Η αυτάρκεια είναι μία έννοια αφηρημένη. Ως εκ τούτου, υποκειμενική. Προσωπική.
Κάποιος, είναι αυτάρκης με μία φέτα ψωμί. Κάποιος, θέλει χαβιάρι.
Κάποιος, αναζητά την πνευματική ολοκλήρωση. Κάποιος άλλος, νοιάζεται μόνο για τα φράγκα, την κοινωνική ή την επαγγελματική καταξίωση.
Για κάποιους ισχύει το «μέτρον άριστον», στις ζωές άλλων κυριαρχεί η αμετροέπεια.
«Αυτάρκεια» είναι η σωματική και ψυχική πληρότητα σχετικά με όλα τα αναγκαία. Η έλλειψη ανάγκης για εξωτερική βοήθεια.
Για κάποιον, αυτάρκεια είναι ένας ισολογισμός με κέρδη στο τέλος της χρονιάς.
Για κάποιον άλλον, αυτάρκεια είναι να βλέπει στην ενδεκάδα τον Λύρατζη, τον Κουλιεράκη, τον Τσαούση και στον πάγκο τον Κωνσταντέλια και τον Κούτσια, έτοιμους να προσφέρουν ανά πάσα στιγμή.
Κάποιος, μπορεί να θέλει / απαιτεί κάθε χρονιά αήττητο νταμπλ, κάποιος να μην συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από τον τελικό του Champions League και κάποιος να νιώθει γεμάτος, απλώς, βλέποντας παιδιά που ιδρώνουν / ματώνουν την φανέλα και βγάζουν τα σώψυχα τους στο γήπεδο.
Οπαδική αυτάρκεια ως έννοια -πάντως- δεν υφίσταται. Διότι ο οπαδός δεν νιώθει ποτέ πλήρης, θέλει συνέχεια κι άλλο, παραπάνω, θέλει τα πάντα, δεν «συμβιβάζεται» με τίποτα λιγότερο.
Το μόνο σίγουρο είναι αυτό που έγραψε πριν από μερικές ημέρες στην ανακοίνωση του ο Ιβάν Σαββίδης: «Κανείς δεν έχει αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο εγώ αναφέρομαι στη λέξη αυτάρκεια. Ο ΠΑΟΚ πριν από εμένα δεν ήταν ποτέ ενωμένος, στηριζόμενος σε δικά του στελέχη, σε δικούς του πόρους, σε δικό του σχέδιο. Μετά από εμένα θέλω να είναι έτσι».
Με άλλα λόγια; Δώσε σε κάποιον ένα ψάρι και θα ζήσει μια μέρα. Μάθε του να ψαρεύει και θα ζήσει μια ζωή.
Στην παρούσα φάση, ο Ραζβαν θα νιώσει αυτάρκης με ένα δεκάρι ή έναν εξτρέμ. Το ‘πε κιόλας για πολλοστή φορά μετά το τέλος της πρεμιέρας με τον Παναιτωλικό. Το «γιατί», βγάζει μάτι.
Το γκρουπ του ΠΑΟΚ, από την άλλη, νιώθει ήδη κοντά στην αυτάρκεια. Οι τρεις βαθμοί στην πρεμιέρα απέναντι στον Παναιτωλικό ήταν σκέτο βάλσαμο, ανάσα, οξυγόνο, αποσυμφόρηση.
Για όσους υποτιμούν την νίκη, την θεωρούν ασήμαντη, δεδομένη, μικροπράγμα, υπενθυμίζω ότι ο Δικέφαλος είχε μόνο μία τέτοια στα τελευταία 15 επίσημα παιχνίδια!
Είχε ξεχάσει την οσμή, την γεύση, την αίσθηση της. Είχε ξεχάσει πως αυτή έρχεται. Τι χρειάζεται για να φύγεις νικητής από το γήπεδο.
Φάνηκε αυτό όσο κυλούσε το ματς. Ο ΠΑΟΚ δεν το «κλείδωσε» ποτέ -ίσως και να ξέχασε πως γίνεται αυτό- και στο τέλος και όταν η άμμος στην κλεψύδρα άρχισε να αδειάζει, το καθαρό μυαλό άρχισε να θολώνει.
Οι πρεμιέρες είναι σχεδόν πάντα η χειρότερη εκτέλεση μιας παράστασης. Δεν είναι μόνο το άγχος, αλλά και η έλλειψη τριβής, χημείας, αυτοματοποιημένων κινήσεων.
Ο ΠΑΟΚ ήταν συμπαθητικός στο γήπεδο, έκανε πολλά πράγματα σωστά, όμως ακόμα ψάχνει να βρει την ταυτότητα, τους ρόλους, τον βηματισμό του.
Το 79% κατοχής, λίγο μετά το 81% στον επαναληπτικό απέναντι στην Λέφσκι δείχνει κάτι. Μία ομάδα που προστατεύει καλά την μπάλα, έχει υπομονή να παίζει πόδι-πόδι για… ώρες, αλλά και μία ομάδα που ψάχνει ακόμα πως να μετουσιώσει αυτή την κατοχή, σε καθαρές φάσεις, σε ευκαιρίες, σε γκολ. Μία ομάδα που φλυαρεί.
Προς το παρόν, ο Δικέφαλος εξαρτάται από τα γκάζια του Νάρεϊ, τις εμπνεύσεις του Μπίσε και τα ανεβάσματα του Λύρατζη.
Δεν έχει την περσινή ρέντα του Κούρτιτς στο γκολ, δεν γεμίζει την περιοχή με κορμιά, δεν κερδίζει στατικές φάσεις σε επικίνδυνες ζώνες, έχει γεμίσει με παίκτες που σκέφτονται πρώτα την πάσα και μετά την εκτέλεση, υστερεί σε φαντασία στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου και τελεί ακόμα σε κατάσταση ψυχολογικού σοκ μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό.
Αυτό το 81%, όμως, είναι μία βάση για να πατήσεις κάπου. Μία αρχή. Είναι πάντα προτιμότερο για μία ομάδα να έχει την μπάλα στα πόδια της, από ότι να μην την έχει.
Ο ΠΑΟΚ δεν έχει άλλο δρόμο από το να πάει Κυριακή με Κυριακή. Μέρα με την ημέρα. Ο χρόνος είναι σύμμαχος και όχι εχθρός την δεδομένη στιγμή.
Αυτό το γκρουπ έχει τα υλικά για να γίνει… αγαπησιάρικο, αν υπάρξει ρεαλισμός και όχι αυστηρότητα / βιασύνη στην αντιμετώπιση του.
Το γήπεδο το Σάββατο είχε την σωστή διάθεση, η Τούμπα είχε ωραία ατμόσφαιρα. Είχε υπομονή, φωνή, παλμό, διάθεση να συγχωρέσει λάθη και να χειροκροτήσει κακές ενέργειες. Είχε θετική αύρα και μια καλή κουβέντα για όλους.
Ακριβώς το αντίθετο, από το κλίμα εκτός Τούμπας…
