Χαίρονται όλοι με την επιτυχία της Εθνικής; Όχι. Τη θεωρούν όλοι επιτυχία; Όχι, επειδή αυτό τους βολεύει. Στην πράξη η άνοδο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, η αγωνιστική του εικόνα με το νέο προπονητή, ήρθε για να βουλώσει πολλά στόματα και να «σβήσει» φωτιές που επίτηδες άναβαν από πολλά μέτωπα. Τα οποία είχαν κοινή αφετηρία προφανώς. Τους πολέμιους της Εθνικής, του Ελληνικού ποδοσφαίρου, όσο δεν το χειρίζονται όπως τους βολεύει/γουστάρει.
Τέσσερις νίκες που ήρθαν από μια ομάδα-οικογένεια. Ο Πογιέτ μέχρι τώρα αποδεικνύεται σωστή επιλογή. Όχι μόνο λόγω του 4Χ4 και της κορυφής στο Nations League. Το σημαντικότερο είναι πως ο Ουρουγουανός έχει θετική αύρα, έχει ενέργεια και όρεξη για δουλειά. Από μόνο του το γεγονός πως πηγαίνει στις προπονήσεις των συλλόγων, βλέπει τους παίκτες, συνομιλεί με τους τεχνικούς για αυτούς, είναι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα.
Φυσικά αυτά τα στοιχεία δε θα προβληθούν, επειδή δε βολεύουν τους βασιλιάδες της προπαγάνδας που πρέπει να κάνουν την Ελλάδα να αποτύχει. Για να μη φανεί πως πέτυχε κάτι η ΕΠΟ. Ξεχνώντας πως το ποδόσφαιρο στην πράξη είναι οι παίκτες, οι προπονητές και στο τέλος ίσως μείνει ένα μικρό ποσοστό για την Ομοσπονδία. Απλά έχουν συνηθίσει η ΕΠΟ, οι παράγοντες, οι διοικήσεις, τα θεσμικά όργανα, να καθορίζουν το πώς θα κυλήσουν τα πάντα σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Ακυρώνοντας τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Αυτό τους λείπει και γι’ αυτό έχουν στο στόχαστρο την Εθνική.
Τα παιδιά αξίζουν το χειροκρότημα όλων μας, διότι πέτυχαν κάτι θετικό μετά από χρόνια. Δεν έχει σημασία το αν οι αντίπαλοι ήταν μικρότερης δυναμικότητας. Με ανάλογους και χειρότερους αντιπάλους, αποτύγχανε η Εθνική επί Σαρρή, επί Γκιρτζίκη. Των δύο ανθρώπων που παρέλαβαν ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα-μοντέλο και το άφησαν… μπάχαλο. Υποβιβασμένο σε όλα τα επίπεδα, χωρίς καμία συνέπεια και συνέχεια, επαναφέροντας τις εποχές προ Ρεχάγκελ.
Το χάλι αυτό χρειάστηκε τεράστιος κόπος να διορθωθεί. Χρειάστηκαν αποφάσεις που πιστώνονται οι άνθρωποι που τις έλαβαν. Όπως ο Φαν’ τ Σχιπ. Σημαντικότερη όλων το «κόψιμο» των Παπασταθόπουλου και Μανωλά. Δύο παιδιά που όσο καλοί ποδοσφαιριστές κι αν είναι, τελικά μάλλον αποτελούσαν διασπαστικά στοιχεία στα αποδυτήρια. Ίσως να μην ευθύνονται αποκλειστικά αυτοί, αλλά το γεγονός δεν αλλάζει.
Γι’ αυτό και οι προπαγανδιστές διαρκώς έχουν… καραμέλα την ανάγκη επιστροφής των δύο παικτών του Ολυμπιακού. Οι οποίοι προφανώς και ήταν μέλη της Εθνικής όσο αυτή κατρακυλούσε. Όπως επίσης η πράξη έδειξε πως στο εσωτερικό της ομάδας, μόνο καλό έκανε η απουσία τους.
Η Εθνική είτε αρέσει είτε όχι ποδοσφαιρικά σε κάποιον, πέτυχε στον όμιλο του Nations League. Κέρδισε την άνοδο. Κέρδισε ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Κυρίως όμως, είναι ο ορισμός της οικογένειας. Είναι ΟΜΑΔΑ! Παιδιά που γουστάρουν να μαζεύονται, γουστάρουν να παίζουν μαζί, δεν ασχολούνται με τα συλλογικά όταν φορούν το εθνόσημο.
Το μεγάλο στοίχημα κερδήθηκε. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν υποτάχθηκε σε κανέναν που κοιτά το συμφέρον παραγόντων-συλλόγων. Δεν υποτάχθηκε στην τοξικότητα των γνωστών προπαγανδιστών. Αυτών που έσπευσαν να ειρωνευτούν με κείμενα και άρθρα μετά τη νίκη επί της Βόρειας Ιρλανδίας, αλλά με το ζόρι ανέφεραν τι έγινε στο τελευταίο ματς και την εξασφάλιση της κορυφής. Μάλλον ενοχλήθηκαν.
Η Εθνική τους κέρασε… ξύδι. Επειδή δεν ασχολήθηκε μαζί τους, δεν άκουσε κανέναν, τράβηξε το δρόμο της αποβάλλοντας κάθε τοξικό και διασπαστικό στοιχείο. Παιδιά που χαμογελούν και πάλι. Παιδιά που χαίρονται με την ψυχή τους και επιβραβεύτηκαν για τους κόπους τους. Και φανταστείτε πως λείπουν σημαντικοί παίκτες. Ο μεγάλος άτυχος ο Λημνιός. Ο Φορτούνης που λογικά θα βρει αγωνιστικό χρόνο όπου πάει και θα βοηθήσει σημαντικά απ’ την πλευρά του. Ο Ζέκα που θα επανέλθει απ’ το μεγάλο του τραυματισμό. Παιδιά που είναι μέλη της ομάδας. Γιατί χάρηκαν με την ψυχή τους παρότι δεν αγωνίζονταν ή δεν ήταν καν στον Βόλο.
Αυτό είναι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που αναγεννήθηκε απ’ τις στάχτες του. Ακολουθώντας τα σωστά βήματα, αποβάλλοντας κάθε μορφή… εμπρησμού απ’ τις τάξεις της.
