Αν για κάποιον λόγο ήσουν off σε ποδοσφαιρικό επίπεδο τους προηγούμενους μήνες και έβλεπες τι «έπαιζε» στα social media μετά την ανακοίνωση για τον νικητή της Χρυσής Μπάλας, τότε μάλλον θα νόμιζες ότι ο Λιονέλ Μέσι κατέκτησε... χαριστικά το βραβείο, χωρίς να το αξίζει και πως ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι έπεσε «θύμα», χάνοντας μία διάκριση που άξιζε στο 100%.
Ναι, όλοι ξέρουμε ότι το Twitter, το Facebook και γενικά τα social αποτελούν τον ιδανικό χώρο για διαμάχες, κόντρες και «πόλεμο», ακόμα και στα πιο απλά ζητήματα. Για σταθείτε όμως λίγο: Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία τέτοια περίπτωση; Μάλλον όχι. Και υπάρχουν ξεκάθαροι λόγοι γι'αυτή την διαπίστωση.
Ας ξεκινήσουμε με τα προφανή: Ο Λιονέλ Μέσι ΔΕΝ έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Για την ακρίβεια, μάλλον ήταν κοντά στα... χειρότερά του, όμως ακόμα και αυτό το level στην απόδοσή του είναι αρκετό για να τον κάνει να ξεχωρίζει. Ας δούμε κάποια βασικά ζητήματα:
- Ο Μέσι έπαιξε στο δεύτερο μισό της περσινής χρονιάς σε μία πραγματικά ΚΑΚΗ ομάδα. Αν θέλετε να δείτε πόσο κακή, μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα από τα παιχνίδια της με τον Κούμαν στον πάγκο, μετά την αποχώρηση του Αργεντινού σούπερ σταρ. Και, να είμαστε αντικειμενικοί, ήταν όντως ο ορισμός του «μία ομάδα μόνος μου» και φυσικά πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό την κατάκτηση του Copa Del Rey. Μην ξεχνάτε ότι στον τελικό σκόραρε δις απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και πως γενικά έπαιζε με παίκτες όπως ο Λενγκλέ, ο Μινγκέθα, ο Ντεστ, σε έναν σύλλογο με τεράστια προβλήματα εντός και εκτός γηπέδου. Α, σημειώστε ότι ήταν πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 30 γκολ, έτσι; Για την ιστορία, ο Καρίμ Μπενζεμά είχε 23....
- Πάμε στο επόμενο «κουτάκι». Τι να πει κανείς για το Κόπα Αμέρικα; Δεν χρειάζεται να είσαι «Μεσικός» για να παραδεχτείς ότι ο 34χρονος σούπερ σταρ έκανε... όργια και οδήγησε την Εθνική σε έναν μεγάλο τίτλο, που -μάλλον- είχε πιο πολύ ανάγκη εκείνος, ώστε να... αποβάλλει στάμπες και κλισέ. Πρώτος σκόρερ, πρώτος σε ασίστ, πρώτος σε δημιουργία ευκαιριών, πρώτος σε σουτ, κούπα. Enough said. Ή, μάλλον, καλύτερα, πρέπει να γραφτεί και κάτι ακόμα: «Μετά από όσα συνέβησαν στο Κόπα Αμέρικα, νομίζω ότι θα είναι ακόμα πιο δύσκολο για μένα να κερδίσω την Χρυσή Μπάλα. Δεν με πειράζει όμως αν την χάσω από τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών». Τάδε έφη, Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι.
- Αν κάπου υπάρχει ένα -λογικό- επιχείρημα εναντίον του Μέσι, τότε αυτό αφορά την παρουσία του στην Παρί. Εδώ όμως υπάρχουν «ελαφρυντικά» που, για κάποιον λόγο, μένουν εκτός κουβέντας: Ο Αργεντινός αναγκάστηκε στην ουσία να αφήσει την Μπαρτσελόνα, άλλαξε σπίτι για πρώτη φορά μετά από περίπου είκοσι χρόνια και κλήθηκε να παίξει σε μία ομάδα με εντελώς διαφορετική λογική, σε συνθήκες που δεν είχε ζήσει μέχρι πρότινος, σε όλα τα επίπεδα. Είναι δεδομένο ότι ο Μέσι της Παρί ΔΕΝ είναι ο Μέσι που ξέρουμε, αλλά και εδώ θα μπορούσε κάποιος να πει ότι στο... περπατητό κάνει την διαφορά. Αν θέλετε, ρωτήστε την άμυνα της Σεντ Ετιέν:
- Η λίστα των επιχειρημάτων για τον Μέσι θα μπορούσε να περιλαμβάνει και κάποια μεμονωμένα στατιστικά, που δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Αργεντινός παραμένει σε... τρομακτικά επίπεδα απόδοσης. 40 γκολ, 16 ασίστ, 103 σουτ εντός στόχου, 2525 (!) επιτυχημένες πάσες, 224 ντρίμπλες μαζί με 26 ευκαιρίες που ξεκίνησαν από τα πόδια του, 9 γκολ που έκριναν αποτέλεσμα και 27 Man of the Match. Μην το ψάχνετε: Κανένας εκ των Λεβαντόφσκι, Ζορζίνιο ή Μπενζεμά δεν ακουμπά καν αυτά τα νούμερα σε γενική (και όχι μεμονωμένη) εικόνα.
