Κόντρα στη Λαμία η περιοχή του Παναθηναϊκού ήταν… απάτητη. Την πρώτη φορά που βρέθηκε εκεί παίκτης της ομάδας του Γρηγορίου, σκόραρε. Με τον Παναιτωλικό από το πουθενά ο Αποστολάκης εκμεταλλεύτηκε το λάθος του Σάρλια και γύρισε στον Καρέλη. Κακά τα ψέματα, φάση μισό γκολ και ευτυχώς ο Μπρινιόλι δεν επέτρεψε να επιτευχθεί το… άλλο μισό.
Απέναντι στον Βόλο, ο Παναθηναϊκός ήταν ξεκάθαρα ανώτερος. Ακόμη κι αν δεν «έβγαλε» τις πάρα πολλές ευκαιρίες, η εικόνα του ματς ήταν για ένα… σβηστό 2-0 ή και 3-0. Κι όμως, οι Πράσινοι δέχτηκαν γκολ στην πρώτη φάση που έκανε η φιλοξενούμενη ομάδα. Τελικό 2-1. Σκορ που αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς για τη ρεβάνς.
Δε χρειάζεται μεταφυσική ανάλυση. Αναφορές στην τύχη, την ατυχία, την γκαντεμιά, την γκίνια. Είναι σύμπτωση που επαναλαμβάνεται για συγκεκριμένους λόγους. Ανασταλτικά ο Παναθηναϊκός λειτουργεί καλά. Έχει σταματήσει να δέχεται τις φάσεις που δεχόταν. Όμως, στο κέντρο της άμυνας του, υπάρχει ζήτημα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των φάσεων έρχονται από εκεί. Απ’ την… καρδιά της άμυνας. Με τον Σάρλια ειδικά να δείχνει να χάνεται σε πολλές περιπτώσεις. Όπως είχε συμβεί και με τον ΠΑΟΚ που του έφυγε για πλάκα ο Άκπομ. Ένα πρόβλημα που είναι κρίμα να μη λυθεί για το Τριφύλλι.
Αρχή της σεζόν η αδυναμία ήταν συνολικά ανασταλτική. Πλέον δείχνει να έχει διορθωθεί σημαντικά το πρόβλημα. Αλλά και πάλι, τα ατομικά λάθη και οι λάθος εκτιμήσεις στα στόπερ, έρχονται να «πληγώσουν» σημαντικά. Είτε η επιστροφή του Σένκεφελντ είτε οι μεταγραφές, είτε ακόμη και η επιστροφή Κουρμπέλη που σε ρόλο στόπερ θα ήταν σαφώς πιο αξιόπιστος από τον Σάρλια, καλούνται να λύσουν το πρόβλημα. Που «πληγώνει» πολύ φθηνά την ομάδα.
Κόντρα στον Βόλο μάλιστα, είναι δύο φορές κρίμα λόγω της σημασίας του εκτός έδρας γκολ. Ένα τέρμα που δεν είναι αποκλειστικά ευθύνη του κέντρου της άμυνας φυσικά, αλλά και πάλι προέρχεται από εκείνους τους χώρους. Με το τακουνάκι που έγινε και τελικά το τελείωμα της φάσης.
Το ποτήρι πάντως, μάλλον το βλέπουμε μισοάδειο αναφορικά με το τελικό αποτέλεσμα. Οκ, έβαλε γκολ ο Βόλος. Και; Αν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί έστω να μη χάσει στο ματς της Μαγνησίας, τότε δικαίως θα αποκλειστεί. Τέλος της ιστορίας! Αλλά ποδοσφαιρικά, πώς θα γίνει αυτό;
Η φοβική διαδικασία που υπάρχει στο Τριφύλλι λόγω των κάζων στο Κύπελλο τα προηγούμενα χρόνια, μεγαλοποιεί την ανησυχία. Ήταν εντελώς διαφορετική υπόθεση οι ήττες στα πρώτα ματς και η ανάγκη ανατροπής του σκορ. Η ανάγκη νίκη χωρίς να δεχτείς γκολ στη δική σου έδρα (π.χ. την περασμένη σεζόν με τα Γιάννινα). Τώρα ο Βόλος καλείται να νικήσει τον Παναθηναϊκό, μη δεχόμενος τέρμα.
Καθαρά στα χέρια των Πράσινων είναι η πρόκριση. Δε χρειάζεται τόση ανησυχία. Προσοχή ναι, αλλά όχι ανησυχία. Και μάλιστα η ομάδα πρέπει να αντιμετωπίσει το ματς σα να ήταν νοκ άουτ. Να πάει και να νικήσει κι εκεί. Κόντρα σε έναν Βόλο που όσο οξύμωρο κι αν ακουστεί, μπορεί να ήταν και καλύτερος στο παιχνίδι που δέχτηκε πέντε γκολ στη Λεωφόρο, παρά σε αυτό που έχασε 2-1.
