημα: Στο κέντρο.
Πριν λίγες ώρες ανακοινώθηκε ο Φαμπιάν Ρουίζ. Ένας ντελικάτος χαφ, που... ζει για να παίζει ανάμεσα στις γραμμές και να δημιουργεί με εκπληκτικά ποσοστά για μέσο: Είναι χαρακτηριστικό πως πέρσι έφτασε να έχει πάνω από 90% ευστοχία στις πάσες του (!), μαζί με 1,3 key passes ανά ματς. Στην ουσία, ο Φαμπιάν είναι ένα σύγχρονο «10» και ιδανικά θα... κούμπωνε άριστα με τον Βεράτι λίγο πιο πίσω του.
Φτάσαμε λοιπόν στα τέσσερα εν δυνάμει βασικά και ποιοτικά χαφ. Η λογική λέει πως δεν χρειάζεται κάτι έξτρα, όμως...
Όμως, η Παρί (μπορεί και) θέλει να είναι όσο πιο «γεμάτη» γίνεται. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα δούμε στο γήπεδο ακόμα και τέσσερα χαφ μαζί, πίσω από Μέσι, Μπαπέ και Νειμάρ.
Ο Κάρλος Σολέρ εξυπηρετεί ακριβώς αυτή την σκέψη. Ο Ισπανός χαφ καθιερώθηκε στην Βαλένθια, έπαιξε στην Εθνική και είναι - εδώ και καιρό, θα πούμε εμείς - έτοιμος για το επόμενο βήμα της καριέρας του. Σύμφωνα με τα reports, η παρί βρίσκεται κοντά στον 25χρονο χαφ και πλέον είναι ξεκάθαρο ότι ο Γκαλτιέ θέλει να δημιουργήσει «κολώνες» σε όλες τις γραμμές και να προσπαθήσει, έστω και σε ένα πιο γενικό πλαίσιο, να βαδίσει στη λογική της Μπαρτσελόνα (ή και της Σίτι) του Πεπ Γκουαρδίολα.
Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, αλλά όχι και «ιδανική»: Το focus αφορά την ταυτόχρονη παρουσία πολλών και διαφορετικών παικτών στο κέντρο, ώστε να υπάρξει η απαραίτητη κατοχή και η ακόμα πιο αναγκαία στήριξη στην τριάδα της επίθεσης. Για παράδειγμα, ο Μέσι δεν είναι πλέον αναγκασμένος να κατέβει για την δεύτερη/τρίτη πάσα στα χαφ. Το ίδιο ισχύει και για τον Νειμάρ. Γιατί να μην μείνουν ψηλά, όταν πίσω τους θα έχουν Βεράτι, Βιτίνια, Ρενάτο, Φαμπιάν και Σολέρ;
Οι επιλογές και η σκέψη του Γκαλτιέ μπορεί έτσι να ξεφύγει και από το κλασικό 3-4-3: Ο Σολέρ, ας πούμε, μπορεί εύκολα να παίξει δεξιά και ο Χακίμι να γυρίσει λίγο πιο πίσω, ως καθαρόαιμος μπακ σε τετράδα. Έτσι απελευθερώνεται εντελώς ο Μέσι ή, αν τα ματς είναι πιο δύσκολα και απαιτούν τρεξίματα/μάχες, χρησιμοποιείται άνετα μία τριάδα στα χαφ με τον Φαμπιάν λίγο πιο μπροστά τους.
Με λίγα λόγια: Η Παρί «γεμίζει», προσθέτει ποιότητα, μυαλό, οργάνωση και αλλάζει. Δεν στέκεται στις προσωπικότητες της άμυνας και της επίθεσης, αλλά δημιουργεί έναν «έξτρα» πόλο εκεί που πραγματικά παίζεται όλο το παιχνίδι: Μία ομάδα με καλά χαφ και πολλές επιλογές στο κέντρο δεν φοβάται τίποτα. Ρωτήστε και την Ρεάλ, που... σάρωσε τα πάντα με τους Καζεμίρο - Κρόος - Μόντριτς να πρωταγωνιστούν και να κυριαρχούν σταθερά, ή - για να γίνει και η σύνδεση με τα παραπάνω - την Μπαρτσελόνα των Τσάβι - Ινιέστα - Μπουσκέτς ή την Σίτι των Ντε Μπρούιν - Μπερνάρντο.
Οι Γάλλοι αντιλήφθηκαν ότι δεν αρκεί να έχεις τους καλύτερους στην επίθεση και στην άμυνα. Το ενδιάμεσο, είναι το πιο σημαντικό. Και η φετινή version της Παρί δείχνει, πραγματικά, τρομακτική...