Ο Πολωνός είναι ο μοναδικός που μπορεί να έχει εδώ έναν λόγο... παραπάνω, γιατί όντως ξεπέρασε τον Μέσι σε γκολ (54) και, κυρίως, ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της Μπάγερν στις κούπες σε Πρωτάθλημα Γερμανίας και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Η αξία του και η εκτελεστική του δεινότητα δεν αμφισβητούνται από κανέναν. Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί ο «Λέβα» κάνει σταθερά... όργια, όμως και εδώ πρέπει να δείξουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο: Δεν θα ήταν δίκαιο για τον ίδιο τον Λεβαντόφσκι να πάρει το βραβείο μόνο και μόνο γιατί δεν το πήρε πέρσι, που το άξιζε 100%. Δυστυχώς, δεν λειτουργεί έτσι, αφού το κριτήριο αφορά την σεζόν που μας πέρασε και εκεί η «πραγματικότητα» δείχνει ότι ο Μέσι έχει εξίσου δυνατά (αν όχι καλύτερα) επιχειρήματα σε πιο γενικό πλαίσιο.
Ο τίτλος στο πρωτάθλημα Γερμανίας δεν είναι σίγουρα κάτι αμελητέο, αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς: Πόσο δύσκολο είναι γι'αυτή την Μπάγερν να το χάσει; Και αντίστοιχα, αν κάνουμε την διαδρομή για την μεριά του Μέσι, πόσο δύσκολο ήταν να κερδίσει στο Κύπελλο Ισπανίας με την περσινή Μπαρτσελόνα ή να οδηγήσει - επιτέλους - την Εθνική Αργεντινής στην κούπα; Η απάντηση είναι μάλλον ξεκάθαρη, για όποιον φυσικά θέλει να την δει...
Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τον θεσμό. Αν το σκεφτούμε καλά και σε βάθος, το σούσουρο, οι γκρίνιες και οι διαμάχες προέρχονται ξεκάθαρα από την ασάφεια στα κριτήρια και στις επιλογές όσων ψηφίζουν. Τελικά, ποιος πρέπει να κερδίζει την Χρυσή Μπάλα; Ο καλύτερος, ο πιο επιδραστικός, αυτός με τα πιο «δυνατά» νούμερα ή ο πιο πετυχημένος; Δεν γίνεται να λέμε (και σωστά) για τον Σνάιντερ, τον Ινιέστα, τον Τσάβι που έπρεπε να κερδίσουν σε αυτή την διαδικασία και φέτος να γίνεται... χαμός τώρα με τον Μέσι, που έχει - τουλάχιστον - τα ίδια επιχειρήματα με την μεριά του Λεβαντόφσκι σε νούμερα, τίτλους και συνολική παρουσία. Δεν λέμε για πέρσι, έτσι; Για να εξηγούμαστε...
Σε κάθε περίπτωση και αφήνοντας εκτός τα... στρατόπεδα, το marketing και τις απόψεις του φίλαθλου κοινού, ο Μέσι είχε αρκετά και καθαρά ποδοσφαιρικά points στο αφήγημά του για το βραβείο. Είχε πιο πολλά ο Λεβαντόφσκι; Είχε τα ίδια; Λιγότερα; Όλα είναι υπό συζήτηση. Όταν όμως υπάρχουν στο τραπέζι δείκτες που είναι εξ ορισμού αντικειμενικοί (τρόπαια, stats, γενική παρουσία) και όταν ο ίδιος ο Πολωνός δήλωνε πριν λίγους μήνες ότι δεν τον νοιάζει να χάσει από τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, τότε είναι μάλλον αστείο να υπάρχει στην ατμόσφαιρα ή να λέγεται και καθαρά ότι ζήσαμε... κλεψιά, αδικία και όλα τα συναφή.
ΥΓ: Το πιο... ισχυρό case, που θα μπορούσε όντως να έχει βάση, συνοδεύει τον Ζορζίνιο. Ένας πραγματικά σπουδαίος χαφ, που κατέκτησε Champions League και Euro έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε Τσέλσι και Εθνική Ιταλίας, αντίστοιχα. Αυτός ναι, θα μπορούσε να πει ότι αδικήθηκε και ενδεχομένως θα είχε δίκιο. Αλλά και εδώ μπαίνει η ερώτηση: Αν σε δέκα χρόνια από σήμερα κοιτούσαμε την φετινή κατάταξη και ο Ζορζίνιο ήταν πρώτος, θα βρίσκαμε λογικό να είναι αυτός ο παίκτης πιο πάνω από Μέσι, Λεβαντόφσκι, Μπενζεμά, Κριστιάνο, Σαλάχ σε καθαρά ποδοσφαιρικό - ποιοτικό επίπεδο;
Και εδώ επιστρέφουμε στην... κολώνα όλης της «γκρίνιας»: Η «Χρυσή Μπάλα» δίνεται στον καλύτερο ή στον πιο πετυχημένο παίκτη της χρονιάς; Υπάρξει ξεκάθαρο κριτήριο; Ή απλά ο θεσμός έχασε τον δρόμο του και στέκεται μόνο σε φθηνούς ή αχρείαστους εντυπωσιασμούς, που δεν έχουν πάντα σχέση με το... ατόφιο ποδόσφαιρο;