Οι Πράσινοι πρέπει να κοιτάξουν μπροστά πλέον. Τις επόμενες αναμετρήσεις, όποτε κι αν έρθουν αυτές. Κυρίως επειδή δε μοιάζουν «φρέσκοι» στο χορτάρι. Δείχνουν ατού της ομάδας να είναι κουρασμένα και αυτό βγαίνει σε μορφή ντεφορμαρίσματος. Πρόβλημα που έρχεται σε κακό σημείο της σεζόν, λόγω του προγράμματος που δίνει τη δυνατότητα για απίστευτες… ανάσες για το υπόλοιπο της σεζόν.
Ο Παναθηναϊκός θα τη βρει την άκρη του μέχρι τα επόμενα ματς. Θα μας επιτρέψετε λοιπόν να ασχοληθούμε με κάτι που δεν έχει σχέση με αγώνα των Πράσινων. Ήταν ένα παιχνίδι δύο άλλων ομάδων. Της ΑΕΛ και του ΠΑΟΚ για το κύπελλο. Εκεί το τελικό σκορ ήταν 1-1. Σαφώς και δε θα αναφερθούμε στο τι έγινε στο ματς, πως έγινε κτλ. Δεν είναι δική μας υπόθεση άλλωστε.
Μόλις τελείωσε το παιχνίδι αυτό, θυμηθήκαμε τον Μιχάλη τον Ζιώγα. Παλαίμαχος επιθετικός της μεγάλης ομάδας που είχε η Λάρισα. Μας έκανε να καταλάβουμε γιατί υπάρχει η φράση «καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς». Πραγματικά ορισμένοι άνθρωποι, είναι προτιμότερο να αφήνουν τις ικανότητές τους-όποιες κι αν υπάρχουν τέλος πάντων-να «μιλήσουν» και όχι το στόμα τους.
Ο Ζιώγας θέλησε να διαμαρτυρηθεί για τη διαιτησία. Και ανέφερε την εποχή που ο ίδιος έπαιζε ποδόσφαιρο. Κάνοντας λόγο για «παντοδυναμία του Παναθηναϊκού», φέρνοντας ως παράδειγμα μάλιστα, φάσεις που ο διαιτητής… έλεγε «πέσε Μήτσο, πέσε Μάικ». Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια.
Ο Μιχάλης ο Ζιώγας που θυμηθήκαμε την ύπαρξή του, προφανώς γι’ αυτό έκανε και τις δηλώσεις. Να υπενθυμίσει την ύπαρξή του. Διεκδικώντας τα σύγχρονα 10 λεπτά της δημοσιότητάς του. Θα μας επιτρέψει να του θυμίσουμε κάποια πράγματα. Κυρίως γιατί οι εποχές που αναφέρεται, δεν τις έχουν προλάβει πολλοί άνθρωποι. Κι ακούν αυτά που είπε, θεωρώντας πως κατέβαιναν τα… τανκς στα γήπεδα.
Ο παλαίμαχος της ΑΕΛ, είπε επίσης πως δεν σέβονται τη Λάρισα όσο της αρμόζει σα μεγάλη ομάδα. Κυρ Ζιώγα μας, γιατί είναι μεγάλη ομάδα; Θα μας απαντούσες αν μπορούσες «μα επειδή έχει πάρει πρωτάθλημα». Πότε το πήρε το πρωτάθλημα; Τη σεζόν 1987-88. Την εποχή δηλαδή που εσύ μας είπες μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ, πως ήταν η παντοδυναμία του Παναθηναϊκού!
Άρα κυρ Ζιώγα μας, επί… παντοδυναμίας Παναθηναϊκού εσύ και η ομάδα σου πετύχατε το μεγαλύτερο άθλο της ιστορίας σας. Κατά συνέπεια, ή λες μπαρούφες και σε οποιαδήποτε νορμάλ χώρα θα έπρεπε να είχες ήδη ζητήσει συγγνώμη, ή ο Παναθηναϊκός σας «έδωσε» το πρωτάθλημα που δεν αξίζατε. Τι να ισχύει άραγε; Περιμένουμε κάποια στιγμή να μας απαντήσεις.
Κάτι ακόμη. Εκείνη τη σεζόν, η ΑΕΛ ήταν πρώτη, η ΑΕΚ δεύτερη, ο ΠΑΟΚ τρίτος, ο ΟΦΗ τέταρτος. Ο… παντοδύναμος Παναθηναϊκός, ήταν πέμπτος. Πέμπτος είναι και τώρα. Ακολουθώντας τη λογική Ζιώγα, προφανώς έχουμε… παράγκα Αλαφούζου και δε μας ενημέρωσε κανείς.
Ας δει κι ας θυμηθεί ο Μιχάλης Ζιώγας που ήταν η ΑΕΛ επί «παντοδυναμίας Παναθηναϊκού» όπως λέει. Τι πέτυχε, τι κατέκτησε. Ας δει συνολικά ποιοι πέτυχαν και ποιοι κατέκτησαν. Αν δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει «παντοδυναμία» στο ποδόσφαιρο, ας απευθυνθεί σε κάποιον παλιό του συμπαίκτη που το έχει βιώσει. Για να τον ενημερώσει και να μη θίγει συλλόγους, μην αναφέρει ονόματα που δε θα έπρεπε. Ας ρωτήσει τον Καραπιάλη, ένα όνομα που μας ήρθε έτσι συμπτωματικά στο μυαλό. Ίσως να γνωρίζει κάτι για «παντοδυναμίες».
